" Bırak annenin saçını canını yakıyorsun" dedi Davut gülümseyerek saçlarımı Nurdan kurtarırken Ama ben dediği sözde takılı kalmıştım. Annen mi demişti o? Evet ben hep Nur Senayı kızım olarak görmüştüm ama onun beni annesi olarak görmesi... çok farklıydı. Neden böyle demişti ki? 2 aydır bu evdeydim ve hiç bunun konusu geçmemişti Davut bey başını kaldırıp benim şaşkın ve meraklı ifademi görünce gülümsedi. " Madem o senin kızın sen de onun annesisin Haziran. 2 aydır ona gözün gibi bakıyorsun. Kızım sözü birgün bile düşmedi dilinden. Geceleri bile bazen beşiğinin yanında onu izlerken uyuya kalıyorsun. Bu seni anne yapmaz mı? Kendi annesinden fazlan bile var Haziran. Kendi annesi onun canına kıymaya çalışırken sen onun biraz gözü dolsa ondan önce ağlıyorsun. Anne için doğurmak gerekmez. Sevmek, korumak gerekir. Hepsini de fazlasıyla Nur Senaya veriyorsun. Bırak sana desin anne. Bunun için ne onu doğurmana ne de babasının eşi olmana gerek yok." Gözlerimdeki yaşlar akmaya başlamıştı. Nur Senaya baktım. Güzel yüzüne tatlı, ifadesine, parlayan gözlerine. Benim kızım... Haziran & Davut

Üvey erkek kardeşinden başka kimsesi kalmamıştı. Ama ikisi de birbirini tanımıyordu.

Adın gibisin Günyeli. Gün gibi geliyor, yel gibi gidiyorsun...

Nehirde yıkanırken kendisini izlediğinden habersiz olduğu adam onu boğulmaktan kurtarır. Fakat suni teneffüs yaptığını gören köylüler onları sevişiyor sanınca olaylar bir namus davasına dönecek şekilde karışır. ❝Bataklığın neredeyse son bulduğu bu noktada karşısına çıkan manzara onu şaşkına çevirmişti. Bu kadar tenha ve tehlikeli sayılabilecek bir yerde bir insan neden yıkanmayı seçerdi? Aklına ilk olarak suyun serinliğinin cazibesi ya da bataklığın hemen ötesindeki doğal kaynaktan gelen berrak su ihtimali gelse de mahremiyet ihtiyacı düşüncelerine hiç uğramadı. Genç kadın önce ıslaklığı sebebiyle üzerinde yalnızca ince bir tabaka gibi duran kombinezonunu ağır hareketlerle çıkarıp bir kayanın üzerine bıraktı. Ardından sütyeninin kancalarını çözüp omuzlarından kaydırdı ve onu da aynı yere bıraktı. O an suyun yansımalarıyla parlayan bembeyaz, dolgun göğüsleri gözlerinin önünde bütün çıplaklığıyla belirmişti. Bakışları istemsizce o dik ve kusursuz yuvarlaklığa kaymış, ardından ucundaki canlı pembe tomurcukları seçmişti. Bu görüntünün şimdiye dek gördüğü en baştan çıkarıcı şey olduğunu düşündü bir an.❞ ▪︎Rayiha : Hoş koku ▪︎Yaş farkı vardır. ▪︎Cinsellik ve küfür barındırmaktadır. Rahatsız olacaklar, duyar kasacaklar uğramasa çok iyi olur. Tamamen eğlenmek amaçlıdır. Kadına şiddet ve tecavüz yoktur.

Sonların yazıldığı mezarlıklar bu sefer başlangıçlara ev sahipliği yapmıştı. Şahinoğlu, ölen karısının mezarında son dualarını ederken arkasında kalan kızı görmese bile sesini ilk duyduğunda kararını vermişti. Alemde kimsesizlerin babası olarak bilinen Şahinoğlu bir kere daha büyüklüğünü gösterecek, Mezarlık Gülünü de bu acımasız dünyada tek başına bırakmayacaktı.

