"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Aklında sessiz bir şekilde korkutmadan onu bulmak vardı ama başına yediği darbe ile hayalleri sekteye uğramış ağzından da beklenmedik darbe ile bir inilti kaçmıştı. "Siktir!" Diyerek sesini yükseltti başının arka tarafını tutarak. Elindeki telefon yere düşüp etrafı hafif bir açı ile aydınlatınca arkasını döndü. Tam yüzüne okkalı bir yumruk yiyecekti ki ona gelen darbeyden ince bileği tutarak kurtulmuştu. Ve yerde çarpan cam sesleri. Elinde sımsıkı tuttuğu yarısı kırılmış vazo düşmüştü. "İMDAT,EVİME HIRSIZ BİR SAPIK GİRDİ!" Diye bağıran Alarcın ile neye uğradığını şaşırdı. Ensesine değen sıcaklık ile kafasının yarıldığını anlamış bulunmaktaydı. Bakışlarını ona korku ile bakan kızıl saçlı ve yeşil gözlü kadından ayırmadı. Saçları ve yeşil büyük gözleri ufacık ışıkta bile parlıyordu. Bileğini tutan kadın'ın korku ile çırpındığını görünce ona doğru bir adım atıp, "hayır hırsız değilim sakinl-"diyecekti ki bacak arasına gelen tekme ile "KES ŞUNU HIRSIZ DEĞİLİM" diyerek bağırdı. Canı acımıştı, sonuçta vurmulmayacak bir yerdi. Alarcın korku ile gözlerini yumduğunda, sakinleşmek için sabır diledi ve öyle konuşmaya başladı. "YÜZBAŞI KUTAY KURT" diyerek kendini tanıttı.