Adam w dniu osiemnastych urodzin zostaje wyrzucony z domu przez własną matkę. Lidia nie może pogodzić się z tym, co widzi w lustrze. Zuzia wraca do Polski, bo tęskni za zapachem bzu. Łukasz przez całe życie ucieka przed demonami. Gdy ta czwórka wpada na siebie w hotelu, nie wie jeszcze, że ich spotkanie będzie początkiem czegoś wielkiego. Większego niż zaległe sprawdziany i niezdane egzaminy na prawo jazdy, większego nawet od nich samych. Bohaterowie odkrywają kolejne tajemnice, a po piętach depcze im tajemniczy człowiek o wielu twarzach. W tej historii nie wiadomo, komu można ufać, a komu nie. A przede wszystkim trzeba pamiętać, by potwory nie pożarły twoich wspomnień. TW: samobójstwo, myśli samobójcze, przemoc, śmierć, igły

❗zalecam zapoznać się najpierw z "TRUPIO ZIMNYM PECHEM", bo będzie dużo spoilerów❗ ꒷꒦︶꒷꒦︶ ๋ ࣭ ⭑꒷꒦​𓆩𓆪.˚⊹. ࣪𓉸 ࣪⊹˚.​𓆩𓆪.˚⊹. ࣪𓉸 ࣪⊹˚.​𓆩𓆪.˚⊹. ࣪𓉸 ࣪⊹˚.꒷꒦︶꒷꒦︶ ๋ ࣭ ⭑꒷꒦ Felicja Wogel, patomorfolog po przejściach (konkretnie: przez próg życia i śmierci), budzi się w nowym, wampirzym wydaniu. Problem? Współlokator, który właśnie umarł. Drugi raz. Felicja musi spróbować ocalić przyjaciela i zrozumieć, czym właściwie się stała, zanim stanie się czymś więcej... lub mniej. Hilary obecnie "żyje" tylko w swoich własnych wspomnieniach, które okazują się być zupełnie inne, niż wyobrażenia jego współlokatorki. Ten duet nie jest jednak jedynymi krwiopijcami w mieście. I raczej żaden człowiek nie powinien się dowiedzieć o istnieniu tej całej grupy społecznej. Ale to już chyba zbyt pobożne życzenie. W świecie, gdzie krew to waluta, a przeszłość gryzie mocniej niż zestaw kłów, jeden błąd może oznaczać wieczność w zimnej ziemi.

Każde prosektorium ma swoje sekrety. Felicja Wogel znała je wszystkie - aż do momentu, gdy jeden z nich otworzył oczy i zaczął mówić. Wampiry? To brednie. Jednak jeden z nich właśnie znalazł się na jej stole i najwyraźniej nie zamierzał dać się grzecznie rozkroić na części pierwsze. Jak nieprofesjonalnie by to nie zabrzmiało - wygląda na to, że doktor Wogel zabierze nieco pracy do domu. A skoro jej praca to właściwie sama śmierć... To nie może skończyć się dobrze.

Cisza w umyśle Albina była głęboka, a on sam wydawał się zniknąć gdzieś w ciele, które było jedyną rzeczą łączącą go z młodzieńcem żyjącym przed wojną. Dla Odetty był bratem. Dla Ledy, jej najlepszej przyjaciółki - przypadkiem, który poruszył coś, czego nie umiała nazwać. Leda zawsze była precyzyjna, zdystansowana. Ale tym razem postanowiła zaangażować się bardziej. Zająć się Albinem nie jak pacjentem, lecz jak człowiekiem. Bo może właśnie teraz, po tej wojnie, kobiety takie jak ona mogły naprawdę coś zmienić. Czasem jednak, kiedy zbyt długo wpatrujemy się w czyjeś szalone oczy, zaczynamy dostrzegać w nich coś, czego nie dostrzegaliśmy od dłuższego czasu. A może zawsze tam było?