Barış, yavaşça Defne'ye doğru eğildi ve elini nazikçe tuttu. "Bu geceyi daha da özel kılmak istiyorum, Defne," dedi alçak bir sesle. İzin almaya çalışıyordu. Uzun zamandır hayalini kurduğu şey için izin almaya çalışıyordu. Bakışları Defne'nin gözleri ve dudakları arasında mekik dokudu bir süre. Yüzüne düşen saçlarını gülümseyerek kulağının arkasına sıkıştırdı. Bu hareket onu ilk gördüğü anı hatırlatıyordu Barış'a. Sonrasında ise elini çekmedi ve yumuşak dokunuşlarla çenesine indirdi. Defne'nin kalbi hızlanmıştı. Barış'ın yaklaşan varlığı, onu heyecanlandırmıştı. Karşısındaki adam onu etkisi altına alalı çok olmuştu. Bakışları dudaklarına kaydı. Ufak hareketlerle ona doğru yaklaştı. Beklediği işareti alan Barış ise daha fazla dayanamadı ve dudaklarını birleştirdi.

Okulu nedeniyle Paris'te yaşayan Sedef Kadıoğlu, abisini ziyarete geldiği kampta tanıştığı yakın arkadaşına tutulur. Arken!!!!

"hayatımın altını üstüne getirdin. kandırdın, yalanlar söyledin. kendinden nefret ettirdin. sonra bi sabah kalktım, senden nefret ederken gözlerine aşık oldum."

Farklı dünyalardan gelen iki insanın kesişen hikayesi "Yolları ayrıydı ama gölgeleri hep aynı yere düşüyordu."

Er schaute mir tief in die Augen und strich mir die einzelnen Strähnen hinter mein Ohr. „Ich weiß du bist rechtlich immer noch verheiratet aber.." Aber was? Worauf möchte er hinaus? Bin ich bereit es zu hören? Ich schaute ihn Neugierig an. „Aber.. sobald du offiziel Geschieden bist möchte ich mit dir Essen gehen." Wir gehen doch auch so Essen, was meint er? Meine fragenden blicke haben mich verraten. „Ich meine es nicht freundschaftlich Asena", er lächelte mich schief an. Mir wurde wieder ganz warm, mein Herz schlug schneller und ich spürte ein kribbeln in meinem Bauch. Der Zeitpunkt war gekommen, ich konnte mich nicht mehr hinter meiner Fassade verstecken. Ich nickte leicht, ,,Ein Date also?"

ah kahretsin. hayali mahvettin. kalbime aşk ettin. gözlerin katletti. bedenin kasvetli. günlere hapsettin beni, beni.

Rize'de başlayan, Ankara'ya ve İstanbul'a uzanan bir aşk hikayesi... Barış Alper Yılmaz ve Yağmur Sönmez Yağmur daha Barış'ı kimse tanımıyorken sırılsıklam aşık olmuştu ona. Kimseye söylemedi, içinde yaşadı bütün duygularını. Şimdi Barış herkesin gözünpn üzerinde olduğu bir futbolcu; Yağmur kariyer basamaklarını tırmanan genç bir avukat ve yüksek lisans öğrencisi. Rize'de olsalardı her şey daha kolay olurdu...

Futbolcu Barış Alper Yılmaz ve Teknik Direktör Deniz Coşkun

"Gökalp... bizim oğlumuz. Sen onun öz babasısın." Barış'ın gözleri bir anda irileşti, sanki zaman donmuş, dünya sessizliğe gömülmüştü. İçine bir şey çarpmış gibi oldu, ne bir ses, ne bir hareket... sadece bir ağırlık. Göğsüne saplanan görünmez bir sancı gibi. Kalbi, aniden ritmini şaşırdı; ne hızlandı ne durdu, sadece derin bir sessizlikle yankılandı içindeki boşlukta. Ama artık başka bir şeydi o. Artık sadece bir çocuk değil... Barış'ın kanından, canından bir parça... içini paramparça eden o açıklamanın tam merkezindeydi. Gözleri doldu. Yanaklarına inmeyen, ama gözbebeklerinin içinde büyüyen o doluluk... yılların eksikliği, farkında olmadan duyduğu özlemin ağırlığıydı. "Benim..." dedi Barış, sesi titrek ve neredeyse duyulmazdı. Dudakları zorla oynadı, kelimeleri dışarı çıkarmak isterken titredi. "...oğlum mu?"