Savaşın zülmündən ailəmi itirmək və ailəmin kisasın almağa and içdim°

Tamamen çerezliktir. TEXTİNG. (Tamamlandı.) Sare: Ev için alışveriş yapılması gerekiyor. (12.28) Doruk Ali Ozansoy: Kapıdakilere söyle gitsin alsınlar. (17.20) Sare: Kendim görüp almak istiyorum. (17.40) Doruk Ali Ozansoy: Kapıdakilere söyle götürsünler. (17.46) Sare: Benim kocam kapıdakiler sanki! (Mesaj gönderilmedi.) Sare: Kendim giderim! (Görüldü✓✓)

Bazı yaralar kanamaz... ama hiç kapanmaz. Gökçe'nin hikâyesi de tam olarak böyle bir yara. Küçük yaşta ailesi tarafından terk edilen, hayatta kalmak için savaşan bir kız çocuğu... Yıllar sonra hemşire olup kendi ayakları üzerinde duran, acılarını kimseye göstermeyen bir kadın. Ve bir gün - her şeyini verdiği adamı, Cihangir'i toprağa veriyor. Geride sadece bir mezar, bir anı defteri ve karnında büyüyen bir mucize kalıyor. Yalnızlığa, korkuya, geçmişine rağmen hayatta kalmaya çalışan Gökçe, bir DNA testiyle tüm geçmişini altüst edecek bir gerçekle yüzleşir: Kaybolduğu yıllar önce onu aramaktan hiç vazgeçmeyen bir ailesi vardır. ağabeyleri, onu hâlâ "kardeşim" diye saracak kadar seven bir adam... Ve geçmişin sessizliği, yeniden yankılanır. Ama her şey bu kadar basit değildir. Gökçe, yıllardır içinde bastırdığı öfke ile yeni bulduğu aidiyet arasında sıkışır. Bir yanda onu yalnızlıktan kurtarmak isteyen Atlas, diğer yanda, hiç tanımadığı ama kanından olan bir aile. Gökçe artık sadece geçmişiyle değil, geleceğiyle de yüzleşmek zorunda. Çünkü artık yalnız değildir. Karnındaki küçük kalp, ona yeniden yaşamayı öğretmektedir. "Kayıp Kökler", kaybedilen aileyi, bulunamayan sevgiyi ve bir annenin ayakta kalma mücadelesini anlatan sarsıcı bir hikâye. Yalnızlıkla baş etmeyi, affetmeyi ve yeniden sevilmeyi öğrenen bir kadının hikâyesi...

Daha 2 aylıkken zengin, soylu bir ailenin kapısına bırakılıp terk edilen bebek Onu kapılarının önünde bulup evlat edinen Asilzade ailesi Ve bu kız yıllar sonra öz ailesiyle karşılaşırsa neler olur Bakalım bu hikayede bizi neler bekliyor ~ Şu hayatta her ailenin bir eksiği vardır. Asilzade ailesinin eksiği ise bir kız evlattı. Papatya Hanım ve Mirza Bey, her ne kadar hep bir kız evlat isteseler de Allah onlara bir kız evlat nasip etmemişti. Ama onlar hiçbir zaman itirazda bulunmadılar; çünkü Allah onlara tam 4 tane aslan gibi erkek evlat vermişti. Hepsi terbiyeli ve naziklerdi... Sevdikleri insanlara karşı. Papatya Hanım her hamile kaldığında, Mirza Bey "belki bu kez kız olur" ümidiyle her zaman heyecanlanmıştı. Ama sonuç her zaman aynıydı. Asla şikayet etmediler bu duruma. "Allah'ın bir bildiği vardır." dediler her zaman. Ve bunu bir süre sonra anlayacaklardı ki: Allah'ın gerçekten bir bildiği varmış.