Bebeği lösemi olan Arslan ile kardeşinin beyninde tümör olan Ayşegül, çaresizlik dolu bir dönemde kaderin ağlarını örmesiyle karşılaşır. Onların çaresizlikten başlayan zoraki evlilikleri, acaba güçlü bir aşka yuva olabilecek miydi? "Sakin misin?" diye sorduğunda, iyice yaklaştı. "Sakinim." Onun sözlerinden cesaret alarak, dudaklarıyla dudaklarına dokundu ama ansızın yüzüne yediği tokatla, şaşkına döndü. Ayşegül'ün tedirgin bakan ela gözleri, kırpışan kirpiklerinin altında fazlasıyla masum duruyordu. "Özür dilerim." "Önemli değil... Şimdi ben seni tekrar öpeceğim ve sen bana tokat atmayacaksın." "Sen öpeceksin, ben tokat atmayacağım." "Aynen öyle..." "Tamam." "Öpüyorum." "Öp..." "Tokat yok?" "Tokat yok." Arslan, dudaklarını hafifçe onun dudaklarına değdirdiğinde, Ayşegül istemsizce geri çekildi. Onun gerilemesiyle, Arslan ona doğru yaklaştı. "Kaçarsan olmaz." "Kaçmamam lazım, evet!" "Ayşegül, sakin kal..." "Sakinim. Gayet sakinim!" Karısının titreyen ellerini tuttu ve dudaklarına götürüp öptü. Onu yatıştıracak başka bir çare bulamamıştı. Onun derin bir şekilde nefes almasıyla, rahatlamaya çalıştığını gördü ve tekrar denedi. Dudaklarını onun dudaklarına yakınlaştırdı ve ansızın Ayşegül'ün onu öpmesiyle şaşkınlığa uğradı. Geri çekilen Ayşegül, telaşla söylendi. "Çok pardon! Sen öpecektin, ben tokat atmayacaktım! Ben yanlışlıkla öptüm!" Arslan, kıza şaşkınca baktı. Bu kız gerçek miydi? "Biz öpüşmeye bu kadar zaman harcadıysak, gerisi..." diyen Arslan, geri çekilip önüne döndü. Ne yapsaydılar acaba? Sakin yaklaşınca, becerememişlerdi. Bir anda mı olsaydı? Bir de onu denemek isteyerek tekrar karısına döndü ve ansızın dudaklarına yapıştı. Uzun öpücüğü, nefes almak adına sonlandığında, tekrar yanağına yediği tokatla şaşkınlığa uğradı. "Ayşegül, tokat yok demi

Amerika'da okuyan Nehir, sınıfındaki herkesi Müslüman yapar. Ancak bu cesur ve sıra dışı davranışı, okul yönetiminin tepkisini çeker. "Uygunsuz davranış" gerekçesiyle okuldan atılan Nehir, istemeden de olsa Türkiye'ye dönmek zorunda kalır. Anneannesinin ısrarı ve üvey annesinin zoruyla, sorunlu öğrencilerle dolu yatılı bir okul olan Karahan Lisesi'ne gönderilir. Karahan Lisesi, dışarıdan bakıldığında sıradan bir okul gibi görünse de içinde gizlediği karanlık atmosferle ünlüdür. Buradaki öğrenciler ya ailelerinden koparılmıştır ya da toplum tarafından "sorunlu" damgası yemiştir. Okulun en ilginç kuralı ise her öğrencinin sekiz kişilik bir ekibe dâhil olmak zorunda olmasıdır. Nehir, kurallara uymak için kendi ekibini kurar. Ancak bu süreçte garip bir şey fark eder: Ekibine aldığı beş kişiyle arasında açıklayamadığı bir bağ vardır. İlk karşılaşmalarında birbirlerini tanımazlar ama bakışlarında, hislerinde gizli bir yakınlık hissedilir. Gerçek ise çok daha sarsıcıdır: Nehir ve ekibindeki beş kişi aslında çocukluk arkadaşlarıdır. Küçük yaşta bir deneyin parçası yapılmış, hafızaları silinmiş ve farklı hayatlara savrulmuşlardır. Hafızalarını silen kişi, saplantılı bir bilim insanı olan Doktordur. Şimdi ise doktor, yarım bıraktığı işi tamamlamak ve onların geçmişi hatırlamalarını engellemek için peşlerine bir katil gönderilir. Artık Nehir ve arkadaşlarının yalnızca Karahan Lisesi'nin sert kurallarıyla değil, kendi geçmişlerinin gölgeleriyle de savaşması gerekmektedir. Geçmiş hatırlanırsa, sırlar açığa çıkacaktır... ama geçmişi unutanların sonu, belki de ölüm olacaktır. 'Çığlık atabilirsin ama asla saklanamazsın,"

İki abinin ölümüyle derinleşen kan davası, iki gencin evliliğiyle son bulmak zorundaydı. Onlar için bu bir sevda değil, mecburiyeti. Ama her mecburiyet, içinde yeni bir yol saklıdır. Bu hikâye; intikamla sevdanın, töreyle özgürlüğün, acıyla umudun kesiştiği bir yolculuktur.

