Aşk yemini. ( cumartesi ve pazar) Final tarih. Mazhar üniversite okunmaya giderken karşısına ilk kızla tanışır, Zehra hanım tanışmalardı. İlk aşkı Menekşe ile yolları kesişir, Mehmet ve elif.

Tecavüze uğrayan genç bir kadın.O kadının çocukluk arkadaşı olan güçlü bir asker onunla evlenip ona tecavüz eden adamın cezasını veriyor. Acaba onlar nasıl bir aile olacak? Başkasının çocuğuna nasıl sahip çıkacak? Hepsinin cevabı bu hikayede))) Aklımda olan asıl soruyu sordum." Peki ama o ne olacak?" Yüzüme anlamısızca baktı ama benim gözlerim karnıma düşünce onun sertçe yutkunması kulağıma doldu. " Senin bedenin senin kararın istiyorsan ama elalem ne der diye doğurmaya korkuyorsan korkma. " " Nasıl yani?" " Evlenirim seninle."

Siz: Başa sar çünkü Siz: Elimdekiler kalmadı düştü Siz: Bir anda tersine döndğ Siz: Gerçği gördüm hayalime küstm 0556*: Sarhoş musun kardeşim? 🌊 "Senin boyun kaç ya? Ben bile 1.72 iken hatta bu topuklularla 1.77 falanken hâlâ boyuna yetişmekte zorlanıyorum." Sırıttı. "1.99 benim boyum." Ağzım bir karış açıldı resmen. "Çüş! Yuh! Oha! Neyle beslediler oğlum seni? Yemeklerine ekstra testosteron hormonu falan eklemediler değil mi?" "Bilmem, zamanı gelince görürüz fazladan eklemişler mi eklememişler mi?" 1# gençedebiyatı

"Ruhunu kaybetmiş bir bedenin gözlerinde ne görebilirsin ki?" Benim adım Alkım Arıkan. O gece her şeyimi kaybettim. Ailemi. Masumiyetimi. Ruhumu. Ama hayatta kaldım. Ve şimdi geri döndüm. Maskemi taktım. Oyuna adım attım. Burada herkes maskeli. Her gülümsemenin ardı silah dolu. Her bakış bir tuzak, her kelime bir yemin. İhanet sıradan, sadakat ölümcül. Ve bu duvarların içinde tek bir kelime fısıldanıyor: Esvide. Ne bir yer... Ne bir insan... Esvide bir kanun. Bir lanet. Ve artık benim savaş alanım. Üst katta dans eden kalabalık eğlenirken, alt katta kanlı oyunlar başlıyor. Güçlü olan kazanır. Zayıf olan yok olur. Aşık olan... kaybeder. Bazı savaşlar görünmez başlar. Kazanan ise adını kanla yazar. Ben burada bir isim için değil... bir intikam için döndüm. Ve bu gece oyun değişiyor. Esvide: Maskeler düşmeden kimse kurtulamaz.

"Bazı şehirler unutmaz. Bazı yaralar geçmez. Ve bazı sessizlikler, sandığından çok daha gürültülüdür." Ayzem uzun zamandır alıştığını sandığı hayatının duvarları arasında sessizce yürüyordu. Babasının bıraktığı karanlık mirastan kaçtığını sanarken, aslında hep peşinden sürüklüyordu. Bu şehir, onun gibi unutmayanlarla doluydu. Unutulmuş sokaklarda yankılanan eski adımlar, silinmemiş izler, kapanmamış hesaplar vardı. Ve geceler... Geceler hep başka türlü konuşurdu. Bir yabancının bakışı bazen bir kapıyı aralar. Bazen bir ses, geçmişin zincirini kırar. Ve bazen en büyük savaş, insanın kendi içinde başlar. İhanet, kayıp, kan... Ama en çok sessizlik. Her adımı karanlığa daha çok yaklaştırırken, kimse Ayzem'e şu soruyu sormuyordu: "Kimi kurtarmaya çalışıyorsun? Başkalarını mı, yoksa kendini mi?" Bu şehir, artık sessiz kalmayacak. Ve bazı borçlar... Kanla ödenir.

