0530; Seni döverim lan 0530; Sen kim oluyorsunda benim ahiretliğimi aldatıyorsun ıstapoz 0577; Anlamadım? 0530; Birde anlamamazlıktan geliyor Allah'ım çıldıracağım 0530; Doğru yılmaz piçi sen her şeyi anlamamazlıktan geliyorsun 0577; Yanlış kişiye yazdınız 0577; Adım yılmaz değil Demir

İdil~ Hayat sizi nereye sürükler asla bilemezdiniz. Ben de bilmeden hayatıma devam etmiştim. Gözlerime hep acıyarak bakmışlardı, iğrenmiş ve korkmuşlardı. Kabullenmiştim gerçeğimi. Ben buydum. Değişemezdim. Elim hep dizgin tutmuştu. Yön verdiğim atlar olmuştu. Onlarla huzur bulmuştum... Huzurum ise tek bir günde yok olmuştu... Demir~ Elimde silah tutmak normal miydi? İnsanların bana korkarak bakması normal miydi? Ben öyle bir ailede büyümüştüm ki, bunlar bana normal gösterildi. Kalbimde bir boşluk, vücudumda yaralar ile büyümüştüm. Elim çok silah tutmazdı ama kullanmayı bilirdim. İnsanlara yön vermez kendime yön verirdim. Gözümdeki yara, yüzüme gerçekleri vurmuştu hep. Gerçekler yüzüme vurdukça kendime gelmiştim. Şuan kimdim? Neyin nesiydim? Herkes beni sözde severdi. Hep buna inandım. Fakat o gün herşey değişti. Yolumu aydınlatan bir kadınla tanıştım. Ondan öncesi olmamıştı, sonrası da olmicaktı. Bu yolda bir yemin etmiştik. Ne olursa olsun birbirimizi yarı yolda bırakmicaktık. Kalplerimiz ne için atarsa atsın hep birbirimizi destekleyecektik. "Şans eseri diye bir şey yoktur oğlum.. O senin kaderinse karşına çıkar, seni bulur ve öldürür.. Kaderinden kaçamazsın. Şansını kullan. Kaç burdan. Bu aileden. Kendi kaderini bul.." "Ne olursa olsun sen bizim kızımızsın. Kader seni bulur ama unutma. Sen hep en şanslısı olucaksın. En iyisi.. Unutma.. Şans eseri aşk şansla, başarıyla, mutlulukla ve en önemlisi sadakat ile gerçek olur.." "Güllerin rengi önemli değil. Hepsi yeşil bir topraktan doğuyor. Ben o yeşili de gülleride çok seviyorum.. Kalbim onlara atıyor.. Unutma." "Güllerin deniz'e düştü. Masmavi gökyüzüne, masmavi denize dağıldı. Ben o maviliği değil en derin maviyi seviyorum. Öyle bir mavi ki ortasında köprü var.. Sanki fırtınalı bir gecede denizden kolay geçme

(Öğretmen-öğrenci temalıdır.) Kurguya bir şans vermelisin.

-18 yaşında, sevdiği adam askerdeyken ailesinin kendisini istemeye geleceği gün hayatını altüst eden bir iftiraya uğrayan Ceylan Akçay, memleketi Karadeniz'den sürgün edilir. Geride bıraktığı her şeyin ağırlığıyla, ne geçmişini ne de kaybettiklerini unutabilir. Berk, Ceylan'ın kovulmasının ardından döndüğünde, terk edildiğini sandı. 10 yıl boyunca, yalanların içinde bir başına kaldı, ne doğruyu öğrenebildi ne de kendini affedebildi. 10 yıl sonra, acılar ve kayıplarla dolu bir hayatın ardından Ceylan, Karadeniz'e geri dönmek zorunda kalır. Ancak geri dönüşü, sadece geçmişin izlerini değil, eski sevdalarının yeniden canlanmasını da beraberinde getirir. Berk Teber, yıllar sonra kavuşmanın sevinciyle dolsa da, geçmişin gölgeleri ve geleceğin getireceği felaketler onları beklemedikleri bir şekilde bulur. Berk ve Ceylan, kavuştuklarını sandıkları anda, hayat onlara acımasız gerçekleri ve sınavları göstermeye başlar. ‼️Yetişkin İçerik‼️

Afel büyük bir intikam arzusuyla hayatının en kritik kararını vermiş, çocukluğunu paylaştığı ve derinden gelen bir bağla tutunduğu kızı geride bırakırken zorlanmıştı. Kızın on sekizinci yaş gününde tekrar karşısına çıktığında paylaştıkları anılar boyunca zamanla değişen duygularına bir cevap bulmuştu. Afel , Eflin'i öptükten sonra tekrar kaybolduğunda Eflin için hayat bir öncekinden daha da zor olmuştu. Kendisini bırakıp giden arkadaşı için içinde hissettiği boşluk daha da büyümüştü. Çünkü giden arkadaşı değildi artık. Kader onları tehlikeli bir bölgede tekrar karşılaştırdı. Bir muhabir ve bir askerin hikâyesi. Tehlikeli, tutkulu ama imkânsızlarla dolu. - "Dağılan mürekkepler gibiydik biz, aynı satırda başlayıp farklı cümlede biten."

