Bebeği lösemi olan Arslan ile kardeşinin beyninde tümör olan Ayşegül, çaresizlik dolu bir dönemde kaderin ağlarını örmesiyle karşılaşır. Onların çaresizlikten başlayan zoraki evlilikleri, acaba güçlü bir aşka yuva olabilecek miydi? "Sakin misin?" diye sorduğunda, iyice yaklaştı. "Sakinim." Onun sözlerinden cesaret alarak, dudaklarıyla dudaklarına dokundu ama ansızın yüzüne yediği tokatla, şaşkına döndü. Ayşegül'ün tedirgin bakan ela gözleri, kırpışan kirpiklerinin altında fazlasıyla masum duruyordu. "Özür dilerim." "Önemli değil... Şimdi ben seni tekrar öpeceğim ve sen bana tokat atmayacaksın." "Sen öpeceksin, ben tokat atmayacağım." "Aynen öyle..." "Tamam." "Öpüyorum." "Öp..." "Tokat yok?" "Tokat yok." Arslan, dudaklarını hafifçe onun dudaklarına değdirdiğinde, Ayşegül istemsizce geri çekildi. Onun gerilemesiyle, Arslan ona doğru yaklaştı. "Kaçarsan olmaz." "Kaçmamam lazım, evet!" "Ayşegül, sakin kal..." "Sakinim. Gayet sakinim!" Karısının titreyen ellerini tuttu ve dudaklarına götürüp öptü. Onu yatıştıracak başka bir çare bulamamıştı. Onun derin bir şekilde nefes almasıyla, rahatlamaya çalıştığını gördü ve tekrar denedi. Dudaklarını onun dudaklarına yakınlaştırdı ve ansızın Ayşegül'ün onu öpmesiyle şaşkınlığa uğradı. Geri çekilen Ayşegül, telaşla söylendi. "Çok pardon! Sen öpecektin, ben tokat atmayacaktım! Ben yanlışlıkla öptüm!" Arslan, kıza şaşkınca baktı. Bu kız gerçek miydi? "Biz öpüşmeye bu kadar zaman harcadıysak, gerisi..." diyen Arslan, geri çekilip önüne döndü. Ne yapsaydılar acaba? Sakin yaklaşınca, becerememişlerdi. Bir anda mı olsaydı? Bir de onu denemek isteyerek tekrar karısına döndü ve ansızın dudaklarına yapıştı. Uzun öpücüğü, nefes almak adına sonlandığında, tekrar yanağına yediği tokatla şaşkınlığa uğradı. "Ayşegül, tokat yok demi

Gerilim/Mizah konulu bir kitaptır! Vahşi Batı Lisesi tam bir anarşi yuvası! Burası, toplumun dışladığı ya da disiplin cezası alıp başka hiçbir okula kabul edilmeyen öğrencilerin toplandığı bir yer. Okulda hiçbir otorite yok, herkes kendi kurallarını koyuyor. Kaosun ortasında, yeni gelen masum bir öğrenci buraya düşerse hayatta kalmak için ya bir çeteye katılmalı ya da kendi yolunu bulmalı. "Cehennemin ortasında Cennetin çocukları!"

Hepimiz Güzel ve Çirkin'in masalını defalarca dinlemişizdir. Yeni bir versiyonunu yazmak istedim. Umarım beğenirsiniz 💓 UYARI: Dark Romance kategorisinde yazılıyor! +18 içerik içerir.

Doğum gününde terk edilen Meyra Akay, kısa süre sonra hamile olduğunu öğrenir. Bebeğinin babasının ona destek olmayacağından emin olan Meyra'ya umut hiç beklemediği yerden doğar. Aynı hastanede çalıştığı ve sürekli didiştiği doktor Yaman Yürekli, yıllardır aşık olduğu kadının en büyük destekçisi olur. Bu süreçte yaptıkları anlaşmalar ikisinin arasında kalır. Oysa bazı anlaşmaların altında kalbi karıştıran bir gerçek yatar.'

mardinde adı duyulmuş kaya ailesinin kızı , törelerden nefret ettiği için 18 yaşında İstanbula kaçıp 5 sene içerisinde iç mimar olup hayatını yaşayan Berfin.. Mardinin en ileri gelen şahraman ailesinin oğlu Ağa olan 26 yaşındaki Baran ağa.. ve kardeşlerinin kaçmasıyla birlikte yolları kesişen mardine konu olacak bi aşk...