"Adaletin bittiği yerde ben başladım.Aklımı korumak için kuralları çiğnedim...Kalbimi korumak içinse seni yok saydım." Savcı Açelya Soydan, yıllar önce yetimhanede tanıştığı kız kardeşi Mira'yla birlikte zengin bir ailenin karanlık koridorlarında büyüdü. Gündüzleri kanunları savunuyor, geceleri ise 'Yelkovan' adıyla yasadışı gerçekleri ifşa ediyor. Ama bir dosya... Bir isim... Ve geçmişin gölgesinden çıkıp gelen bir adam, bütün dengeleri yıkıyor. Yalın. Karıştığı hiçbir şey temiz değil. Gözleri gibi. Ama onunla kurduğu bağ, Açelya'nın bildiği tüm doğruları tehdit ediyor. Bu sadece bir aşk hikâyesi değil. Bu; sadakatle ihanetin, gerçeklerle yalanın ve adaletle günahın savaş hikâyesi. Çünkü herkesin günahı farklı renkte yanar. Ve bazı renkler... silinmez. ཐི༏ཋྀ󠀮~

"Nesin sen?" dedim. "Zaman ve Mekân, dilindeki tabir ile Evren." Yere oturdum. Galiba kan şekerim oynadı ya da başka bir şey. "Çünkü ben senin içindeyim." dedim, "Ama sana sadece Mekân diyorlar?" "Zaman diye bir şey yok. Sadece algı. Bilhassa anlayamayanlar için." Konuştukça mavi pikseller bir o yana bir bu yana oynuyordu. Kürede şekilsel bozukluklara sebep oluyordu. Mavi ışıkları sönüp, parlıyordu. Başımın döndüğüne kanaat getirdim. Bu oldukça büyüleyiciydi. "Ne?" Şaşkınlık ve algılarımın bozulması... 'Sadece mavilere bak' diyor gıpta. "Bugün dünün geleceğiydi. Bugün yarının geçmişi. Ne geçmiş vardır, ne de gelecek. Var olan tek şey şu an. Değiştirebileceğin tek şey şu an ki kararın." Fısıltı tekrar yükseldi. "Seçimini yaptın. Son oldun ve şimdi tekrar buradasın. Kararın ne? Erlik'e karşı gelecek misin?" ☆☆☆ Bazı anlar vardır; ne geçmişte kalır, ne de gelecekte yaşanır. Sadece olur... ve olmaya devam eder. 1991'de bir şey bulundu. Ya da kaybedildi. Kimin doğruyu söylediği hâlâ bilinmiyor. Sonra kodlar geldi. İsimler değişti. Bir kız doğdu ama hiç çocuk olmadı. Dünya tersine döndü... Ama kaset hâlâ aynı müziği çalıyor. Eğer bu sayfaları çeviriyorsan, bazı cevaplara yaklaştın demektir. Ama dikkat et. Cevaplar, sorular gibi davranabilir.

Savaş, ülkenin dört bir yanını sarmış, cephedeki askerler birer birer tükenmiştir. Hükümetin çaresizliği, insanlık dışı bir karara dönüşür. Henüz gençliğinin başındaki ergenler "piknik gezisi" bahanesiyle evlerinden alınır ve doğrudan cepheye gönderilir. Masumiyetin silah sesleriyle yok olduğu bu acımasız düzenin içinde 18 yaşındaki Ela Demirel de istemeden savaşın ortasına düşer. Artık çocuk değil, asker sayılmaktadır. Ela'nın gözünden anlatılan bu çarpıcı hikâye, savaşın sadece cephede değil, ruhlarda da nasıl izler bıraktığını ortaya koyuyor ve gençlerin dramını unutulmaz bir şekilde işliyor.