" Bu giydiğin kefene hiç benzemiyor, keşke cenazen için daha uygun birşey giyseydin küçük kadın" dedi ve doğruldu bense nefesimi tutmuş yüzne bakıyordum. Cenazem vardı benim bugün... Cenazeme katılıyordum . " Haklısın ölmek bedenden ibaret değildir, beden sağken ruh ölmez mi ?" Dedim siyahlarına bakarak , bu sefer nefesini tutan kişi o oldu , böyle birşey söyleyeceğimi beklemiyordu . " Ruh ölürse bedende ne kalır ki , bedende ruhla beraber ölmez mi ?" Dedi üzerime doğru yürüyüp, sesler kesilmişti ve herkes bizi dinliyordu ailem de dahil . " Yaraları beden değil ruh alır yani beden ruhla beraber ölmez, ruh ölür ama beden yaşar , ruh yaralar, darbeler alırken beden daha da kuvvetlenir . Mesela senin gibi Karan ağa " dedim manidar bir şekilde gözlerine bakarak, Karan ' ın kaşlarını çatarak bana baktı, herkes sessizliğe bürünmüş bizi dinliyorlar dı . " Yanlış örnek, ben değil sen, bunca şey senin içinde yaşadıkların, ruhun o kadar yara, darbe almış ki artık ruhun iyileşmeyi bekliyor ama ... Aksine daha fazla yara ve darbe alacak, " son söylediklerini kulağıma eğilerek söylemişti. Ve bir daha kendime ve kalbime soruyorum ben nasıl böyle bir adamı hâlâ seviyorum ?.

Ateş saçan gözleri bedenimi süzerken sinirle gözlerime kaldırdı bakışlarını . ' Ayağınıza kadar gelip seni istedik diye sakın istendiğini sanma . ' Gözlerim dolmaya başlarken korkakça nefes almaya başladım . ' Ömrünün sonuna kadar eziyet göreceğin bir adamdan ne aşk bekle ne de sevgi . Çünkü sen sırf abin ölmesin diye aldığım .. ' Duraksayıp sabır çekerken daha sinirle gözlerime döndü . ' Almak zorunda olduğum bir kızsın o kadar . '

Tam gidicektimki belimi tutan eli durdurdu beni. Tekrardan ona döndüğümde elini cebine attı ve bir kutu çıkardı. O kutunun içinde ne olduğunu bilmemek aptallık olurdu. Yüzük... Kutuyu alıp içindeki yüzüğü çıkardı, boş kutuyu ise yatağa fırlattı. Boşta kalan iri eliyle sol elimi kavradı, yüzük parmağıma yüzüğü taktı. Tek taşı olan bir yüzüktü bu, ama tek taşı gül şeklinde ince ince işlenmişti sanki. Daha önce hiç gül şeklinde bir tek taş görmemiştim. Özel olarak yaptırmıştı galiba... ama neden gül yaptırmıştı? "Neden gül?" Diye sordum çatallaşmış sesimle. Elini elimden çekip deniz mavisi gözlerini kahvelerime dikti. "Benim bu alemde lakabım Ayaz..." diye açıklama yapmaya başladı. "sende artık benimsin, karımsın, artık bir Ayaz gülüsün" dediğinde ifadesizce gözlerine baktım. Hoşuma gitmişti ama bunu ona belli etmedim.

Yapay zekâ... Ucu bucağı olmayan, her saniye gelişmeye devam eden mükemmel bir sistemdi ta ki insanlarla tanışıncaya kadar... Peki ya bu sistem bir gün başkaldırırsa ve onu oluşturanlar bile ona mâni olamazsa...

Sesimi duyuyor musun? Yitip gitmeden sana sarılmalıyım. Gün geceye kavuştuğunda geç olabilir sevgilim... Sesimi duyuyor musun? Sesimi duymalısın; ben ellerinden kayıp gitmeden, soğuk bir gecede uçurumdan aşağı düşmeden, soluğum kesilmeden... ve beni öpmeden! Sesimizi duyurmalıyız sevgilim!

Gerçek töre hikayelerini merak ediyorsanız okuduğunuza pişman olmicaksınız

TOPRAK SERİSİ 1 Yaşadığı topraklarda adaletiyle nam salmış bir Bey... Başakların kıskandığı sarı saçları olan, Geveze bir Bülbül... Geçmiş, sıkıştığı karanlığı aydınlanmak için onların bir araya gelmesini bekliyordu. Onlar bir araya gelip de kalplerine aşk ateşi düştüğünde, geçmiş saklandığı karanlıktan çıkmaya başladı. Aşk ateşiyle yanan kalpler, intikam ateşiyle kül olur muydu?