Bir cinayet değil bu. Bir karşılaşma. Ve kimse tesadüflere bu kadar borçlu olmamalı. Lena Eflin Draganov... Adı fısıltılarla anılan, geçmişi sırlarla örülü bir kadın. Asla sıradan olmadı, olamazdı da. Onun hikayesi bir başlangıç değil; uzun zamandır devam eden bir savaşın ortasındaki bir kırılma noktası. Ve o kırılmada biriyle çarpıştı: Asaf Avcı. Asaf, hayatın kenarında kalmayı tercih eden bir adamdı. Ta ki Lena'ya rastlayana kadar. O andan sonra hiçbir şey eski haliyle kalmadı. Küçükken annesi ona hep şunu söylerdi: "Adaletin bir günü var, oğlum. O gün gelir ve geriye hiçbir şey bırakmaz." Ama Asaf büyüdü. Ve geriye kalan sadece annesinin kaybı, solmuş anılar ve bir kadının bakışlarında saklı hakikatti. Sırların, yaraların ve seçimlerin iç içe geçtiği bu hikâyede; kimse sadece iyi ya da kötü değil. Herkes bir ihtimal. Ve her ihtimal, bir bedel. "Yanlış anlaşılan bir efsaneyim" -Lena Eflin Draganov

İki beden, iki adımlık mesafe Peki iki kalp? Aynı sokakta aynı mahallede aynı cadde de iki adımlık mesafedeki evlerde beraber büyümüş her anlarına ortaklık etmiş,her gülüşlerini ve acılarını paylaşmışlardı onlar. Birbirlerinin en gizli sırlarına tanıklık etmişlerdi. birlikte düşmüş birlikte kalkmış her yaralarını beraber sarmışlardı. Ama bazen, en yakınlarda bile en derin yaralar görünmezdi. Ve bazen, en büyük sırlar en sessiz kalplerde saklanırdı... Bu sadece bir aşk hikayesi mi? Hayır... Asla söylenmeyen cümlelerin, yıllarca hissedilmeyen hislerin, duyulmayan seslerin, yıllarca görülmeyen birinin gözyaşlarının hikayesi. Ve Yıllarca sustuktan sonra "Ben burdayım" ın hikayesi. Burda aşkın yıllarca masumluğunu,heyecanını, güzelliğini, mutluluğunu, hüznünü, acısını okuyacaksın. Birlikte olan iki insanın zorluklara rağmen dik duruşlarını, bazen düşseler bile beraber tekrardan kalktıklarını, mutluluklarını, hüzünlerini, bazen kavgalarını, bazen küçük ayrılıklarını okuyacaksın. Sancak ve livanın dünyası burası ve sen de bizdensin artık aramıza hoş geldin 🤗

Söyle o kalbine başkasını sevmesin. Yoksa kalbinin de kendinin de katili sen olursun... "Saymaya başla!" Kesik nefeler alırken titriyordu. Gözleri korkuyla adama baktı. "Bir, iki, üç..." Sertçe yere inen balta ile avazı çıktığı kadar bağırdı. Kan soluk tenine renk getirirken çığlığı taş duvarlarda yankılandı. Gözleri karardı. Midesi alt üst olurken hıçkırıklarla ağlıyordu. "Yeter! Dur, yeter!" Bağırışı duvarlarda yankılandı. Kulaklarına çarpan kendi sesi bile yabancıydı. Titreyen ellerini üzerindeki yabancı ellere bastırdı. Zayıfça üzerindeki elleri itmeye çabaladı. "Tekrar say!" Korkudan nefesi kesiliyordu. Gözleri kan çanağına dönmüştü. Yanağından süzülen kanı hissediyordu. Kimin veya neyin kanı olduğunu anlayamayacak kadar beyni uyuşmuştu. Gözlerini sımsıkı kapatırken bunun bir kâbus olduğunu düşünmek istedi. "Tekrar say! Yoksa daha kötüsü olur!" Bunun boş bir tehdit olmadığını biliyordu. Hıçkırıklarla ağlamaya devam ederken kafasını aşağıya eğdi. Bunu görmek istemiyordu. "Bir, iki, üç..." Balta bir kere daha sertçe yere indi. Bağırışı duvarlara tokat misali çarptı. İğrenç kan kokusu burnuna doldu. Yüzündeki sıcak kan kusmasına neden oldu. Bu kabus ne zaman biterdi, bilemiyordu. Kollarını kurtarmak için çırpındı. Başarısızlık ile daha çok ağladı. Adam ona doğru adımladı. Onun çenesini sertçe tuttup kendisine bakmasını sağladı. Onun gözlerine bakarken titriyordu. Adamın kanlı eli onun çenesindeydi. Kabus kurtulunamayacak kadar karanlıktı. "Sevdiğin her şeyin sonu bu olacak..." "Her sevdiğin bir gün toprak olacak ve hepsi sadece senin yüzünden olacak ufaklık..."