Ay ışığı, gecenin karanlığını utandıran tek zarafetti. Gökyüzünün sessiz bir şiiri gibi, yeryüzüne düşerken ne bir ses çıkarır ne de varlığını zorla kabul ettirirdi. O, karanlığın içinden süzülen bir umut gibiydi; kimsenin yüzüne çarpmadan aydınlatır, en çok da içi en karanlık olanları bulurdu. Ay ışığı, gündüzün gösterişli ışığı gibi bağırmazdı. O susarak konuşur, parıldayarak sarardı. Soğuk bir huzurla değdiği her şeyin keskinliğini törpüler, sokak lambalarının yapay ışığını boğar, karanlık odaların penceresinden içeri süzülerek insanın göğsüne inerdi. Bir yara gibi parlayan gözlerin üzerini örter, titreyen ellerin üzerinde dinlenir, suskun dudaklara bir kelime fısıldar gibi olurdu. Herkes geceye ait olduğunu sanırdı ama aslında insanın en içteki kırık yanlarına aitti. Ay ışığı, yalnızların yorganı, acı çekenlerin ilacıdır. Ve Savaş için Hira tam da buydu. Fırtınalı gecelerinde pusulası, kurşun seslerinin ardından gelen sessizlikteki huzuru... "Ay ışığım" derken, sadece bir hitap değil, bir sığınaktı o söz. Çünkü Hira onun için karanlığın içinden doğan, her defasında yolunu bulmasını sağlayan tek ışıktı.

Kurtlar, avlarını sessizlikle takip eder... Açlıkları acımasızdır, ama asla sebepsiz öldürmezler. Doğanın yasası nettir; hak eden yaşar, hak etmeyen düşer. Oysa burada, avcı ile av yer değiştirmiştir. Suçsuzlar zincir taşır, suçlular kadeh kaldırır. Kurt sürüsü, kendi içinde adalet taşır. İnsan sürüsü, kendi içinde çürür. Dağların soğuğu öldürmez, ama sokakların adaletsizliği boğar insanı. Ve insan, bazen fark eder ki; vahşet, kurtların değil, adaletsizlik, insanların işidir.