Η Κόλαση είναι άδεια. Όλοι οι δαίμονες είναι εδώ.

Η 16χρόνη Αντελίν έχει βαρεθεί την μονότονη καθημερινότητα της στο Λος Άντζελες. Πάντα ονειρευόταν μια διαφορετική ζωή, κάτι πέρα από τα σύνορα της φαντασίας των ανθρώπων γύρω της. Μελετάει και φαντασιώνεται το υπερφυσικό ώσπου μια νύχτα πέφτει πάνω του. Η ζωή της θα αλλάξει παντελώς όταν μάθει την αλήθεια για τις ρίζες της και πως είναι να συζείς με αδίστακτους μα ταυτόχρονα ελκυστικούς δαίμονες.. Υψηλότερη θέση: #1 Βρικόλακας.

ΡΟΜΑΝΤΙΚO ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΠΟΧΗΣ. ...Αισθάνθηκε σαν να έφυγε όλος ο αέρας από το δωμάτιο. Επέμενε να ελέγξει την πιθανότητα εγκυμοσύνης της και επιπλέον η κίνηση του δήλωνε ξεκάθαρα κτητικότητα, δήλωνε πως του άνηκε. Οι εφιάλτες ξύπνησαν. Κάποτε άνηκε στον πατέρα της, μετά στον άντρα της. Τα οχυρά υψώθηκαν μονομιάς. Δεν ήθελε να του ανήκει. Δεν ήθελε να ανήκει πουθενά, δεν ήθελε να την ορίζει κανείς. Είχε υποσχεθεί στο εαυτό της πως θα τιμούσε την ελευθερία της και μερικά χάδια και φιλιά δεν θα το άλλαζαν αυτό...

Σε μια μικρή χώρα, ο Νότος επιβάλλει νόμους αίματος και σκληρά έθιμα διαδοχής. Ένα από αυτά, είναι και η Δεύτερη Σύζυγος. Ένας Άρχοντας αποφασίζει να ασπαστεί το έθιμο, με απώτερο σκοπό να αποκτήσει αρσενικό διάδοχο και παίρνει μια απόφαση που επηρεάζει τη ζωή της οικογένειας του αλλά και των επόμενων γενεών, ακόμα και της κόρης με τα δίχρωμα μάτια, που απαρνείται τον τίτλο για να τον ξαναφέρει η μοίρα στην εγγονή της, δύο γενιές μετά. Η πορεία και τα αποτελέσματα ενός εθίμου που στιγμάτισε τέσσερις γενιές, βγαλμένα από την αφήγηση της πέμπτης. Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα. Απαγορεύεται η με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγή ή αντιγραφή μέρους ή όλου του βιβλίου. Don't copy this story. Αναφέρεται σε πραγματικό έθιμο, που εξαφανίστηκε πριν από περίπου έναν αιώνα. 15+ 2016 Υψηλότερη θέση : #1 στην κατηγορία General Fiction ❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤ Wattys 2016 Winner στην κατηγορία Συγγραφικό Ντεμπούτο Τρέχον εξώφυλλο, από την YroPap Ευχαριστώ πολύ! :)

Μία ιστορία γεμάτη πάθη, έρωτα, εκδίκηση και αίμα. Το κρύο του Βορρά δεν συγχωρεί κανέναν, ειδικά εκείνον που θα το προδώσει.

-Μεσσηνία, 1768 Έλεγαν ότι τον έχει γεννήσει και μεγαλώσει λύκαινα. Δε μπορούσαν αλλιώς να εξηγήσουν τη σκληρότητα και την απονιά με την οποία άρπαζε, έκλεβε, μαχαίρωνε, σάρωνε τα χωριά στα οποία πάταγε το πόδι του αυτός και το μπουλούκι του. Άλλοι τον φώναζαν θερίο, άλλοι κατάρα της θάλασσας. Το πραγματικό του όνομα χαμένο πίσω από το μύθο του τρόμου που είχε δημιουργηθεί γύρω από τα ανταριασμένα πράσινα μάτια του. Η Αρετή Βεργή είναι κόρη του προεστού της περιοχής της και δε χορταίνει να ακούει ιστορίες για πειρατές, με τη φαντασία της να καλπάζει για το πώς ο αρραβωνιαστικός της θα τους κατατροπώσει όλους και ειδικά το Γιο της λύκαινας. Αυτόν το τελευταίο τον βλέπει ακόμα και στον ύπνο της, κάθε φορά και με διαφορετική μορφή. Δεν φανταζόταν όμως ποτέ ότι θα τον έβλεπε με σάρκα και οστά μπροστά της. Και ότι θα την παρέσερνε στην τρελή του πορεία.

Η μοίρα είναι προγεγραμμένη ή όλα συμβαίνουν στα τυφλά; Όλα είναι καθαρά συμπτώσεις ή κάποιος από ψηλά τα έχει στήσει όλα για να συμβούν; Δύο άνθρωποι που το κοινό τους παρελθόν είναι τόσο ίδιο, από την άλλη τόσο διαφορετικό... Το πάθος τους κυριεύει, γεμίζει τις καρδιές τους. Εκείνος είναι γεμάτος ελπίδα για ένα κοινό μέλλον. Εκείνη, τρομοκρατημένη με τον φόβο πως όλο αυτό που πάνε να χτίσουν να είναι ανώφελο και ανούσιο. Όμως, αν δεν το δοκιμάσεις δεν θα μάθεις ποτέ. Τόλμα. Μην δειλιάζεις. Ζήσε για λίγο τον έρωτα... ακόμα και αν στο τέλος σε κάψει. Ακόμη και αν καταστραφείς, η γλυκιά ανάμνηση της αμαρτίας θα σε συντροφεύει για το πιο σωστό λάθος που έκανες ποτέ σου! © 2014 - DON'T COPY THE STORY. ✔

ΡΟΜΑΝΤΙΚO ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΠΟΧΗΣ. ...Τις λαγόνες του σάρωναν κύματα έξαψης στη σκέψη της και μόνο. Ο φαλλός του σκληρός ασφυκτιούσε μέσα στο εφαρμοστό, δερμάτινο παντελόνι του. Ήθελε απεγνωσμένα να τον ανακουφίσει με το ερωτικό χάδι αυτής της όμορφης γυναίκας, που εξαιτίας της δεν μπορούσε πλέον να πλαγιάσει με καμία άλλη. Αξιοθρήνητα αδύναμος, ανίκανος να ελέγξει τα ένστικτά του στάθηκε έξω από την πόρτα της. Μην πιστεύοντας και ο ίδιος στον εαυτό του, σήκωσε το δεξί του χέρι σε σχήμα γροθιάς και κτύπησε τρεις φορές πάνω στο ξύλο κάνοντας το μπρούτζινο ρόπτρο να αναπηδήσει. Αφουγκράστηκε, μα δεν ακούστηκε κανένας ήχος, ούτε βήματα να πλησιάζουν. Είδε το χέρι του να κτυπάει πιο δυνατά άλλες τρεις φορές την πόρτα. Το ένιωσε ξένο όχι δικό του. Η λογική του ωρυόταν να φύγει από εκεί, να περισώσει έστω ένα μικρό κομμάτι της αξιοπρέπειας του απέναντι σε εκείνην, γιατί ήδη ντρεπόταν για τον εαυτό του...

Μία νηπιαγωγός. Μία μυστηριώδης σκοτεινή φιγούρα που ακολουθεί το κάθε της βήμα. Εκεί που η κοπέλα πίστευε πως δεν υπάρχουν δαίμονες, μαθαίνει ότι μπροστά στα μάτια της στέκεται ένας από αυτούς.