Ben bu hikâyenin saygıdeğer karakteri Bilge Hazan Gök. Az önce bir yazarın parmaklarının ucunda hayat buldum. Kısacık bir düşten ibaret olabilirim ama bir ruhum olduğuna eminim. Beni görebilmeniz için hayal dünyanızın kapılarını aralamanız gerek. 🐦 Ben bu hikâyenin pek saygıdeğer olmayan karakteri Altay Kağan Çağlar. Bir karakterden ziyade, yazarın garip bir fantezisinden ibaretim. Ama şunu bilin: Etimle kemiğimle, acılarımla ve Duru Çağlar'ın paramparça ettiği kalbimle ben aynı zamanda bir insanım. Eğer bir karakter olarak hayal ederseniz öyle olurum, eğer bir yerlerde nefes alan biri olarak düşünürseniz yine öyle olurum. Bu tamamen sizinle ilgili. (Pekâlâ, şu burnu havada kötü çocuklar gibi oldum mu? Travma da mı ekleyelim? Tamam, o iş bende.) Üstteki gün ışığına hayal dünyanızın kapısını araladıysanız bana da açtınız demektir. Çünkü ben kahrolası dünyasının tamamıyım. 🦌 İlk aşkını kanser nedeniyle kaybeden Altay, annesi ve üvey kardeşinin ısrarıyla şehir değiştirir. Niyeti yeni bir başlangıç yapmak değildir; yalnızca herkesi her şeyin yolunda olduğuna inandırmak ister. Ancak hayatına tam iki kez giren Bilge yüzünden planları bozulur. Herkesi iyi olduğuna inandırabiliyorken, ruhunu gördüğünü iddia eden o inatçı kızı asla kandıramaz. Peki hikâyenin sonunda, ikinci bir şans olabileceğini söyleyen bu genç kadınla ne yapacak? Üstelik, ne kadar uzaklaşırsa uzaklaşsınlar, bir şekilde yolları tekrar kesişir. Bu, belki de sessizce edilmiş bir duanın cevabıdır. İkinci Şanslara ve İlk Aşklara... - 04092025🌫

Unutulan... Hayatında ailesini sayılı gören, ailesine yük olduğunun bilincinde bir kadın... Hayatı tekrar altüst olacak olan bu kadını, gururu ayakta tutacak ardından bir kadının asıl gücünü insanların yüzüne çarpacaktı ancak ondan önce hayatın herkese gösterdiği o sert yüzüne bir kez daha şahit olmalıydı... Bu kadın: Afra Demir... Araf Tunç... Sadece adını duyduğunuzda içinize korku salınan, ona sesinizi yükseltmeyi bırakın dudağında beliren o küçük tebessümün şeytandan çalıntı olduğunu bildiğimiz adam. Tek bir zaafı var, sevdiği kadın. Düşündüğünüz gibi başta ona kötü davranmadı, ona bir kadın olduğu için saygı gösterdi. Sevdiği kadına sesini yükseltmemek için gerektiğinde bir yerleri yaktı ama saf zehri sevdiği kadını hiçbir zaman yakmadı. Egemen Soylu. İyi olduğunu düşündüğümüz ama öyle olmayan bir adam. Hayat gibi, diğer insanlar gibi... Beni rahat bıraktığında karşıma geçmişti. "Yalvar." yüzüne küçümseyen bir bakış attığımda "Bana 'Yalvar.' demem için yalvardığının farkında mısın? Gerçekten hala benim güçsüz olduğumu mu düşünüyorsun?Sen bir kadını bu kadar küçümseyerek yanılıyorsun." NOT: İlk birkaç bölüme bakarak asla karar vermeyin, gerekirse kitabın yayımlanmış son bölümüne bakın ancak ilk bölümler ile bir ön yargı içine girmeyin. Bu kitap kendisine kötü davranan bir adama aşık olan bir kadının hikayesi değil çünkü bu bir kadın olarak ona hakaret olur. Bu yaşadığı şeylerden sonra güçlenen ve baştan beri sert mizaca sahip olmasına rağmen üzerine titreyen bir adama kavuşmasının hikayesidir. Kitaplarımın tüm hakları saklıdır, çalınma veyahut kopyalanması durumunda yasal işlem başlatılacaktır.

