Harabeye dönmüş bir şehrin çatlayıp ikiye yarılmış yollarını adımladı. Parça parça, ruhunu asfalttan topladı. Halatları seyrelmiş asma köprüde bir ruhla aynı anda uzandılar, mutlak ruhun eşsiz parçasına. Piyanonun tuşları yaylarını terk etti, kemanın telleri haykırışlarla koptu. Rüzgâr alıp götürdü, eşsiz parçayı. O boşluk oluk oluk kanadı. Yaralı avuçlarını birbirlerinin ruhlarından kan fışkıran o boşluklara bastırdılar. Parmaklar buruştu, kan durmadı. Sonra, mütamadiyen kanadı. Mutlak ruh ilk ölüşünü yaşadı. Aynı zamanda, sondan peyda bir yaşama gebe kaldı. ~ 18.07.2019 Okuyucu, bu kitap benim hayal gücümün ürünüdür. Aradığın tüm gerçeklikler, sert bir duvara toslamana sebep olabilir. Tüm hakları saklıdır.

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.