0535: şuan gelip dudaklarına yapışsam ne yaparsın? Gizem: ne diyorsun kardeşim? kimsin sen? 0535: kardeşim deme lazım olucak 0535: kim olduğumu yakında anlarsın yavrum;)

Annem onun rüyası olayım diye bana rüya ismini koymuştu ama ben onun kabusu oldum

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

"Ondan hoşlanıyor musun?" Kıskanç çıkan sesine ne tepki vereceğimi bilemiyordum. "Ona sarıldın." Kaşları çatıldı. "Hoşlanmasaydın sarılmazdın. Hoşlanıyorsun ki sarıldın." Burnundan nefesini sertçe verdi. "Bana bile sarılmadın." Ters ters baktı. "Bana niye sarılmıyorsun?" Kıskandığı kişi en yakın arkadaşıydı. Ve onun arkadaşı benim babamdı. Hiçbir şeyden haberi yoktu. Eflah kim olduğumu bilmeden beni seviyordu ama ben, onun kim olduğunu bile bile ona âşık olmuştum. Benim günahım daha büyüktü. Bir insanın başına en kötü ne gelebilirdi? Babam gözlerimin önünde öldürüldüğünde ve onu öldüren annem olduğunda en kötüsünü yaşadığıma çok emindim. Artık annem cezaevinde, babam ise mezardaydı. Bundan daha kötü ne olabilirdi ki? 25 yıl geçmişe gitmek? Bu kötünün de kötüsü olabilir miydi? Ölümcül bir kaza sonucu kendimi 1998 yılında bulduğumda o an için bunun bir felaket olduğunu düşündüm. Felaket bir durumdu çünkü bu zaman diliminde anne ve babamla aynı yaşlardaydım. Onların hayatına bir yabancı gibi girmek zorundaydım. Ama aslında felaket sandığım şey mucize de olabilirdi. Mucizevi bir durumdu çünkü bu zaman diliminde annem cezaevinde, babam da mezarda değildi. Onların evlenmesinin nedeni annemin bana hamile kalmasıydı. Ana rahmine düşmeme sadece üç ay kaldığını anladığımda ise kendi doğumumu engellemenin nasıl olacağını düşünmeye başladım. Annemi cezaevinden, babamı da ölümden kurtarmanın tek yolu bu olabilir miydi? Belki de olabilirdi. Planını uygulamak için babamın arkadaşı Eflah'ın evine bir dadı olarak işe girmekse hayatımda verdiğim en kötü karardı. Bunu ona anlatmanın bir yolu var mıydı? Buraya ait olmadığımı, öyle bir uğradığımı anlatmanın bir yolu olmalıydı. Doğru insanı yanlış zamanda bulmak birine verilen en büyük ceza olmalı.

"Delilerin sevdası hoyrat bir fırtına gibidir. Günün başında seni sarsan fırtına, gecenin şafağında ılık bir esintiye dönüşüp kaburgalarının arasına sokulur." Saka ve Sanrı'da tanıdığımız Gurur ve Farah'ın hikayesi. SVS'den bağımsız bir kurgu olduğu için Sarkaç'a başlamak için önce Saka ve Sanrı'yı okumanıza gerek yoktur.

