Κάθε σχολή έχει έναν τύπο που θες να του σπάσεις το πρόσωπο εγώ είχα τον Δημήτρη αλλαζονας ψωνισμένος με χαμόγελο που σου σπάει τα νεύρα όμως για κάποιο λόγο το βλέμμα του με εβρισκε πάντα από την πρώτη μέρα στην σχολή βρισκόμασταν σε διαρκή πόλεμο μέχρι που ένα φιλί που δεν έπρεπε να συμβεί... τα άλλαξε όλα

"Αλεξ... πρέπει να σταματήσεις να με κοιτάς έτσι κάθε φορά που γίνεται το ότι δηποτε, δεν το καταλαβαίνεις ;» «Δεν μπορώ να σε βλέπω να χαλιέσαι δίπλα του Κατερινακι. Δεν μπορώ.» Ξεφύσηξα δυνατά αλλά ήξερα ότι είχε δίκαιο. «Και τι θες να κάνω τώρα;» Είπα έντονα και ακούστηκε κάπως αδιάφορα «Χώρισε τον. Λες και σου έχει κάνει λίγα.» «Απλά ξέχνα το Αλεξ, ήταν ένα λάθος.» Είπα προσπαθώντας να κρύψω τον πόνο μου. Ούτε εγώ ξέρω γιατί σκατα το είπα αυτό. «Ένα λάθος;» Απάντησε έντονα. «Κατερινακι κοιτάμε! Τι σημαίνει αυτό;» Ήρθε πιο κοντά. Με κοίταξε περίεργα ώσπου με άρπαξε και με φίλησε. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι όσα χρόνια και αν ήθελα τον Χρήστο. Τελικά δεν ήμουν δική του, ένα κομμάτι της καρδιάς μου πάντα ανήκε στον Αλεξ... DO NOT COPY ⚠︎︎