Ona hiç sarılamamıştım mesela. Hiç elini tutamamıştım. Hiç öpememiştim. Hiç koklayamamıştım. Hiç sevdiğimi söyleyememiştim. Hiç dokunamamıştım. Hiç beraber uyuyamamıştık. Hiç saçlarıyla oynayamamıştım. Hiç dizlerine yatamamıştım. Hiç özlediğimi söyleyememiştim. Hiç, hiç bu kadar değersiz hissetmediğimi anlatamamıştım. Bu kadar hiçin arasında, her şeyim olmayı nasıl beceriyordu? Çünkü bir gülüşü yetiyordu bana. Sayılı sayıda görsem de, yetiyordu. Kıvrılan dudakları hiçliğe meydan okuyup, her şey hâlâ benim elimde, diyordu adeta. 'İstersem bütün hiçliği, çivileri ile beraber tabanından söküp, yerine istediklerimi dikebilirim. Hiçi hep, zerreyi zirve yapabilirim. Her şey hâlâ benim elimde.' Umut var, sadece biraz naza çekiyor kendini. Tutarsam bırakmayacağımı, benim onu dibine kadar harcayacağımı ve ortalığın tozunu attıracağımızı biliyor. Hâliyle gelmiyor. Çünkü küçücük bir umut ile bütün dünyayı karşıma alacağımı bilen herkes gibi, o da korkması gerektiğini biliyor.

Gelmeyen pizza siparişinin hesabını sormak isterken yanlışlıkla İtalian mafiyasına yazarsak ne olur?

Kimindi bu cama yansıyan gölge?

Yağmurlu bir gün, Elara Quinn kasabanın kenarındaki eski bir kitapçıya sığınır. Rafların arasında, kapağı gece mavisi deriyle kaplı gizemli bir defter bulur. Üzerinde altın rengiyle tek bir cümle yazılıdır: "Beni okuyan, gerçeğin ötesini görecek." Elara defteri açtığında sayfaların kendiliğinden yazıldığını fark eder. Ama her cümleyle birlikte dünya biraz daha değişmektedir. Bazı gerçekler yalnızca cesurlar tarafından okunabilir...

dostuna atacağı sualı hazırlıq müəlliminə atmağla başlayar hər şey ...