Birce 3 yaşında yetimhaneye bırakılmıştır. Kendi engelinden dolayı ailesinin onu yetimhaneye bıraktıklarını düşünüyordur. Aslında olanlar çok farklıdır. Öztürk ailesi çocuklarının öldüğünü düşünerek acılarını kalplerine gömmüştür.

Kardelen, yetimhanenin soğuk duvarları arasında dünyaya gözlerini açmıştı. Annesi orada çalışan bir hizmetliydi, fakat minicik bebeğini kucağında bir kez koklayıp sessizce bırakıp gitmişti. Ne kimse soru sordu ne de yadırgadı bu durumu; sadece titreyen o küçücük bedeni kucaklayıp büyütmeye çalıştılar. Yıllar geçti... Kardelen artık on iki yaşına basmış, masum bakışlarıyla içine kapanık ama bir o kadar da sevgi dolu, tatlı bir kız olmuştu. Çocuk ruhu, büyüyen bedeninin içinde hâlâ saklıydı. Ve işte o gün geldi... Yetimhanenin kapısından içeri giren bir aile, kalabalığın içinde onun mahcup gülüşünü fark etti. O an her şey değişti; Kardelen'in kaderi, o bakışlarla birlikte yeni bir yola doğru akmaya başladı.

"Rüzgar onu alıp götürdü,Karadeniz'in hırçın dalgaları onun adını haykırdı." "Eylül... Adı sonbahardı.Yıllar sonra rüzgar onu gerçeğine,ailesine geri getirecekti."

Bana baktı, yanına yaklaştım. Çenemi yukarı dikip söze girdim, "sende bende birbirmizi tanımıyoruz." Tek kaşı havalandı. "Biraz evli kalır sonra boşanırız. Ben tanımadığım bir adamla bir ömür geçirmek istemiyorum." Dediğimde yüzünü biraz yüzüme yaklaştırdı. "Önümüzde yıllar yıllar var Efsun Arslanoğlu tanışırız." Dediğinde sesi sert değil aksine garip bir şekilde yumuşaktı ve birde eğlenir bir tını vardı sesinde. Gözleri gözlerimde, elleri arkasında bağlıydı. Boyu benden oldukça uzun olduğu için yüzüme eğilmiş olması aramızda ki mesafeyi azaltmamıştı. "Ya ne demek tanışırız! Delirdin mi sen?" Başını salladı. Sinirle güldüm. "Ben sevmediğim bir adamla bir ömür geçirmek is te mi yo rum!" "Seversin." . . . . . . Efsun Akın & Karan Ali Arslanoğlu !!!Yaş farkı içerir!!!

Çok konuşurdum ben. Hiç susmazdım. Hep neşeliydim. Konağımızın neşe kaynağıydım. Ama herşeyimi aldılar benden. Babam benim iyiliğime diye düşündü belki ama benim neşemi aldılar. Benliğimi, bedenimi ve ruhumu aldılar. Gözlerimdeki o boş bakışı bile görmediler. Ben Zerda ASRIN... Gelin gittiği ailenin soyadını bile alamayan Zerda. Şiddet görmekten asla hamile kalamayan Zerda. Bugün imam nikahlı kocasının düğünü olan Zerda. Üstüne kuma gelecek olan Zerda. ~~~~~ Baş karakterimiz kumayı getiren ağa değil. Asıl erkek baş karakterimiz 4-5. bölümler de çıkacak ortaya. Keyifli Okumalar dilerim.

Bir tarafta abisi kız kaçırdığı için evli ve çocuklu bir adama kuma gideceğini düşünen Elif. Bir tarafta hiç kimse ile evlenmek istemeyen ama Mardin ağası olmak için berdeli kabul eden Karan. Yüzünü yüzüme yaklaştırıp dudaklarını dudaklarıma değdirdi. Yavaşça öpmeye başladı. Dudaklarımdaki akım kalbime iniyordu. Yavaş yavaş sakince öpüyordu. Bir eliyle boynumdan tutup daha sert öpmeye başladı. Başım dönüyor mideme kramplar giriyordu. Karan alt dudağımı dişleyince karşılık vermeye başladım. Ellerimi boynunda birleştirip ara sıra tırnaklarımı etine bastırıyordum. Bu Karan'ı daha da tahrik etmiş olacak ki eli geceliğimin altındaki tenimi buldu. Belimi okşuyor , sarıyor arada sıkıyordu. Dudakları dudaklarımı talan ediyor , su misali içiyordu. Boynumdaki elini kalçalarıma indirip beni kucağına çekti. Bir elini yine boynuma sabitlemisti. Diğer eli geceliğimin içinden sırtıma çıkmıştı . Tenimi okşayarak gezdiriyordu elini. Sırtımdaki eli sudyenimin içindeki göğsümü bulunca nefesim kesilmişti. Anın hazzıyla ağzının içine doğru inlemiştim. Karan bir yandan öpüyor bir yandan da eliyle göğsümü yoğuruyordu.

