Köşeye sindiğim duvar dibinde usulca yanıma kuruldu. Takındığı umursamazlığın altında yatan tedbirli tavrını görebiliyordum. Sırtımı yalayan soğuk duvar hissizleşmemi sağlamıştı. Hiç olmadığım kadar güçlü, bir o kadar da kırılgandım. "Onu öldürdüğümde..." Yutkundum. Birazdan söyleyeceğim şeyin gerçekliği beni dehşete sürüklüyordu. "Yaşayacağı hayal kırıklığını umursamıyorum. Beni tereddüte düşüren o değil." Gözlerimi ondan ayırıp tavana yöneldim. Avizenin kristalleri yansıyan ışıklarla parlıyordu. "Sen cenneti istiyorsun, değil mi?" dedi kıvrılmış dudağıyla. "Herkes cenneti ister, Arden." Bu sefer o, parlayan kristalin ışıltılarını izlemeye koyuldu. "Zaten mesele cenneti istemekte değil. Mesele ölmeyi istemekte. Kimse ölmeyi istemez." Kaşlarımı çattım. "Ne yani, intiharları görmezden geldiğini mi söylüyorsun?" "Hayır, intiharın ölmeyi istemek değil, ölmeyi tercih etmek olduğunu söylüyorum. Ölmek istemiyorsun, değil mi Talya?" "Ben..." Yutkundum. "Ben artık ne istediğimi bilmiyorum."