Zwykłe popołudnie, herbata z konbini, opadające liście klonu... i futrzasty kłopot w krzakach. Hana, introwertyczna studentka japonistyki mieszkająca w małym mieszkanku na obrzeżach Kioto, znajduje rannego tanuki - legendarnego japońskiego szopa-boginka - i z odruchem serca zabiera go do domu. Problem? Następnego ranka w kuchni siedzi chłopak o nieco za dużych oczach, z łapkami zamiast dłoni, w piżamie z lisimi nadrukami. Przedstawia się jako Shou, magiczne stworzenie, które przez przypadek spadło z granicy światów i nie potrafi wrócić... dopóki nie „zrozumie ludzkiego serca". W kolejnych kilku dniach Hana i Shou zaczynają dzielić swoje małe codzienności: śniadania na podłodze, wspólne oglądanie deszczu z balkonu, zakupy w lokalnym warzywniaku i rozmowy o tym, czym jest miłość, tęsknota i sens powrotu. Shou powoli uczy się świata ludzi, a Hana - świata emocji, które dotąd od siebie odpychała. Między rozlatującym się czajnikiem, zupą miso o smaku błota i przypadkową wizytą sąsiadki, rodzi się coś delikatnego - uczucie, które nie potrzebuje wielkich gestów, tylko herbaty, obecności i zaufania. Ale zbliża się noc pełni - czas, kiedy tanuki mogą wrócić do swojego świata. Czy Shou zniknie tak nagle, jak się pojawił? Czy Hana pozwoli mu odejść? A może niektóre bajki nie kończą się wcale? „Mój chłopak jest Tanuki" to ciepła, krótka opowieść o zwyczajnych dniach z odrobiną niezwyczajnej magii, o bliskości, która rodzi się w cichych chwilach i o tym, że czasem serce wybiera nie tam, gdzie logiczne - ale tam, gdzie prawdziwe.

Yuki Fujimoto miała tylko jedno marzenie: przetrwać liceum bez żadnych dramatów. Ale wszystko się zmienia, gdy przypadkowo uwalnia z pieczęci pradawnego yokai - Tsukiego, lisiego demona o aparycji bishounena i ego wielkości Fuji! W ramach „wdzięczności" Tsuki ogłasza, że teraz musi zostać z nią... na zawsze. Problem w tym, że choć zna starojapońskie zaklęcia, nie ogarnia współczesnego świata ani ludzkich emocji. A już na pewno nie rozumie, dlaczego Yuki co chwila czerwieni się, gdy bierze ją na ręce - „przecież to tylko rytuał ochronny!" Od magicznych pomyłek, przez zazdrosne duchy, aż po szkolne festyny, które kończą się katastrofą - ich codzienność to mieszanka romansu, chaosu i świętego ognia. Czy Yuki zdoła przeżyć ten semestr z Tsukim przy boku - i czy przypadkiem nie zakocha się w tym upartym lisie?

Kazuma Ichinose, chłopak o szlacheckim nazwisku i zerowych umiejętnościach, trafia przez administracyjną pomyłkę do elitarnej Akademii Bohaterów. Przydzielony do klasy nieudaczników, nieświadomie wikła się w parodię heroicznej edukacji, gdzie egzamin może zakończyć się zamieszkami, magiczne artefakty mają kompleksy egzystencjalne, a wielka intryga toczy się gdzieś w tle, tylko nikt nie wie, o co w niej chodzi.

W tym domu nie ma światła. Nie ma śmiechu, nie ma głosu. Jest tylko cisza, która boli. Szesnastoletnia Rina Kashiwagi żyje w cieniu pozorów. Z zewnątrz jej rodzina wydaje się idealna - ojciec lekarz, matka gospodyni domowa, babcia głęboko wierząca. Za zamkniętymi drzwiami kryje się jednak codzienne piekło: przemoc fizyczna, psychiczne znęcanie się i milczące przyzwolenie na cierpienie. W szkole nikt jej nie zauważa. W domu wszyscy udają, że nie istnieje. A ona... zaczyna w to wierzyć. Jedynym jej towarzyszem staje się stara kamera znaleziona w piwnicy. Rina zaczyna dokumentować swoją samotność - lecz szybko okazuje się, że kamera nagrywa nie tylko teraźniejszość, ale i coś więcej: wizje, które jeszcze się nie wydarzyły... lub nigdy nie powinny się wydarzyć. Czy da się uciec z miejsca, gdzie nawet światło zapomniało zaglądać? I co, jeśli to, czego szukasz - już dawno w tobie zgasło? „Dom, który nie znał światła" to przejmujący one-shot o samotności, przemocy domowej, utracie tożsamości i ostatniej, cichej nadziei, że gdzieś poza mrokiem istnieje jeszcze cień światła.

W spokojnym miasteczku u podnóża gór żyje dziewczyna imieniem Akari, która co noc wędruje samotnie po cichych uliczkach, polnych ścieżkach i zapomnianych zaułkach. Nikt nie wie, dlaczego chodzi tylko nocą, ale każdy, kto ją spotka, mówi o niezwykłym uczuciu spokoju i ciepła, jakie po niej pozostaje. Mówią, że rozmawia z kotami, przysiada przy opuszczonych altankach, słucha drzew i zostawia drobne lampiony ze światłem tam, gdzie ktoś czuje się samotny. Ta subtelna, poetycka opowieść odkrywa, kim naprawdę jest Akari i dlaczego każda jej nocna wędrówka ma znaczenie. To historia o smutku, który powoli znika, o uzdrawiającej ciszy i o magii, którą można odnaleźć w zwyczajnych chwilach.