Gece, daha dünyaya gözlerini açtığı ilk anda hayattan koparılmış bir çocuktu; doğduğu gün, hiç bilmediği bir oyunun içine sürüklenmiş ve hiç ait olmadığı bir ailenin yanında büyümek zorunda bırakılmıştı. Onu sahiplenmeleri, kucaklamaları, sevgiyle büyütmeleri gerekirken, yalnızca kendi hırslarının ve nefretlerinin gölgesinde bir yük olarak gördüler. Sevdiği insanlar da bir bir elinden alındı; kalbinin en saf köşesine dokunan kişiler gözlerinin önünde yok olup giderken, o her defasında biraz daha yalnızlaştı. Çığlıkları duyulmadı, gözyaşları görülmedi, haykırışları önemsenmedi. Zamanla öğrendi ki onun için var olan tek gerçek, hiç kimseye güvenmemekti. On yedi yaşına kadar sıradan bir hayat sürdüğünü sanıyordu. Ta ki, bir gecede bütün gerçeklerin yıkılışına tanık olana kadar; Gece, doğduğu gün hastanede bilinçli bir şekilde başka bir aileye verilmişti. Yıllarca kendini parçalayan bütün o acılar, aslında ait olmadığı bir evin içinde yaşanmıştı. Şimdi gerçek ailesini bulmuştu ama kalbinde biriken onca öfke, bir anda yok olacak kadar küçük değildi. On yedi yıl boyunca 'yanlış' bir hayata mahkûm edildi. Sevgi nedir bilmeden büyüdü, sürekli hor görüldü, susturuldu, kırıldı. Ne yaparsa yapsın asla 'yeterli' olmadı. On yedi yaşına geldiğinde artık çok şey yaşamıştı ama hiçbir zaman gerçek anlamda 'yaşayamamıştı' Bir çocuk için en büyük sığınak olan aile sıcaklığını hiç yaşayamadı; onun yerine, küçücük ruhuna ağır gelen hakaretler, ilgisizlik ve zorla dayatılan kötü alışkanlıklar eşlik etti. Hayat ona bir oyun gibi davranmadı; tam tersine, onunla acımasızca oynadı. Şimdi önünde iki yol var: Ya kalbindeki bütün acıları geçmişin derinliklerinde bırakacak... Ya da onu yıllarca yok sayanlara, kendi karanlığından doğan en büyük darbeyi vuracak. Bu, sadece kayıp bir kız

Düşünmeden edemiyorum. Bilmiyorum değişen ne olurdu ama asla bu kadar içime dönük bir insan olamazdım bence duygularımı rahatça dışarıya vurabilirdim. En basitinden hayal kurabilen bir çocuk olabilirdim. Baba sevgisi tatmış anne sevgisi ile büyümüş olabilirdim. Daha düne kadar bir tek abim varken şu an annem,babam, ikizim ve üç tane abim vardı. Hayat ne garipti değil mi insanı hiç beklemediği bir anda alıp götüren bir dalga gibiydi. Kaderin bu oyunu beni yorarken şimdi yeni bir oyun başlatmıştı umarım bu kez ağlamaktan değil gülmekten yorulurdum. Bu hikaye yeni rotasını bulmuş bir kızı konu alır. Keyifli okumalar...

Doğduğunda hemşire tarafından kasten karıştırılan iki bebek yanlış ailelere verilir. Derin 16 yaşına rağmen olgunluğu ve güzelliği ile dikkat çeken biz kızdır 7 yaşında Türkiye'den ayrılıp İtalya'ya götürülür ve gerçek olmayan ailesi onu İtalyanca konuşmaya zorlar. Her türlü baskıyı üzerinde uygularken bir telefonla Derin'in hayatı değişir. TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜ BİR KİTAPTIR! HİÇBİR OLAY GERÇEK DEĞİLDİR!

"Seni öldürürüm Demir! Öldürürüm!" "Tabii ki öldürürsün ama sen beni öldürmek yerine, ailene umut olacaksın ve benimle evleneceksin. " Mideme kramplar giriyor, bildiğin kıvranıyordum. Nefesimi yettiremediğim için bir elimle kapıdan destek alırken, bir elimle de şalımı öne doğru genişletmeye çalışıyordum. "Hemen şimdi kararını ver Beyza! 10 dakika sonra tüm adamlarımı arayıp devreye girmelerini söyleyeceğim sonrada direk ağabeyinin karşısına çıkıp, yaptıklarımı anlatacağım; seni nasıl zora soktuğumu, şirketin batması için neler yaptığımı anlatacağım ve böylece küçük Zeynep babasız büyümüş olacak... Sahi Zeynep, ölen annenin adıydı değil mi? " Dizlerim artık bedenimi taşımıyordu. Dizlerimin üzerine yığıldım ve son gayretimle nefesimi yettirmeye çalıştım. "Senden nefret ediyorum!.. " Demir yanıma doğru gelince bir dizini yere koyup, ellerini çeneme götürdü ve başımı yerden kaldırdı. Gözyaşlarım yanaklarımı sırılsıklam yapmış, şalımın çene kısmını çoktan ıslatmıştı bile. Şuan gözyaşlarım onun parmaklarını yıkarken, ben çaresizlikten ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Onunla evlenmem diri diri gömülmek demekti... Ama alabilecek bir sorumluluğu almadığım için dedemin ölmesi, ağabeyimin hapse girmesi cehennem ateşinde yakardı beni ve ben bir daha o ateşi, ömrümün sonuna kadar söndüremezdim. . . . Oysa Demir'in bilmediği şeyler vardı. Bu evlilik Beyza'nın mahkumiyetiyse Demir'in de en büyük sınavıydı.