Bir ateş yanarken o ateşe kendi ayaklarınızla yürüdüğünüzde kimi suçlayabilirsiniz? Ateşi mi? Onu yakanı mı? Kendinizi mi? Yoksa o ateşin sizi yakacak güce sahip oluşunu mu? Kimi suçlayacağımı bilmiyordum. Tek bildiğim yandığım bu ateşe kendi ayaklarımla yürüdüğümdü. Şimdi cayır cayır yanıyordum ama beni öldüren şey ateş olmayacaktı. Beni öldüren, yandığım bu ateşin karanlığıydı. Siyahtı o. Siyah bir ateşti. Yanıyordu, yakıyordu ama aydınlatmıyordu. Zifiri karanlıkta yanıyordum. Her şey için çok geçti. Bu adam benim sonumdu ve ben, beni yakan bu siyah ateşe çoktan teslim olmuştum. 🌙 "Korkuyor musun?" diye sordu sesini yumuşatarak. "Evet," dedim düşünmeden. "Evet, çok korkuyorum." "Gözlerini kapatırsan korkarsın," dedi omzuma astığı ceketi sıkıca tutup kollarını bana sardığında. İrkildim ama korkmadım. Aksine bu yabancının dokunuşu bana kendimi güvende hissettirmişti. Bu his ise beni afallatmıştı. "Gözlerini kapattığın sürece her zaman karanlıkta olduğunu düşüneceksin. Her şeyi siyah göreceksin. Gürültüyle yanan, etrafı aydınlatan bir ateşi bile." Dudaklarımı ıslatıp söylediklerini düşündüm. "Burada bir ateş yok. Burası karanlık. Baksana, tavandan sızan ay ışığı dışında etrafı aydınlatan hiçbir şey yok!" "Sen varsın," dedi nefesi boynuma dökülürken. "Sen aydınlatıyorsun." KİTAPTAKİ KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. GERÇEK KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLARLA ALAKASI YOKTUR. YETİŞKİN OKURLAR İÇİN UYGUNDUR.

Karşımdaki adamın bakışları ruhsuzdu. Taş kalpli ve duygusuzdu. Hareketleri sert ve umursamazdı. Tolgay Parçak Ruhumu öldüren ve zindanına hapis eden adamın ta kendisiydi. Kapak Tasarımı: silakosay

İlk aşkın acısını hala duyumsayan bir kalp tekrar aşık olabilir miydi? Arya, kendine bu soruyu sorduğunda iş işten çoktan geçmişti... Genç kızın tamiri zor kırık bir kalbi, yara almış ve ikiye bölünmüş ruhu, içinde büyük kasırgaların döndüğü gürültülü bir zihni vardı. 10 yıl önce, henüz bir çocukken ayrılmak zorunda kaldığı doğup büyüdüğü kasabaya geçen yılların ardından sonra dönmesi gerektiğinde, Avcı'yla tanıştı. Avcı, o parçalara ayrılmış kırık, ürkek kalbi avladı. Tüm hesaplar kitaplar, intikamlar, ihanetler ve üstelik de acılar bu noktadan sonra karmakarışık bir hal aldı. Çünkü avcı da avına aşık olmuştu. ... "Ben, sınırların ince bir çizgiyle çizildiği kuralların üzerinden atlarken sen geldin ve tüm o ruhumdaki çizgileri yerle bir ettin." | 30.07.2016 | Romantizm #39 - 08.04.2018 -Tüm hakları yıllar önce çocukluğumda geçen o mahallede ve Arya'nın defalarca kırılmış kalbinde saklıdır-

Kötü veya piskopat çocuk ile saf kız hikayesi değil bu. Aynı yerden yara almış şanssız insanların hikayesi... ***** Dolunay'la , savaş' ın bitmek bilmeyen kavgaları, ' Özge ve hakan ' ın herkezden soğutacak şakaları, ' ayşem ve mert' in bir türlü bozulmayan romantiklikleri, hazal ve kaan' ın bol kıskançlıkları... Kısaca herkesin kendinden birşeyler bulabileceğine emin olduğum bir hikaye. Daha fazlası için haydii ! Hep beraber hikayeye... *** Genel kurgu #262 06.04.17. Not = Hikayenin bazı yerlerinde küfür vardır .

Ve Arden Ayman.. O gece sadece sokağıma değil, tüm yaşantıma atmıştı adımını.

"ÇIĞIR AÇANLAR Kategorisi - The Wattys 2016 Ödülü Sahibi" Mutluluk yoktu, sevinç yoktu, heyecan yoktu, korku yoktu, üzüntü yoktu, acı yoktu, hiçbir şey yoktu. Sadece saatin her geçen saniye vücuduma bıçak gibi saplanan akrep ve yelkovanı vardı. Bu saat sonsuzdu, sonsuzluktu. Ben sonsuzdum, sonsuzluktum. Eğer bu bir infazsa; zaman cellâttı, bense mahkum. Yayın tarihi: 20.12.2014 Bitiş tarihi: 17.09.2016 Tüm telif hakları saklıdır. Hiçbir şekilde kopyalanamaz ya da paylaşılamaz aksi takdirde gerekli yasal işlemler başlatılacaktır.

Devrim Karaoğlu hayatımdaki yangını görüp de sessiz kalmayan ilk kişiydi. Beni sevmeyen, hatta bunu belli etmekten çekinmeyen komşum olan bu adam, yangınıma sessiz kalmamıştı. Belki de Devrim Karaoğlu haklıydı. O bir kurt ve ben bir kuzuydum ama Devrim Karaoğlu bu kuzuyu avlamak yerine koruyordu. "Benim için titreyen her nefesine yemin olsun ki, seninim.." ~ 28.07.19