Barış kızı hızla kalabalıktan çıkararak soyunma odasına götürdü. Rahat koltuklardan birine yavaşça bıraktı. Ahsen hala çok ne olduğunun farkında değil gibiydi. Sessizce oturduğu yerden bakışlarını etrafında gezdirdi. En son bakışlarını Barış'a çevirdiğinde telefonda birisiyle konuştuğunu gördü fakat konuşması çok uzun sürmemişti. Hızla telefonunu kapattı, başını kaldırmasını istemediği için kızın önünde çömeldi. Kızı konuşturmaya çalışıyordu çünkü bilincinin kapanmasından korkuyordu. "İyi misin? Nasıl hissediyorsun kendini? Uyuşukluk var mı uyuşukluk?" Ahsen önünde çöken adamın yüzünü incelerken yutkundu. Bakışlarını adamın gür kirpikleriyle çevrelenmiş ela gözlerinde gezdirdi. Daha sonra sorduğu soruya cevap vermek için titrek bir nefesle dudaklarını aralayıp bakışlarını kaçırdı. "Ağrı var başımda biraz... Bir de..." kırpıştırdı tekrar gözlerini, daha sonra başını hafifçe eğerek kucağında duran ellerine baktı, görüşünün bulanıklaşıp bulanıklaşmadığını çözmeye çalıştı. İlk zamanki görüşüne oranla şimdi biraz daha bulanıktı. "Görüşüm... Bulanık biraz." Barış çenesinden tutarak kızın başını kaldırdı. "Sakin ol tamam mı? Ben çağırdım şimdi sağlık görevlilerini, geliyorlar."

bana hazmedemeyeceğim şeyler söyledin

Beni özlediğinde yıldızlara bak.

"Delibal, hem şifa hem zehir."

Formasını attığı tribünden formayı aldığımda başıma bunların geleceğini bilmiyordum. Ben Nehir, Nehir Yıldırım.

Herşey bir iddia ile başlar. Fakat nerden bilebilir ki, o kızın birgün onun herşeyi olacağını? Barış Alper Yılmaz ile teknik direktörünün kızı, Mihran Hifa Alaca nın iddialı ve inatçı aşkını anlatıyor...

"kendimden kaçak, yârim keskin bıçak. nerede bende o yürek, yârdan cayacak?"

Her şey bir rastlantıyla başladı ve tesadüfler peşlerini bırakmadı. Aslı bu ukala adamdan nekadar kaçmaya çalışsa da bir şekilde ya o burnunun dibinde bitiyordu, yada kendisi adama çekiliyordu.

"Hah yazman da oyalı, köyden indim şehire falan mı çekiyoruz hayırdır"

"Sevgili tanrım, yatağımdaki izini sil ve hâlâ onu isteyebilecek olmamı yok et."