AGEPLAY ||Bir oyun... Siyah kartlarla oynanan kimsenin gözyaşına bakılmayan bir kart oyunu... Amacı: Yok (Sevenlere acı vermek- ayırmak) Nedeni: Aşağılık Karakterdeki yüksek rütbedeki insanların bizim hayatlarımızla oynadığı minik eğlence Sonu: Elinde siyah kartı kalmayan kişi -sevdiği varsa onun karşısında- acı çektirilerek öldürülür. Galibi: Sadece bir kişi ölmüş gibi görünse de sonunda masadaki herkesin beyni dağıtılır. KISACA: GALİBİ YOKTUR. Bu benim küçükken uydurduğum saçma bir oyun... Ve benim için masaya oturan sevdiğim adam... Karşısında benim biyolojik babam... Sağında üvey babam... Solunda onu öldürmeye çalışan babası... Bu oyunda kazanan olmayacak. Üç kişiden nefret ediyorum. Bir kişi için kendimi feda etmeye hazırım. Drew Courch... Yanında duruyorum. Elindeki kartları sayarken bana bakıyor. Göz ucuyla beni süzüyor. Yüzüme baktığında derince yutkunuyor. Kalın ve kurumuş dudaklarını ıslatırken adem elması bir kez daha yukarı aşağı oynuyor. 'Ağlama bebeğim' Dudaklarını okuyunca boğazıma bir yumru oturuyor. dudağımı dişliyorum. Hıçkırmamak için nefes dahi almıyorum. Sandalyesini hafifçe geri itiyor. bir elini kartlardan çekerek arkasındaki kıza doğru uzatıyor. Hemen dibinde bitiyorum. Kızın elinden aldığım sigarayı ve kadehi avucuna bırakıyorum. Kadehi masaya bıraktıktan sonra geri çekilmeye hazırlanacakken bileğimden tutuyor. Elinin sıcaklığını hissedince dayanamayarak hıçkırıyorum. Yüzüme bakmadan beni kendine çekiyor. Bir şey söyleyeceğini düşünerek eğiliyorum. Dudakları geriliyor. Belimden kavrayarak kucağına düşmemi sağlıyor.

Hayattan sıkılmış bir pilotun, yatına binip ıssız adalara doğru keşfe giderken bir gemi kazasına şahit olup sadece bir kızın kurtulduğunu görüp kurtarıyor.. Neden sadece O Kız hayatta kaldı.. (Bolca yetişkin içerik barındıracak bilginize) *kalın damarlı penisimi ıslak sıcak kadınlığının dudaklarının arasından sertçe girdiğimde aldığımız hazla gözlerimizi zevkten açamayıp ağzımızın içine inlemelerimizi verdikçe daha tutkulu sevişiyor ve kalçalarımı sıkarak ıslak duvarlardan en derinlerine ulaşıyordum..

Yağmur yağıyordu. Nil, kütüphaneden çıkarken kitaplarını montunun altına sakladı. Başını eğmiş, kimseyle göz göze gelmemeye çalışıyordu. Ama biri onu izliyordu. Siyah bir araba, yol kenarında sessizce durmuştu. Direksiyonda bir adam. Gözleri hareketsizdi ama içi ilk defa bu kadar karışıktı. Ve o gece, Nil eve varmadan telefonuna bir mesaj geldi... Bilinmeyen Numara: " Kitaplarını yağmurdan sakladın... peki kendini kim koruyacak, küçük kız? "

Bora'nın elinde parlak bir silah vardı; sesi sert ve kesin: "Ya benim olacaksın, ya da toprağın." Doğa, çaresizce bu korkunç sahneyi izlerken, hiç beklemediği bir anda gözünün önünde Yasemin vurulmuştu... Bora arkasını dönüp gidecekken Doğayla göz-göze gelmişti bile... Ancak uzaklardan gelen bir araba sesi, her şeyi değiştirdi. Yasemin, son nefesini verirken, karanlık bir sır saklıyordu içinde... O gece, yalnızca bir ölüm değil; hayatların, güvenin, sevginin ve sırların da sonu başlamıştı. Herkesin yüreğinde yeni bir yara, yeni bir soru işareti vardı. Doğa ile Yaman'ın hikayesi, o an karanlık ve belirsiz bir yolda ilk adımlarını atıyordu.

"Ateşin içine girdiysen, yanmayı bileceksin." ... Bir taht ve iki kanlı soy. Vadelyan'lar ve Alivyan'lar. Bir savaş... Kazananı yok, kaybedeni çok. Ateşe atılan o ilk adımdan sonra hiçbir şey aynı kalmayacak. "Şahın devrilişi bütün savaşı başlatır. Ruhu buzdan kız, hayatını cehenneme çevirecek o adamla karşılaşır." VADELYAN.