Özlersinbelkigözlerimi.: Cepte mi gördün beni? (Gönderilmedi) ミ Gözlerinebakıpboğuldumaskdenizinde: Özledim. 𓍼 Kısa hikaye. Eğlencesine yazıyorum, hatalar olabilir. Şimdiden teşekkürler 🥹🫶🏻

Şurimşine: Lazca canımın içi sevdiğim. 2000'ler de geçen bir aşk hikayesi. Mert Ali ve Leyla'nın hikayesi. Şiddet ve korkutularak büyütülen Leyla ilk kez sevilmeyi tadacaktı belki de. Saf sevgiyi. Leyla'dı o Mert Ali için annanesinin koyduğu ismi vardı sadece. Onu satan babasının hiç bir şeyi olsun istemiyordu karısının üzerinde.

Tüm insanlardan farklı olduğunuzu hayal edin ya da KARMA olduğunuzu... Daha doğduğunuz anda yalnız kaldığınız, sizi dünyaya getiren annenizin bile istemediği bir yerde hayatta kalma savaşı. Bu savaşı veren 6 bebek ve bebeklerden biri hepsinin ortak noktası ise... Ben Alaca Çevik. Yaşam ve ölüm arasında bir arafım. Ben bir KARMA'yım.

"Gözlerin... maviymiş." "Ne olmasını bekliyordun?" "Rüyamda siyahtı." Karanlığın mavisine hapsolmuş bir geceydi onun gözleri. Kapanmamış defterler ve yarım kalmış yüzlerin fısıltısı, her adımına eşlik ediyor; karanlık sokaklarda aldığı her nefes, yolun sonuna geldiğini anlatıyordu. Ama o son, aslında bir başlangıçtan ibaretti. Çünkü onun hikayesi, dibe doğru çekilen bir girdapta dönüp duruyordu. ---------- ❕Bu eser, "Rilan" adıyla yayınlanan ilk kitaptır; ismin, izinsiz kullanımı yasaktır. 🥇Psikoloji #1 / 21.07.25

"Bazı şehirler unutmaz. Bazı yaralar geçmez. Ve bazı sessizlikler, sandığından çok daha gürültülüdür." Ayzem uzun zamandır alıştığını sandığı hayatının duvarları arasında sessizce yürüyordu. Babasının bıraktığı karanlık mirastan kaçtığını sanarken, aslında hep peşinden sürüklüyordu. Bu şehir, onun gibi unutmayanlarla doluydu. Unutulmuş sokaklarda yankılanan eski adımlar, silinmemiş izler, kapanmamış hesaplar vardı. Ve geceler... Geceler hep başka türlü konuşurdu. Bir yabancının bakışı bazen bir kapıyı aralar. Bazen bir ses, geçmişin zincirini kırar. Ve bazen en büyük savaş, insanın kendi içinde başlar. İhanet, kayıp, kan... Ama en çok sessizlik. Her adımı karanlığa daha çok yaklaştırırken, kimse Ayzem'e şu soruyu sormuyordu: "Kimi kurtarmaya çalışıyorsun? Başkalarını mı, yoksa kendini mi?" Bu şehir, artık sessiz kalmayacak. Ve bazı borçlar... Kanla ödenir.

En son ne zaman görmüştüm onu? 3 yıl? ya da 4? ''Bu bizim son görüşmemiz olacak Neva.'' demişti Baran. Hayatımdan tamamen çıkıp giderken sadece bir cümle söylemekle yetinmişti. Altı kelime... Daha fazlasına gerek duymamıştı. Peki ya şimdi? Ne değişmişti? Beni ona hatırlatan neydi? Ansızın yanına çağırmasının bir sebebi olmalıydı. Sözünden döndürecek bir sebep...