"Tamam, kabul ediyorum." Gözlerindeki bu zafer parıltılarına çok dikkat etmemeye çalıştım. Ama besbelli sevinmişti. Normaldi tabi ben olsam ben de benimle evleneceğim için sevinirdim. Aslında kabul etmeyecektim. Lâkin hakkındaki bilgileri içeren dosyayı incelediğimde 6 Nisan'da doğduğunu gördüm. 6 Nisan... Kurtuluşumun tarihiydi... Zaten evlenmek hiçbir zaman planlarım dâhilinde değildi. En azından önümde böyle hazır bir düzenek varken bir de evlenmeyi tecrübe ederdim. En fazla 9 ay sürecekti zaten. Ayağa kalkıp elini sıktım. "Hayırlı olsun Hazar Bozarslan." dedim. "Hayırlı olsun Berfin Karasoy." Mekândan çıkarken henüz bilmiyordum ama 9 ay değil daha da fazla sürecekti. Sevmeyi sevilmeyi onunla öğrenecektim. Tüm duygularımın en nirvanasını onunla tadacaktım. Aşkı, sevgiyi, sevinci, acıyı... İki apayrı dünyadan olan bizi kader kapkalın ipleriyle bağlayacaktı birbirine. Peki, biz bu taşlı yollu serüveni nasıl tamamlayacaktık... ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^ İlk Yayınlanma Tarihi: 18.04.2025

"Seni sevmek ölümle burun buruna gelmekten daha zor delalamın" Berfin gözlerini kapatıp daha çok sokuldu sevdiğine

"Ben uzun zamandır hiçbir şeyden emin olamıyorum. Bir sabah kalkıyorum, yaşamak istemediğimi düşünüyorum. Hayatta kaybettiklerin kazandıklarından fazlaysa yaşamanın ne anlamı var ki? En son ne zaman bir şeyi kazandığımı, en son ne zaman mutlu olduğumu hatırlamaya çalıştığım anda da..." derken gözlerim yine dolmuştu. "... cevap hep sen oluyorsun,'' dedim ve gülümsemeye çalıştım. Yanaklarımın üstünden süzülen gözyaşlarımı hissedince silmek için elimi kaldırdım. Tam yanağıma götürecekken Demir benden önce davrandı ve başparmağını yanağımda ve gözümün altında gezdirerek gözyaşlarımı sildi. Avucunu açtı ve başımı onun avucuna yaslamama izin verdi. Bu kitap KARANLIK LİSE serisinin ikinci kitabıdır.Önce ilk kitabı okumanız tavsiye edilir. Karanlık Lise serisi Epsilon Yayınevi ile tüm kitapçılarda! Karanlık Lise ve Karanlık Lise 2'yi tüm kitabevlerinden ve internetten satın alabilirsiniz. Bu yolda hiçbir zaman desteğini çekmeyen, daima yanımda olan Gölge Ailesi'ne çok teşekkür ediyorum. Sizler benim ikinci ailemsiniz. Sizleri çok seviyorum. Twitter: @alyaoztanyel Facebook: Karanlık Lise sayfası, Alya Öztanyel sayfası

Onur, Rengin'in kelimelerini değil, aralarındaki sessizliği dinliyordu. Konuşulmamış cümlelerin ne söylediğini bilen, gözlerinin içine bakarak yüreğin fısıltılarını duyan o nadir çocuktu. O, bir bakışın arkasına saklanan acıyı sezebilen, bir yutkunmanın içinde boğulan haykırışı işitebilen tek kişiydi. Rengin kekeliyordu. Ve her sözcük boğazına düğümlendiğinde, biraz daha içine kapanıyordu. Cümleleri tamamlanmadan kırılıyor, sesinin titrek izleri dudaklarında donuyordu. Dünya hızlı konuşanları alkışlarken, onun yavaşlığına sabır değil, mesafe biçiyordu. Her susuşunda görünmez oluyordu; varlığını anlatamadığı bir dünyada, yokluğuna alışmak zorunda kalıyordu. İçinde koskoca bir fırtına koparken dışı sessizdi; Kalbi bağırıyor, ama sesi duyulmuyordu. Onur, o sessizliğin dilini konuşuyordu. Onur simsiyah gökyüzünün altında renginin nefesi yüzüne çarparken fısıldadı: -Gece gökyüzüne aittir. Gökyüzünde özgür olacaksın gece. Gökyüzün ben gecem sen.

Sıradan bir kızdım. Okula gider gelir derslerimi görür ertesi gün yine aynı işlemi uygulardım. Ama hayatıma iki kişinin girmesi ile her şey değişti. Aniden... ~ Issız soğuk yolda yürüyordum. Hava kararmış dolunay bulutların arasından kendini göstermeye yüz tutmuştu. Yürürken aniden değişen hayatımı düşündüm. Nefes alamıyordum.olanlar yaşananlar beni kendine öyle bir çekmişti ki,dayanamıyordum. Derken siyah saraya,gizli bir köşke geldiğimde yüzümde hafif bir gülümseme oluştu. Karanlık yolda adımlarımı hızlandırarak içeri girdim. görkemli büyük koridorlardan geçip partide dans eden insan silüetlerine karıştığımda hayatımı değiştiren o iki erkeği gördüm. iki kişinin arasında kalmak o kadar zordu ki!peki siyah saray,ona ne demeli?