abilerim kurgusu, erkek versiyon. Bu kurgu reenkarnasyon içerir! Yᴇɴɪᴅᴇɴ ᴅᴏɢ̆ᴅᴜᴍ ʟᴀɴ! Tᴜ̈ɴᴇʟɪɴ ᴜᴄᴜ ʙᴏᴍʙᴏᴋ ʙɪʀ ʏᴇʀᴇ ᴄ̧ıᴋᴛı! 🛸Küfür ve argo içerir.🚀 Kurgu bxb değildiя. Sadece eşcinsel bir karakter vardıя. Burası reklam panosu değildir 🔪

Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti. Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti. Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl alışırdı etrafındaki kalabalığa? Bazı sırlar, hiç ortaya çıkmayacak sanılırdı.. Fakat hiç bir sır sonsuza kadar saklı kalmazdı.

" Öp beni. " " Ne ? " " Duydun öp işte hemen. " dedim gözlerimi dudaklarına çevirerek. " Şu an mı ? " " Yok başka bi an. Ya seni bana parayla mi verdiler acaba ya ? Gerçi seni parayla da almam ama hırsız şey.. hadi uzatma da öp. " " Öpmek.. " " He ya hadi. " dudaklarımı öne doğru büzdüm. " Öpmek bak ama şöyledir he.. " " Kelime anlamını açıkla demedik ya öp gitsin dedik. " " Öpücük diyorsun.. " " Öpsene lan diyorum aa gel buraya ben öpeceğim. " 3 Eylül 2021

Adelya'nın sakin lise hayatı, bir bankta bulduğu siyah deri kaplı defterle değişir. O defterin sahibi okulun gizemli çocuğu Arven Sorel'e ait çıkarsa ne olur? Peki ya o deftere yazılmış olan satırlarca aşk cümleleriyle anlatılan kız kimdir? ~ "Onu gördüğüm an, dünya bir anlığına sessizleşti. Kalbim, bir melodiyi ilk kez duymuş gibi attı. İşte o an, neye âşık olduğumu değil, kime âşık olduğumu anladım." "Adını bilmeden, sesini duymadan, gözlerine bakmadan önce bile kalbim ona ait olduğunu fısıldıyordu."

Yüzyıllardır aynı şey; büyük balık küçük balığı yer. ** Hikayede +18 unsurlar olacaktır, lütfen yaşı küçükler okumasın. "Benim kaybedecek bir şeyim de yok." Elini kaldırdı, çenemi iki parmağının arasına aldı. Ben canımın acımasına kendimi alıştırmıştım fakat aksi oldu. Başparmağımla çenemi ileri geri hareketlerle okşadı. "Yanılıyorsun Ariadne... Senin, kaybedecek daha çok şeyin var." Bu söz bana yapacaklarının fragmanıydı, biliyordum. "Şu an," işaret parmağının sırtını köprücük kemiğimin üzerinde gezdirdi. Oradan da tulumumun fermuarına gitti. "Hiçbir şeyini," Fermuarı karnıma kadar indirdi. "Kaybetmiş değilsin." Her şeyin bittiğini düşündüğüm an, daha hiçbir şeyin başlamamış olduğu andı. Asıl bundan sonra her şeyimi bir bir kaybedecektim. Doğru söylüyordu. "Ve emin ol..." Omzumun üzerindeki saçlarımı özenle sırtımın gerisine doğru atıp dudaklarını kulağıma doğru yaklaştırdı. "Bir zifte dönüşmeden önce, her şeyini tek tek kaybedeceksin."