Ellerimi beyaz yağmurluğumun ceplerine koyup salınarak yürümeye devam ederken bir anda sert bir darbeyle duvara çarptım. Uzun boylu bir oğlan bana çarpmış ve "Pardon!" diyerek koşmaya devam etmişti. Duvardan destek alarak doğruldum ve içten içe küfretmeye başladım. Yüzünü göremesem de aklıma kazımıştım bu sesi ve duyduğum yerde onu boğazından keserek paramparça edecektim. Bir süre uzun boylu yabancının Caner abiyle konuşmasını izledim, dudaklarını okumaya çalışıyordum. Caner abinin dudak büzerek başını iki yana sallamasıyla bir şey olduğunu anlamıştım. Büyük ihtimalle yabancının aradığı kitap burada yoktu. Kütüphaneden çıktığımda hâlâ sağanak yağışın durmadığını fark ettim. Yağmurluğumun şapkasını başıma geçirip gökyüzüne baktım. Dudaklarıma düşen yağmur damlalarını dilimle temizleyip yuttum. Başımı eğip yürümeye başlayacağım sırada yabancının sesi kulaklarımı tırmaladı. "Beyazlı, bakar mısın bana?" Arkamı döndüm ve gözlerimi etrafta gezdirip benden başka beyazlı olmadığına kanaat getirip başımı salladım. "Caner bey sizin çok iyi bir okuyucu olduğunuzu söyledi. Dün ben buraya bir kitap bıraktım ancak kahramanların ismini ve hikâye akışını unuttum. Bana yardımcı olur musun? Kısa bir kitap özeti çıkarmama yardım et." Başımı sallayıp "Kitabın ismi ne?" diye sordum. "Küller Şehri," dedi ve siyah ceketinin cebinden ellerini çıkardı. Sağ elini bana doğru uzattı, uzun parmakları kızarmış ve eklemleri beyazlaşmıştı. Gözlerine bakmaya başladım, kalbim duracak gibi hissediyordum. Tanrı'm, bunun olması mümkün mü? O, Samet Ulusoy olabilir mi? "Ben..." × × × Mine Köseoğlu ©Tüm Hakları İçi Boş Bal Kavanozumda Saklıdır.

Herkes günah işler .Kimi zevk alarak , kimi kalp kırarak , kimi terk ederek , kimi çalarak , kimi öldürerek kimiyse konuşarak . Bende günah işledim ve şimdi o günahın bedelini çok ağır ödüyorum . Acı çekerek ,kimsenin yardımı olmadan ölerek .Herkes ölürken küçük bir ışığı takip edeceğimizi söyler ama ben ölürken aydınlığın karanlık olduğunu gördüm.

"Sen hastahanedeyken hiç yanımda yattın mı?" Genç adam karşısında ki asi kadına,karısına baktı. Cevabı gerçekten merak ediyordu. "-Oo ağam bunu o kadar mı düşündünüz?" O ağam lafını... "Aksine sana dair bir şey düşünmüyorum ama gözlerine ne zaman baksam çok tanıdık geliyor. Silüetin de öyle..." Genç kız buna alaylı bir şekilde güldükten sonra açmıştı yine o mübarek ağzını. "Bunlar hepsi beyninizin bir oyunu ağam " dedi kinayeli bir şekilde. Bedirhan ağa sinirlerini zar zor zapt ettikten sonra kızın arkasına geçti. Şuan nefesi kızın saçına vuruyordu. Bir elini kızın beline yerleştirip kendine çekti. Burnunu kızın bahar gibi kokan saçlarına daldırdıktan sonra mırıldandı... "Peki bu koku? Bu kokuyu da mı beynim uydurdu ?"

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...