W górskim miasteczku Tsukihara, gdzie czas płynie wolniej, a lato ma smak truskawek i brzęczenie świerszczy, siedemnastoletnia Hana spędza wakacje w domu swojego dziadka - być może po raz ostatni. Wśród wspomnień dzieciństwa, odgłosów natury i milczących spotkań z dawnym przyjacielem Riku, próbuje uchwycić to, co ulotne: smak chwil, ciepło codzienności, bezpieczny spokój prostych rzeczy. Wiedząc, że coś się kończy - choć nie mówi tego głośno - Hana zapisuje wspomnienia w listach, których nigdy nie wyśle. Przepełniona melancholią, ale też cichą nadzieją, opowieść pokazuje, że nawet to, co przemija, może pozostać z nami na zawsze - jeśli tylko potrafimy zapamiętać świat takim, jakim był, gdy świeciło słońce, a serce biło trochę wolniej. To kojąca historia o pożegnaniu, pamięci i ostatnim lecie, które trwa wiecznie - w sercu.

Miko zawsze wybiera ostatni przedział pociągu - nie dlatego, że jest najcichszy, lecz dlatego, że z jego okna można patrzeć na to, co znika. Tam, wśród stukotu kół i szarego światła poranka, znajduje przestrzeń do myślenia, wspominania i oddechu. Pewnego dnia jej spokój zakłóca obecność nieznajomego chłopaka, Hiro, który również wybrał to miejsce nie bez powodu. Choć spotykają się tylko na czas jednej podróży, dzielą się cichymi myślami, wspomnieniami, drobnymi historiami z życia - tym wszystkim, co zwykle zostaje niewypowiedziane. To opowieść o spotkaniu dwojga nieznajomych, którzy na krótką chwilę stają się sobie bliscy. O tym, jak nawet przelotne rozmowy mogą zostawić trwały ślad. O spokojnych chwilach między stacjami życia, gdzie nic się nie dzieje - a jednak dzieje się wszystko. „Siedząc w Ostatnim Przedziale Pociągu" to kojąca, minimalistyczna historia o przemijaniu, obecności i uważnym byciu „tu i teraz".

Yui i jej przyjaciel znają się od dziecka. Są nierozłączni - razem chodzą do szkoły, dzielą się codziennością, wspomnieniami i milczeniem. Dla wszystkich są idealnym duetem. Dla niej... to coś więcej. Od lat skrywa uczucie, którego nigdy nie wypowiedziała na głos. On natomiast traktuje ją jak przyjaciółkę - zbyt bliską, by odejść, ale zbyt oczywistą, by naprawdę zauważyć. Pewnego dnia w szkolnej bibliotece znajduje stary zeszyt, nieświadomie zostawiony przez Yui. To, co w nim czyta, wywraca jego świat do góry nogami. Ciche notatki, wspomnienia, myśli - wszystkie prowadzą do jednego: Yui od lat kocha go skrycie. Czy odważy się spojrzeć na nią inaczej? Czy zdąży, zanim ta miłość zniknie cicho, jak zawsze była obecna? „Moja Przyjaciółka Kocha Mnie Skrycie" to delikatna, pełna emocji opowieść o dojrzewaniu, zauważeniu i miłości, która była tu przez cały czas - wystarczyło tylko przestać patrzeć przed siebie i zacząć widzieć to, co najbliżej.

Siedemnastoletnia Asuka Minami z Tokio nie miała w planach żadnych przygód. Chciała po prostu zwiedzić Londyn, zrobić kilka zdjęć Big Bena, napić się herbaty i... jakoś przetrwać szkolną wycieczkę. Ale rzeczywistość miała inny plan. Już pierwszego dnia gubi walizkę, wpada do fontanny i przypadkiem obraża gołębia, który najprawdopodobniej nigdy jej tego nie wybaczy. W samym środku tego miejskiego chaosu poznaje czterech ekscentrycznych starszych panów - „Jupiterów" - rezydujących codziennie na tej samej ławce w Hyde Parku. Z ich pomocą Asuka odkrywa inny Londyn - pełen absurdów, angielskiego humoru, herbaty o dziwnych smakach i niespodziewanych lekcji życia. „Asuka w Blasku Jupiterów" to ciepła, przezabawna komedia o dziewczynie, która wpadła w tarapaty, ale wyszła z nich bogatsza o wspomnienia, które zostaną z nią na zawsze. Bo czasem wystarczy zgubić się w obcym mieście, by odnaleźć siebie.

W cichym nadmorskim miasteczku, gdzie fale regularnie szepczą do brzegów, siedemnastoletnia Aoi Tachibana spędza ostatnie lato przed maturą. Wciąż pogrążona w żałobie po śmierci starszego brata, który zginął w wypadku samochodowym rok wcześniej, dziewczyna unika ludzi, zamiast tego spędzając dni na fotografowaniu pustych plaż i opuszczonych miejsc - jakby próbowała zatrzymać czas. Pewnego dnia, przypadkiem spotyka nieznajomego chłopaka siedzącego na molo - Ren'a, tajemniczego, uśmiechniętego chłopaka w jej wieku, który twierdzi, że właśnie się przeprowadził. Spędzają razem dzień, potem kolejny, a między nimi zaczyna rodzić się coś delikatnego - czułość, której Aoi tak długo brakowało. Ale Ren skrywa sekret: zna Aoi lepiej, niż powinien. Zna jej ulubione miejsca, sposób, w jaki trzyma aparat, a nawet nazwę jej ulubionej kawiarni, choć nigdy mu o tym nie mówiła. Kiedy Aoi zaczyna zadawać pytania, odkrywa prawdę, która zmienia wszystko. To historia o miłości, która przekracza granice pamięci i czasu. O osobie, która nie chce zostać zapomniana - i o dziewczynie, która musi zdecydować, czy otworzy serce na nowo, nawet jeśli nie każda miłość jest wieczna.