Hayatı sırandandı. Ta ki yan eve birileri taşınana kadar...

Bazı insanlar vardır. Hayatları diğerlerinden farklıdır. Onlar diğerlerine göre daha olgundur, daha güçlüdür(en azından psikolojik olarak). Bu insanları üzüntü, acı, korku olgunlaştırmıştır. Genç olmalarına rağmen bilge biriymiş, görmüş geçirmiş de öğüt verirmiş gibi olurlar bu insanlar. Çünkü bu insanlar kimsenin küçücük bir yaşta dayanamayacağı çoğu şeye dayanmışlardır. Acıları, üzüntüleri, kızgınlıkları ve her şeyi dışa vurmayıp da içine attıkları için olgunlaşmıştır bu insanlar. Çoğu sorunu tek başlarına çözmüşlerdir. Dünyaya bu insanların gözünden bakalım birde.

"Peki ya sen sen hiç aşık oldun mu ?" Düşündüm. Ben hiç aşık olmuşmuydum. Benim hiç bir zaman kitaplardaki gibi karnımda kelebekler uçuşmamıştı. Ya da birini görünce kalbim hızlanmamıştıda. Aksine onu görünce nefesim kesiliyor kalbim duracak gibi oluyordu. Sanki birisi boğazımı birisi sıkıyorda bir şey söyleyecek gücüm yokmuş gibi hissediyordum. Bu daha kötü değil miydi? Başımı ona çevirdikten sonra kahverengi gözlerine odaklandım. "Sanırım ben... Aşık oldum."