🦋 "Ya ölen umut değil de sensen?" 🎙️ Anıl her gece yayın yapıyor. Ama bu bir şov değil, bir hesaplaşma. 👁️ Yazgı izliyor. Sessiz, ama her şeyin farkında. ⚖️ İkisi birleştiğinde adalet değil, devrim başlıyor. Suçun kalbine inmek, belki de... kendi karanlığınla yüzleşmek. 📚 Kelebeğin Papatyası - Wattpad'de! ° Adaletin sesi artık fısıltı değil. Sen hazır mısın duymaya? Bu hikâye intikamla başlar, ama gerçeğe dönüşen bir isyanla devam eder. Çünkü bazen bir yayın, binlerce sesi uyandırır. Peki sen, o seslerden biri olmaya cesaret edebilir misin? ... Kendi mezarına her gün bir kürek daha atanlardan mısın yoksa? Ya ölen umut değil de sensen? Ya, hala yaşayan tek şey, acınsa?

Aleda ailesi ile akşam yemeğine giderken her şeyin değiştiği o an yaşandı.TRAFİK KAZASI. Aleda'nın hayatını alt üst edip geçmişteki herşeyi unutmasını sağladı. O günden sonra yurtta kalan Aleda canından çok sevdiği Afra ile tanışır. Bu kızın hayat hikayesi onu çok üzer ve düşünür acaba bende mi böyle acılar yaşadım. Eski hayatından birinin karşısına çıkması ile yeniden eski hayatına dönen Aleda. Onun canının yanmasını istemeyen Afra ile garip bir geçmiş yolculuğuna atılır. Bu yolculukta doğru bildikleri yalan çıkar. Bu yolculukta canı çok yanacak ama bunların hiçbirini bilemez değil mi? 'Keşke geleceği tahmin edebilsekte ona göre yaşasak ya da geçmişi değiştirsek hiç de fena olmazdı' Ama bilmiyordu ki bu yolculuk onu çok üzüp,yıpratacak. Aleda ile bu yolculuğa atılmaya ne dersiniz?

Bir grup içerik üreticisi, prestijli ama gizemli bir okulun davetiyle bir araya gelir. Başta her şey sıradan bir sosyal deney gibi görünür - ama okulun duvarları geçmişin yankılarını, zihnin karanlık kıvrımlarını ve gerçeğin bozulmuş yansımalarını saklamaktadır. Çektikleri içerikler birer işaret, söyledikleri sözlerse çözülmesi gereken bir şifre haline gelir. Zamanla fark ederler ki bu bir oyun değil... ve her senaryonun bir yazarı varsa, bazen yazarlar da oyunun içindedir. Kurguyla gerçek arasındaki çizgi silinirken tek bir soru kalır: Bu hikâyeden gerçekten çıkabilecekler mi?

En son ne zaman görmüştüm onu? 3 yıl? ya da 4? ''Bu bizim son görüşmemiz olacak Neva.'' demişti Baran. Hayatımdan tamamen çıkıp giderken sadece bir cümle söylemekle yetinmişti. Altı kelime... Daha fazlasına gerek duymamıştı. Peki ya şimdi? Ne değişmişti? Beni ona hatırlatan neydi? Ansızın yanına çağırmasının bir sebebi olmalıydı. Sözünden döndürecek bir sebep...

Yürüyordum. Sonunda ne olacağını bilmediğim bir yola iyi olmak için çıkmıştım. Gerçi bana daha ne olabilirdi ki, bu hayat daha ne yapabilirdi bana? Artık acımaz dediğim canımı daha ne yakabilirdi? Arafta kalmış bir şekilde yürüyorum iyi olmak için çıktığım bu yolda kötülüklerle karşılaşma ihtimaline karşı yürüyorum. İçimdeki küçük çocuğun yavaş ve küçük adımlarına zıt bir şekilde yürüyorum. İçimdeki yangını umursamadan kendinden emin adımlarım takip ediyor birbirini. Bu yolun geri dönüşü olmayacağını bile bile yürüyorum. Ben içimdeki yangına sebep olan herkesi daha beter yakmak için yürüyorum. Artık eski ben olmayacağımı bile bile, korkularımı yene yene yürüyorum. ♠️ "Bu hamlenin sonunu biliyorsun, değil mi? Gerçekleri öğrenmelerini istiyor musun? Herkes gidecek, herkes! Gerçekler ortaya dökülecek ve hepsi kaybolacak." "Ben onlara inandım, güvendim. Peki ne oldu? Her şey bir yalan, hepsi bir oyunmuş meğerse. Benim duygularımı hiçe saydılar. Ama artık oyun yok! Eğer bu yolun sonunda bir şey kaybedeceksem, en azından geriye kendimle kalacağım. Her şeyi, her şeyi ortaya dökeceğim. Dönüşü yok, dönüşüm yok... Yandığım kadar değil, yakabildiğim kadar yakıcam!"

