"Yapma, Ahir." dedi. Ben hiç birşey yapmıyordum. Herkes herşeyi kendisine yapıyordu. Yutkunarak mırıldandım. "Ben birşey yapmıyorum." dedim ve bakışlarımı üzerinde dolaştırdım. Bir süre ortalık sessizlik ile kaplandığında bunun verdiği rahatsızlık ile yerimde kıpırdandım. Dayanamayarak konuştum. "Neden geldin?" Kaşlarını çattığında sanki bunu dememi bekliyormuş gibi konuştu. "İşim bitti, söz verdiğim gibi geldim." Birde geldim diyordu. Beni yıllar önce terk etmişti. Şimdi karşıma geçmiş kolayca geri geldim diyordu. Ne saçmalıyordu? Alayla gülerek başımı iki yana saladım. Canını ne kadar yakacağımı bile bile umursamadım. "Gelmeseydin." dedim. Bakışlarım onu incelerken gözlerindeki hayal kırıklığını gördüm. Fakat onun altında yatan bir duygu daha vardı. Pişmanlık.

"İnsanlar bazen gözü açıkkende göremeyebilir, sende öylesin."

"Üsteğmen... Evlensen ya benle." Dört kelime. İki hayatı bilinmez bir oyuna sürükleyen dört kelime. Peri'nin sığınacak bir liman ararken tutunduğu tek adam. Ve Mahir'in aklını susturup kalbini dinlemek zorunda kaldığı tek kadın.