"Onu affetmeyeceğime yemin etmiştim. Ama aynı gemide, aynı havayı solumak... o yemini unutturmaya başladı. Ta ki karanlık, ikimizi de içine çekene kadar." Ben Alya. Geçmişte birini sevdim. Belki de sadece bir tebessümün arkasına saklanmış düş kırıklığını... Lisede hayatımı mahveden Yiğit'le yıllar sonra bir gemi yolculuğunda yeniden karşılaştım. Onu görünce kalbim kıpırdamadı, sadece sızladı. Çünkü bazı yaralar kabuk bağlamaz, sadece sessizleşir. Bu yolculukta kendimle yüzleştiğimi sanıyordum. Ta ki bir gece, bilinmeyen bir numaradan gelen mesajlar ruhumun kapısını tekrar çalana kadar. Gizem büyüdü. Korku tırmandı. Ve sonra... gemide bir bomba patladı. Kaçtım. Atladım. Gözlerimi açtığımda yalnızca Yiğit yanımdaydı. Issız bir adada, geçmişimle baş başa kaldım. Hayatta kalmak zorundaydık. Ama asıl savaşı içimde veriyordum. Çünkü ona hâlâ nefretle mi, yoksa yeniden doğan bir şeyle mi baktığımı bilmiyordum. Bu benim hikâyem. Külden doğan bir kızın, aşkla ve acıyla imtihanı. Güvenin yeniden inşa edildiği, yaraların yeniden açıldığı, hayatla ölümün kol kola yürüdüğü bir yolculuk bu. Belki bu kez başrol benimdir. Ve belki de... bu kez yara açan, aynı zamanda merhem olur.

Bir kadın vardı. Önce susmayı öğrendi, Sonra herkesin sustuğu yerde konuşmayı. Ve en sonunda... konuşanları da susturmayı. Adı Deniz Yılmaz. Düşmanları onu zayıf sanarken, o sessizliğinde imparatorluk kurdu. Aşkı da tattı, ihaneti de. İçine gömdüğü her gözyaşı, kurşunla geri döndü. Aile dedi, sırtından vuruldu. Sevda dedi, kalbinden vuruldu. Ama düşmedi. Çünkü onun bildiği tek şey vardı: "Acı, sadece zayıfları yakar." Şimdi... Her şeyin bedeli var. Ve bu hikâyede herkes borcunu kanla ödeyecek. Adalet yoksa intikam olur. Merhamet yoksa korku. Ve Deniz varsa, artık hiçbir şey aynı kalmaz. Zeka, strateji, ihanet, güç... Bu sadece bir hikâye değil, bir kadının yeryüzünü cehenneme çevirdiği savaşın manifestosu.

Görünen ve görünmeyenin, ayrı dünyalar da, ama yine de tek bir beden de bir araya geleceklerini pek ihtimal vermezdim. Eminim çoğunuz da vermiyorsunuzdur. İki dünya, iki ayrı varlık ve tek bir beden. Savaş halinde olan iki diyar, kazanmak istedikleri şey ne peki? Hükmetmek mi? Her şeye sahip olmak mı? Ya da sadece güç gösterisi dediğimiz bir olay mı? Sanırım hepsi ya da hiç biri? Birbirimizi ötekileştirip durduğumuz süre boyunca sizce asıl sebebi ne olabilir? Öğrenmeye ne dersiniz? Bu bir savaştı. Peki savaşın asıl sebebi neydi? Cevap sandığınız kadar basit olmayacak ve bu savaşın gerçeği göründüğünden daha karanlık olacak...

Savaş, ülkenin dört bir yanını sarmış, cephedeki askerler birer birer tükenmiştir. Hükümetin çaresizliği, insanlık dışı bir karara dönüşür. Henüz gençliğinin başındaki ergenler "piknik gezisi" bahanesiyle evlerinden alınır ve doğrudan cepheye gönderilir. Masumiyetin silah sesleriyle yok olduğu bu acımasız düzenin içinde 18 yaşındaki Ela Demirel de istemeden savaşın ortasına düşer. Artık çocuk değil, asker sayılmaktadır. Ela'nın gözünden anlatılan bu çarpıcı hikâye, savaşın sadece cephede değil, ruhlarda da nasıl izler bıraktığını ortaya koyuyor ve gençlerin dramını unutulmaz bir şekilde işliyor.