"Gerçekten beni bırakıp gidecek misin?" dedim, gözlerinin içine bakarak. "Kalamam..." dedi sadece. "Neden?" diye bağırdım. "Neden, neden, neden!" diye deli gibi bağırıyordum. "Her şey bu kadar basit miydi?" diye bağırdım. "Söyle!" "Kalamam, anlamıyor musun!" diye o da bağırdı. "Ailemin katillerini bu kadar yıl aramışken..." dedi, gerisi gelmedi. Ona baktım, o da bana baktı. Bu bir vedaydı, biliyorduk. "Eğer gidersen... artık benim hikâyemin başrolü değil, figüranı olursun." dedim bir umutla ama nafile. "Özür dilerim." dedi ve gitti. Her şey bitmişti. Nefes alıyordum ama yaşamıyordum. Eflal Karaca, yeni bir hayat için gelen bu mahalleye, ölüm sessizliğiyle geri gidiyordu... ---

"Yandım kızım önüne baksana" "Önüme çıkan sensin" Kafasını sağa yatırıp kısık gözlerle yüzüme bakarken boğazımı temizleyip "pardon" dedim. "Gömleğin parasını alırım yanlız" Para mı alacaktı benden? Ciddi miydi bu? Alt tarafı kahve dağıttım üstüne abartıyordu, yıkasan geçerdi. "Kartını söylersin atarız neyse parası" "Çok iyi olurdu" Gözlerimi devirerek yanından geçip kenarda duran masanın sandalyesini çekerek oturdum. Hayatımda daha hayvan bir erkek görmemiştim.

Afranin zoraki evlilikten kacamaği

Piskolojik destek diyelim.

Hayatın başlangıçları 2019