Lavinya Karedelin, bir gece ansızın ailesini yangında kaybettiğinde kendini ateş çukurunun içinde bulur. Ajan olan annesi ve babası aslında ölmemiş, öldürülmüştür ve Lavinya, bunun intikamını alacakken aslında hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını, kendini bir anda soytarıların arasında bulduğunda hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır.

"Ben Karadenizliyim," dedi dudakları tehlikeli bir gülüşle kıvrılırken. "Biz sabahları ilk olarak hırçın dalgaları görmek isteriz." Gözleri gözlerimdeydi, sıcacık nefesi dudaklarıma çarpıyordu. "Ya evimizin manzarasında... Ya da kollarımızda uyanan kadının bakışlarında..." Dudakları ansızın boynuma değdiğinde, titreyen dizlerime söz geçiremeyip onun kaslı kollarına tutundum. Tırnaklarımı tenine batırdığımı fark edemiyordum. "Çok şey istiyorsun gibi geldi bana," dedim kendimi tutamadan. Güldü. Ona çok yakışan, nadiren görebildiğim bir gülüştü bu. "Karadeniz..." dediği anda, başparmağı nefesimi kesercesine dudaklarımı buldu. "Hırçındır. Asidir. Zapt edilemezdir, vahşidir. Derinlerinde ne olduğunu asla bilemezsin. Onun azgın sularında yüzmeye alışkın değilsen akıntısında kaybolur gidersin. Ve sen Hazel... Tıpkı Karadeniz gibisin." Bir KOR EVRENİ Romanı BU KİTAP YETİŞKİN OKURLAR İÇİNDİR! © Tüm hakları şahsıma aittir. İznim dahilinde olmaksızın alıntı yapılamaz. Bu başlık Arhavili adıyla, 2016'da açılmıştır. Bölümlerin yayınlanmaya başlama tarihi 22 Aralık 2023'tür. Wattpad'de ARHAVİLİ adıyla yayınlanan ilk ve tek hikâyedir. * Bu kitapta okuduğunuz bazı kişiler, kurumlar, olaylar ve kavramlar yalnızca hayal ürünüdür. Gerçekle en ufak bir ilgisi bile yoktur.

Kandan korkan biri katil olabilir mi? Ben olmuştum. Kandan dahi korkardım oysa... Allah'a yalvardım canımı alması için. İlk kez o silahı elime aldığımda yalvardım Allah'a canımı alması için. Bedenen almadı belki ama ruhen benimde yerde can çekişen adamdan bir farkım kalmamıştı. Yaşarken de ölebilirmiş bir insan babam bana bunu öğretmişti... Çok eziyetler çektim o kan kokusunun her gece tenime sinmemesi için, türlü türlü şiddetlere maruz kaldım, kaç gece karanlık mahsenlere atıldım... Soğuk duvarlara sığındım kor ateş gibi yanan bedenim için, ama vazgeçtim. Direnişlerimin hepsi boşa çıkığında vazgeçtim. Yaşamak istemeyen biri ölmekten korkar mıydı? . . . Ağır bir konu gibi gözükebilir fakat kitaba başlayınca çok akıcı bir konu olduğunu anlayabilirsiniz. Ben yazarken çok ağladım, kendimi Deniz gibi his ettim. Umarım sizlerde o duyguları aktarabilmişimdir:) Kitapta argo kelimeler mevcuttur. Vote yapıyorum🤗 Kitap şuan düzenleniyor, çok eski bir zamanda yazdığım için çoğu yerini unuttum, o sebepten dolayı daha iyi bir konuma getirilmek için düzenleniyor.

Yanından geçip gideceğim sırada, "Gözlerin çok garip." Dediğini duydum. Sesinin tonusu hoştu. Fakat söylediği şeyler ile kaşlarımı çattım. Ona döndüğümde, "Ne gibi gariplik?" Dedim. Sesim biraz fazla sert çıkmıştı. Bunu istemeden yapmıştım ama kötü bir şey söyleyecekse de söylemesini istemedim. Umarım sert sesimi kaaleye alırdı. Ela gözlerini kıstı. "Güzel bir gariplik." Dedi. "Van kedisi gibi..." Diye eklediğinde, benim bir şey söylememi beklemeden arkasını döndü ve yürümeye başladı. Arkasından gözlerimi kırpıştırdım. Van kedisi gibi mi?

Bir, iki, üç. Oyun başlıyor. Karanlık. Ruhumu emiyordu, beni ben yapan şey ellerimden kayıp gidiyordu. Ve geride sadece birkaç duygu kalmıştı: Öfke, nefret ve intikam. Belki de hayatımın en büyük hatasıydı. Ya da sadece bir sınavdı. Ama benim daha fazla dayanacak gücüm kalmamıştı... Hayır. Uyanma vakti. Işık. Gücüm kalmasa bile ben asla pes etmez, yoluma devam ederdim. Etmek zorundaydım. Çünkü bu yolda hiç kimsenin pes etme gibi bir şansı yoktu.