Sınıf öğretmenliği öğrencisi Ayperi; şehirler arası otobüs yolculuğunda sıkıldığı için önündeki koltuğun sırtında yazan numarayı kaydederek mesaj atar ve numaranın sahibi bir Kara Harp Okulu öğrencisi çıkar. Siz: Piç Hakan siz misiniz? (00.17) Siz: Yani piç derken benim tercih ettiğim bir sıfat değil. (00.17) Siz: Yazan öyle yazmış. O öyle yazınca ben de teyit etmek için sorayım dedim. (00.18) Siz: Aşırı derecede saçmalıyorum şu an... (00.19) Piç Hakan: Ne geveliyorsunuz? (05.47) NOT: BU KİTABIN GERÇEK KURUM VE KİŞİLERLE İLGİSİ YOKTUR, BENİM HAYAL DÜNYAMIN YANSIMASIDIR.

"Niye sen de aynı şeyleri düşünmüyor musun benim hakkımda ?" "Ne saçmalıyorsun Sena ?" "Baya işte" dedim öfkeyle. "Hep demiyor musun çocuk gibisin diye. Gürültücüsün, heyecanlısın... Aynı şeyleri düşünüyor seninle benim hakkımda aslında." "Süzme salak demiştim ya sana" dedi alayla yine. "Sadece salak değilsin sen körsün kör." "Ne diyorsun ya ?" Gözlerini kapatıp açtı sinirle ve odadan çıkmadan önce dibime kadar girdi "Benimle senin hakkında aynı şeyleri düşünüyor olsaydı" dedi ilk kez bana karşı bu kadar gerçek bir öfkeyi serbest bırakarak. İlk kez gerçekten öfkesine bakıp kendimi ona büyük bir yanlış yapmış gibi mahcup hissettim. "Seni bırakmayı aklının ucundan geçirmezdi."

O kadar zıtlardı ki, biri kor iken diğeri serinleten bir içim su gibiydi. İşin aslı da buydu zaten. Denge zıtlık gerektirirdi. Yanarsan denge bozulur, yakarsan tek kalırsın. Onu olduğu gibi bırak, avuçlarına dolsun. Seyre dur, sustuğun zamanların acısını o çıkartır. ☯ Genç kız, ölen babasının hattını kapatsa dahi yazmaktan vazgeçecek gibi durmuyordu. Tek tik çifte döndüğünde kader çizgisi onun için bir kez daha kırıldı.