Ulaş: Ev alma, komşu al demişler. Işık: Öyle mi demişler. Ulaş: Öyle demişler. Alacağım seni kendime. Mecburuz.

Ölmek insanı mutlu eder miydi? Ben hiç ölmenin mutluluk getirdiğini görmemiştim, ölüm hep acı getirmez miydi? Ölüm acı getirirdi, acıların son bulmasına neden olmazdı. Ama bu herkes için aynı mıydı? Milan Yağızer için aynı değildi, o ölmek için uçurumun kenarına gitmişti. Onu o uçurumun kenarından indiren, hayatını kurtaran kişi ise okuluna yeni nakil olan Denef Sancak'tan başkası değildi. Kalp hastası olduğunu öğrendiği gün iyi hissetmek için gittiği uçurumun kenarında intihar etmeye çalışan çocuğun, nakil olduğu okulun çete liderlerinden biri olduğunu bilmiyordu. Denef Sancak'ın hikayesi her şeyin bittiğini sandığı anda başlamıştı, Milan Yağızer içinse hayatının bittiğini sandığı yerde hayat bulacaktı. Uçurumlar her zaman son olmazdı değil mi? Uçurumun kenarı Milan ile Denef'in başlangıcı olmuştu. Hikayeler nasıl başlarsa öyle devam ederdi, onların hikayesi uçurum gibi olacaktı. "Atmayı bırakmak isteyen kalp, ölmek isteyen bedene can verebilir mi? Yoksa ölmek isteyen beden, kalbe yük mü olur?"

"Pençelerini çıkarmış bir Tilki. Aslanın karşısında ne kadar şansı olduğunu düşünüyor?" "Bir yerlerde birisi tam da senin verebileceklerini arıyor." ** "Çektiğim korkunç acı, yaşamdan geliyor. Benim erişebileceğim hiçbir durum yok. Kesin olan şu ki ben, uzun zamandır ölüyüm, çoktan intihar etmişim. İntihar ettirildim, demek istiyorum. Ölüme açlık duymuyorum, varlık olmaya açlık duyuyorum." "Antonin Artaud." Dedi kız ona bakarak. Yeşil gözler hayret karışımı bir ifadeyle ona döndü. ** İçine kapanık sadece müzikle ilgilenen bir kız, yeteneğini herkesten gizleyen soğuk ters bir erkek. Yeteneğin olduğu tarafta tehlike var.Tehlike çanları ikisi için de çalıyor. İkisi de kurban İkisi de müziğe sığınıyor. Bir harfin değiştirdiği adlara sahipler. Birbirlerinden oldukça uzak, uzak oldukları kadar yakınlar. ~ Bir kurbanın yoldaşı o kurbandan daha çok acı çeker. Friedrich Nietzsche

Jenna Collins Gizemli Kasaba'ya taşındığında olacaklardan habersizdir. Birçok yeni insan tanıyacaktır. Peki ya tanıdığını sandığı insanlar gerçekte öyle değilse? NOT: HİKAYENİN KİTAP OLMASI SÖZ KONUSU DEĞİLDİR/ OLAMAZ. Başlarda acemi olduğumu biliyorum. İleride bölümleri düzenleyebilirim umarım. İyi okumalar..

Kesilen daldan yeşerir yeni çiçekler, umudu kalbinize çiçek gibi iliştirin diye... 🌿🌸

