🦇Yaralasar karakterleri instadaaa 🦇

Bütün textinglere baktım ve birde ne göreyim YARALASAR TEXTİNG YOKKK Bu yüzden de sizleri ys texting inden mahrum bırakmamak için ben yazayım dedim İYİ OKUMALARRR Kitap yazarı:Maral Atmaca Wattpad hesabı: Maral_Atmc6

Yılan- Beni niye bu eziklerle aynı gruba koydunuz. Koreli- Sensin ezik , sarı yılan. kedicik- Ben sana bayılıyorum zaten. Sevgili buzdağı eğitmenim - Çocukluk yapmayı kesin. Söyleyeceklerimiz var. Beyaz saçlı yaşlı- O peşinizde hepinizi öldürecek şimdi hepiniz soyunun. kedicik- Hass ... gene mi ya . Allah o öcünün belasını versin. Bağımlı- Sakar sen öldürmedin mi onu ? Serseri- Bir işi de düzgün yapsa şaşardım. Züppe- Eğitmenini düşünmekten tam öldürememiştir. kedicik- Ben bir daha öcünün varlığına katlanamam . Bir gideyim yanına tam öldüreyim. Bağımlı-Gazan mübarek olsun yiğidim.

When the son of Voldemort himself gets pulled away from his daily life and into the wizarding school, better known as Hogwarts, he meets four boys who will have a great effect on his life. (this will most likely be updated as we go) This story is centered around the fancast characters, including some of the original characters of the Harry Potter world. Contains no romance or love interest.

Oneshot'lar, headcanon'lar, imagine - hayal et bölümleri olacaktır. Smut yazmıyorum. Karakterler: Mattheo Riddle Tom Riddle Theodore Nott Lorenzo Berkshire Draco Malfoy Regulus Black Bölümlerin çoğu Fluff olacak. Çerezlik kısa bölümler de yazılabilir. İyi okumalar<3

Öğrenciler Hogwarts'a döndüklerinde her şey değişmişti. Hayır, fiziksel olarak değil, manevi olarak. Herkes birbirini daha iyi anlıyor, yargılayan bakışlarına son veriyorlardı. Ancak değişen sadece bu değildi. Slytherin'in parlak öğrencilerinden olan Theodore Nott arkadaşları ile daha güçlü ilişki yaratmak yerine tam tersi, onlardan uzaklaşmıştı. Arkadaşları - Draco Malfoy, Pansy Parkinson, Blaise Zabini, Mattheo Riddle, Lorenzo Berkshire onu geri kazanmaya çalışırken en derin sırrını ortaya çıkarırlar. Ve artık karar vermeliler: Ya arkadaşlıklarını sonlandıracak, ya da arkadaşlıklarına daha güçlü şekilde sarılacaktılar.

"Gerçekten beni bırakıp gidecek misin?" dedim, gözlerinin içine bakarak. "Kalamam..." dedi sadece. "Neden?" diye bağırdım. "Neden, neden, neden!" diye deli gibi bağırıyordum. "Her şey bu kadar basit miydi?" diye bağırdım. "Söyle!" "Kalamam, anlamıyor musun!" diye o da bağırdı. "Ailemin katillerini bu kadar yıl aramışken..." dedi, gerisi gelmedi. Ona baktım, o da bana baktı. Bu bir vedaydı, biliyorduk. "Eğer gidersen... artık benim hikâyemin başrolü değil, figüranı olursun." dedim bir umutla ama nafile. "Özür dilerim." dedi ve gitti. Her şey bitmişti. Nefes alıyordum ama yaşamıyordum. Eflal Karaca, yeni bir hayat için gelen bu mahalleye, ölüm sessizliğiyle geri gidiyordu... ---