"O silahı elinden indir!" Dediğimde yan duran vücudunu bana doğru çevirdi ama o silah abimin alnına daha çok yaslandı. "Yoksa?" Diye soruşu meydanda ki bütün insanları endişelendirmeye yeterdi. Çenemi herkesin inadına dikleştirip "Yoksa sana yemin olsun ! Bu meydanı kanınla yıkarım!" Diye bağırdım. "Efsun!" Diyen abime bakmadım, yüzü kan içindeyken ona bakıp gardımı düşürebilirdim. "Demek kanım ile yıkarsın ha !" Dediğinde fısıltısı bile meydanı inletti. "Azad ağa, yaparım bilirsin! Bu seni ilk vuruşum olmaz!" Deyişim onun kaşlarını çatarakken kalabalıktan bir kaç kişinin kaçmasına sebep oldu. Koskoca Mardin! En iyi o bilirdi yıllar önce nasıl AZAD KARAASLAN'ı gözümü bile kırpmadan vurduğumu. O gün Mardin yasa bürünürken Diyarbakır'da zılgıtlar eşliğinde bir çok kapıda düğün yapıldı. Ben EFSUN ŞANLI... Yıllar önce babamın kanını akıtan adamın kanını bu meydanda dökmüştüm. Zerre korkmadan, zerre aşkımı aklıma getirmeden. Bunu tekrar yapacağımı onun gibi Mardin de biliyordu. "O halde durma, yine elin titremesin!" Dediğinde onunla beraber tetiği indirdim. Arkamda koskoca Diyarbakır'ın en büyük aşireti olan Şanlı Aşireti vardı. Benim Aşiretim! Onun da arkasında Mardin'in en büyük aşireti olan KARAASLAN aşireti vardı. Liderliğini onun yaptığı Aşiret. "Abi'mi bırak azad ağa!" Dedim durması için. "Babam gibi onun da kanını akıtmana izin vermem! Babamın kanı için sadece senin kanını döktüm ama Vallahi, Billahi ve Tillahi abim için ailende ki herkesin kanını dökerim!" Diye devam ettim. Uğultular arttı da arttı.

Herkes kadının yıkılmasını beklemişti halbuki o ilk darbesini bebekken yemişti. Yıkılmaya hiç niyeti yoktu ta ki o kara gözler hayatına girene kadar. Sorun değildi güçlüydü ve daha da güçlü olacaktı. Kimse tahmin etmemişti maviler siyaha boyanırken ortaya çıkacak tehlikeyi ve kimse kestiremezdi olacakları. Yayınlanma Tarihi: 27.06.2022

"Zorla evlendik farkındasın değil mi?" dedim dehşetle. Umursamadı ve gözlerimin en derine bakıp, belimde olan eli belimi okşamaya başladı. "Evet karıcım. Gayet farkındayım." dedi.

Miran arkasına dönmeden yürümeye başladı. "Gel," dedi yalnızca. Avşin sessizce peşinden gitti. Ayakları taş zemine çarpıyor ama sesi çıkmıyordu sanki. Her adımda biraz daha kaybolduğunu hissediyordu. Odasına geldiğinde durdu. İçeri geçti. Yatak, bir dolap, sade bir halı... Ve soğuk. Hiçbir yer sıcak gelmiyordu. Miran kapının eşiğinde durmuş, gözlerini kıza dikmişti. "Burası senin odan. Benim odam başka. Bu evde bana soru sorma. Gözünü eğme. Bana bakarken korkma da, sevgi de bekleme. Seni istemedim. Seni sevmedim. Seni almadım. Sadece bu kan dursun diye geldin buraya. Unutma." Avşin gözlerini kaçırmadı. Dudakları titredi. Ama cevap vermedi. Miran bir adım daha yaklaştı. "Burada ezilmemek istiyorsan kuralları öğren. Hizmetçiye karışma. Söz söyleme. Evde bana ait olan hiçbir şeye dokunma. Bugün dinlen. Yarın işler başlar." Sonra arkasını döndü ve odadan çıktı. Kapı kapanınca oda daha da karanlık oldu. Avşin, yatağın kenarına oturdu. Ellerini kucağında birleştirdi. Ellerine baktı. Bu ellerle neye tutunacaktı? Kime dokunacaktı? O gece, gözyaşlarını içine akıtarak yastığa başını koydu.