Teknoloji ve sihrin karıştığı bir evrende, yöneticilerin sadist zevkleri ve büyülü dünyanın korunması için Ölüm Akademisi adında bir şatoda eğitim verilmeye başlanır. Öğrenciler; gönüllüler ve suçlular olarak ikiye ayrılır. İki yılın sonunda mezun olmayı başaranlar tahmin edemeyecekleri bir paraya ve şöhrete sahip olmakla birlikte, büyülü dünyanın kapısından geçmeye hak kazanır. River, yoksul bir aileden gelmektedir ve hayatının büyük bir kısmını çalarak sürdürür. Zekası sayesinde yakalansa bile suçlarından aklanmayı başarır. Ama bir gün tüm suçların üstüne yığılacağından ve diğer tüm suçlularla birlikte Ölüm Akademisi'ne götürüleceğinden habersizdir. "Ya öleceksin ya da mezun olacaksın, 𝘔𝘢𝘥𝘳𝘢𝘣𝘢𝘻." 22.07.2024 🏰 Bu kitapta yer alan tüm özgün unsurlar; kullanılan dil, din, ırklar (bilinmeyenler), büyü ve sihir sistemleri, bazı karakter isimleri (özellikle kitapta özel anlamlar taşıyanlar), ayin ve ritüel sözcükleri, akademiye ait ders başlıkları, şehir ve ülke isimleri, türler arası farklılıklar, yeniden yorumlanmış efsaneler ile kurgusal bir dilin oluşturulması dahil olmak üzere, tamamıyla yazarın hayal gücüyle yaratılmıştır. Bu öğelerin tamamı özgün fikrî üretimdir ve hiçbir şekilde izinsiz kullanılamaz, çoğaltılamaz, taklit edilemez ya da başka bir eserde yer verilemez.

İhanetin gölgesinde soluklanan bir hikâye.

••Tamamlandı. Henüz kitap olmadı. Seri, üç ana kitaptan oluşuyor ve 2026 yılında düzenlenmiş versiyonuyla raflarda olması planlanıyor. Wattpad'de bulunan bölümler düzenlenmemiş haline aittir. ❝Bir düş, bin ağıt.❞ Marin Alakan çok küçük yaşlardayken doğduğu topraklardan ayrılmak zorunda kalmıştır. Babası, kaderin sancılı ağlarının önüne geçmek için yıllarca kızının doğup büyüdüğü Mardin'e gelmesini yasaklar ve İstanbul'da herkesten gizli bir hayat sürmesini sağlar. Marin, abisinin yaptığı bir hata yüzünden kendini tekrardan doğduğu topraklarda bulduğunda ise artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Eski adıyla Karan Ağa olan kitaptır.

"Bade Karahanlı." Duyduğum tok sesle eş zamanlı olarak derin bir nefes aldım, ağır hareketlerle sesin geldiği yöne döndüm. Kapıyı yavaşça kapattı, gözleri beni buldu. "İsmimi bile öğrenmişsin." Dudakları yana kıvrıldı, bana doğru geldi. "Öğrenmek zorunda kaldım diyelim." Gülümsedim, biraz daha yaklaştı, birkaç adım geri gittim ama sırtım soğuk duvara temas edince durmak zorunda kaldım. Fakat o durmadan üzerime gelmeye devam etti. Kaçmak için sağ tarafa doğru geçecekken kolunu önüme kalkan etti. Boş bir anında sol taraftan kacayım dedim ama bu sefer de diğer koluyla önümü kapattı. Tamamen onunla duvar arasında kalmıştım, kaçmama izin vermiyordu. Sırtımı duvara yasladım, yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Ne yapıyorsun?" "Konuşmamız gereken şeyler var." "Evet var ama bunu aramızda mesafe varken de yapabiliriz." "Yapamayız, böyle konuşmak istiyorum." Cevap verecekken gördüğüm şeyle sol gözünün altına düşen kirpiğini nazik bir şekilde aldım. "Kirpiklerin dökülüyor." Dudaklarındaki tebessüm büyüdü, sessiz kaldı. Sağ yanağında küçük bir gamzesi vardı, yakın olduğumuz için fark edebilmiştim. Kirpiğe usulca üfleyerek gözlerimi yeşillerine çevirdim. "Badem yağı sürebilirsin, çok iyi geliyor." Tek kaşı kalktı, söylediğim şeye şaşırmış gibiydi. Fakat bu şaşkınlığı üzerinden çabucak atıp kaçmamı engellemek için önüme kalkan ettiği elini duvardan çekti, cebine attı. Merakla ona bakarken elini cebinden çıkardı, badem şekerlerini uzattı. "Yer misin?" Elinden bademleri alarak birini ağzıma attım. "Çok severim." Biraz daha yaklaştı, derin bir nefes aldı. "Badem şekeri gibi kokuyorsun." Badem şekeri mi demişti o? Şaşkınca bakarak elimdeki bademleri kokladım. "Güzel kokuyorlar yalnız." Başını salladı. "Biliyorum." Gülümsedim, kendisi de bir şeker yedi ve ekledi. "O yüzden söyledim zaten."

❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.