Gözlerimden yaşlar akmaya devam ederken elimin altındaki toprağı okşadım yavaşça. Sanki yavaş yapmasam canını yakacakmışım gibi. "Üzgünüm sevgilim, ben çok üzgünüm. Ben yine seni dinlemek yerine çocukça davrandım. Ama bu şekilde sonuçlanacağını bilseydim yemin ederim ki böyle davranmazdım, ben düşünemedim hiçbir zaman yapamadım bunu. Sen benim gibi birini asla haketmedin, her zaman daha iyilerine layıktın. Ben çok özür dilerim Çınar. Pişmanım, seni kaybettiğim için çok pişmanım Sevgilim, ama ne kadar pişman olursam olayım geri gelmeyeceğini bilmek daha çok oturuyor içime." Hissettiğim pişmanlık o kadar büyüktü ki, çok çaresiz hissettiriyordu. Çaresizdim, ağlayarak onun bana geri gelmesini isteyecek kadar çaresizdim. Çocuk gibi ölmesini kabullenemiyordum. Geri gelmeliydi, saçlarımı sevip beni sakinleştirmeliydi. Bana sarılması gerekiyordu çünkü ben şuan çok üşüyordum. Benim evim yıkılmıştı. Benim artık sıcaklığını hissedecek bi evim yoktu. Benim herşeyim gitmişti. Kendi ellerimle yapmıştım bunu, ben canımdan çok sevdiğim çocuğun ölümüne sebep olmuştum. Düşüncelerim daha çok ağlamama sebep olurken başımı yenilmişlikle mezar taşına yasladım. Her zaman güneşli olan hava bugün şiddetli bi şekilde yağmur yağıyordu. Sanki duygularımı anlıyormuş gibi. *** Ada & Çınar

Querencia: İnsanın evi gibi gördüğü, kendini güvende hissettiği yer.