ola-kai-tipota
- Reads 2,220
- Votes 329
- Parts 1
Μια ανεξηγητη φωτια στο αρχοντικο της οικείας Καραγάτση λενε πως αρχισε την καταρα.
Μια καταρα που ο πατερας μου αγνοησε όταν με παρεδιδε σε εκεινον, πιστευοντας ότι θα σωσει τον εαυτο του.
Εκεινο το ξημερωμα εκλεισε τα ματια στον Θεο βλασφημώντας τις μοιρες που αψηφισε.
Μες τον καπνο της φωτιας θα ορκιζομουν πως σε εχασα, καθως σε ακολουθουσα εξω από τις πυλες του Αδη.
Και εσυ, εγκλωβιστηκες στον ορκο σου, γυρισες να με κοιταξεις όταν σου φώναξα πως θα χαθω.
Η Εκατη, μου ψιθυρισε πως επειδη με κοιταξες χαθηκα, εσυ με καταδικασες, από την αδυναμια σου, επειδη ποθησες κατι που δεν ηταν προορισμενο για εσενα.
Και σαν η Άτροπος αποφασισε πως το τελος μας ήρθε, σε πήρε μακριά .
Μα εγω στεκομουν ακομη στην καρδια της φωτιας και εγλυφα την λεξη που έμεινε στα χείλη μου.
Πόθος.
Μα πως ηταν δυνατον;
Αφου ο γαμος μας ηταν,
εν λευκώ.