Kitap müziği: Evgeny Grinko - Moming Chimes Suyun hafızası vardır derler. İnsanlar üzgün olduklarında bir denize dert yanarlar. Dalgalar alsın götürsün ve bir daha getirmesin isterler... Fakat yine aynı karada, aynı acıyı çekerken deniz dalgalarıyla getirirmiş dertlerini. Peki suyun hafızası bu mudur? Ölü bir deniz ve ölü bir adam. Suya anlattın mı herşeyi? Anlattıysan eğer sana dokunmasını bekle ve gör gerçeği! Boğulmaya hazır ol sevgili dostum zira burada nefes alanlar ölü sayılmakta... Rose Brown, eski adıyla Ralefin adındaki kasabada sıkışıp kalan genç bir kadındır. Dedesiyle beraber yaşamakta olan Rose, anne ve babasını hiç görmemiştir zira anne ve babası o daha küçükken denizde kaybolmuşlardır... Kasabanın bir efsanesi ve bu efsane ile başlayan bir laneti vardır. İnanılışa göre çok eski zamanlarda kasaba halkı, denizlerin tanrısını görebilmek için bir insanı denize kurban eder. Tanrı bu duruma öfkelenir ve denizin himayesini sözde Tanrı'dan alarak, onun uğruna ölen adama verir ve böylelikle lanet başlar. Her on yılda bir, ölü deniz' in ölü Tanrısı karaya çıkar ve evin en sevilenini alıp denize götürürmüş... Wattpad'de, Ölü deniz'in şarkısı adlı ilk kitap. Kapak Tasarımı - @Lyralotus 🤍🦋 Başlangıç- 18.10.2024 Yayınlama- 30.03.2025 Bitiş- #efsane 1. #yaşamak 1. #ölmek 1. #okyanus 1. #hayalet 1. #nefret 1. #masal 1. #büyü 5. Kitap şahsıma aittir izinsiz alma, kopyalama, çalma gibi durumlarda yasal işlem başlatacağım!

"Beni ilk sen yakmadın.Ama ilk defa,yanmak bu kadar gerçek hissettirdi." O bu dünyaya ait değildi. Ama başka bir yer de onu taşıyamıyordu. Gücü kontrolsüz. Geçmişi sırlarla örülü. Kalbi hâlâ kırık. Ve o çocuk... Dokunduğunda her şey yanıyor. Uzak durdukça daha çok çekiyor. Bu bir karşılaşma değil. Bu, kaderin savaşa çağrısı. Aşk mıydı bu? Yoksa sessizce başlayan bir felaket mi? Gerçek seni çağırıyor.Cesaretin varsa dokun! +18 içerir.

Onlar sadece bir tim değil, bir aile... Sadakat, fedakârlık ve ölümle sınanan bir yolun yolcuları. Her biri, farklı geçmişlerden gelip aynı bayrağın altında omuz omuza savaşan askerler. Onlar için bu sadece bir meslek değil, bir yaşam biçimi. Çünkü savaş sadece cephede değil, kalplerinde de verilir. Zorluklara, kayıplara ve imkânsız görünen görevlere rağmen dimdik ayakta duruyorlar. Tıpkı Kardelen gibi... Soğuğa, fırtınaya ve karanlığa rağmen açan bir çiçek gibi direniyorlar. Ama bu yol kolay değil. İhanet, acı ve ölüm her an enselerinde. Her görev, son görevleri olabilir. Peki ya onlar? Ayakta kalmayı başarabilecekler mi? Vatan için savaşanlar, kardeşlik için ölenler... Kardelen, sadece bir çiçek değil; zorluklara, korkuya ve ölüme meydan okuyanların hikâyesi. Düşmekten korkmayanların, savaşmaktan vazgeçmeyenlerin ve kardeşlikten ödün vermeyenlerin hikâyesi. Onlar birbirlerine sırtlarını yaslamışlar. Ve biliyorlar ki düşen değil, kalkmayı bilen kazanır. Bu benim hikâyem. Bizim hikâyemiz. Adımız ne olursa olsun, biz Kardelen'iz. Ve biz hep ayakta kalacağız!