Çünkü ihtiyacın olmayan öpücük, dişlerinin arasındaki yalan, her zaman kanayan o kesik olabilirim.

Yoon Jeonghan çok güzeldi. Ama bu güzellik, öyle sahil kıyısında alınan bir nefes gibi iç açmıyor; kalbi, çiçek dolu bir manzaranın verdiği ferahlama hissiyle doldurmuyordu. Acı veriyordu. İnsanın en savunmasız yerlerine tatlı zehrini ılıkça akıtıyor, yüreğini burkuyordu. Bir meleğin kanadından kopmuş zarif ve saf bir tüy gibi salınarak göğüs kafesinden geçiyor, peşinden ince bir sızı bırakıyordu. Kendi kanından süzdüğün şarabı içercesine sarhoş ediyordu ve ben, onun her zerremden akıttığı kırmızı sıvının tadını çoktan almıştım.

saçlarında iki saniye, tereddütlü gülümsemende bir saniye ve en son, gözlerinde iki saniye. sana aşık olmam beş saniye sürdü.

"Yüklerinin en ağırı olmayı sevmiyorum Seungcheol." Arkasını döndü. "Hiç sevmiyorum." Ama ben seviyordum. Onu içimde taşımasam koskoca bir boşluktan fazlası olmazdım. Jeonghan benim varlığımı anlamlı kılan tek şeydi.