-Küfür, şiddet ve cinsel öğeler içerir.- BİR ÖLÜM KAÇ SIR SAKLAR? 🕯️ "Alevsar." "Alev ve hasar kelimelerinin birleşimi." "Senin gibi." "Senin yaktığın ateşle, yüreğimde bıraktığın hasar gibi." 🕯️ BİRİNCİ KİTAP: ALEVSAR İKİNCİ KİTAP: İNKİSAR Yaman Çakır, ailesinin geçmişindeki sırları çözmeye çalışan, intikamı, hırsı ve vicdanı arasında sıkışıp kalmış bir suç çetesi lideridir. Karısının ölümünden sonra etrafındaki herkese karşı güvenini yitiren Yaman'ın, beklenmedik anda, çocuk doktoru olan Gökçe'yle yolları kesiştiğinde ikisi birbirlerinin hayatında bir denge unsuruna dönüşür. Yaman'ın adalet arayışı ve içindeki çatışmalar, Gökçe ile arasındaki duygusal bağa zarar verecek midir? Peki, Gökçe, Yaman'ı anlamaya çalışırken, zaman zaman onun karanlığına kapılma riskiyle mücadele edebilecek midir? 🕯️ Gökçe, hayata karşı direnen, kendi yolunu bulmaya çalışan bir kadınken, Yaman otoriter ve kontrolcü yapısıyla onun karşısına çıkar. İlk başlarda birbirlerine meydan okuyan bu iki karakter, zamanla hem kendilerini hem de birbirlerini keşfetmeye başlarlar. Gökçe, tutsak olduğunu düşündüğü yerde aslında özgürleşirken, Yaman da kalbinin duvarlarını yavaş yavaş yıkar. Tutkulu bir mücadele, derin duygular ve kaçınılmaz bir çekim, onları geri dönüşü olmayan bir yola sürükler.

"Kalemimden hiç mi neşe damlamaz hep mi gözyaşları reva görüldü satırlarıma diye düşünürdüm.Sonra anladım ki insan yüzünde tebessüm oluşturan hisleri tatmadan yazamıyor o hisleri,bilmiyor çünkü...Gitmediğin bir şehrin meydanını tarif edebilir misin?Hiç yemediğin bir yemeğin tadını bilebilir misin?Sevilmeyi hiç tatmadan onu yazabilir misin?Benim kalemimden yalnızca sevmek dökülürken,sevilmenin boynu hep bükük.Yürüdüğüm yollara dökülen güller değil,gözyaşlarımın olduğu mendiller." Bizi aynı mahallede büyüyen çocukluk arkadaşları zannediyorlar oysa ki; Birimiz Delik'in lideri Birimiz kafes dövüşçüsü Birimiz biyolojik silah uzmanı Birimiz kimyasal silah uzmanı Birimizin soyu hepimizden koyu Ama burası bir maskeli balo ve biz ise onun sahte yüzleriyiz... Avenoir evrenine hoş geldiniz,burada geçmiş;aslında hiç geçmemiş. Yayınlanma tarihi: 26.03.2025 Tüm hakları saklıdır.

Bir savaşında sonunda herkes sıfırdan başlar. Sırlar açığa çıkmayı bekliyor ve ihanetten kaçış yok. Sena Gökyel, hukuk öğrencisi. Adaletin peşinde ama kimin gerçekten suçlu olduğunu anlamak sandığından daha tehlikeli. Emir Sayer, Hava Harp Komutanlığı'na bağlı bir askeri pilot. Gökyüzünde savaşan, yere indiğinde azılı bir suçlu olarak aranan Saruhan Gökyel'in, izini sürerek intikam peşinde koşan biri. Ve bu hesaplaşma yarım kalmış bir geçmişe dayanıyor. İhanet, savaş ve adalet birbirine karışırken, en büyük çatışma kalplerde yaşanacak. Ama bu savaşta kimse masum değil. Aşk, en büyük silah olabilir.

Albay Özçelik'in ortanca çocuğu olan Devrim Özçelik, Millî İstihbarat Teşkilatı'nın (MİT) en parlak ajanlarından biriydi. Çocukluğundan bu yana bir ülkeyi benimsemişti: önce vatanını, sonra bayrağını ve nihayet sevdiklerini korumak için yaşıyordu. Onun için her şey bu temel üzerine inşa edilmişti. Hayatı boyunca bildiği şeyler sınırlıydı, ama netti: Koruma içgüdüsü. Sevdiğin insanları korursun, güvenmediklerinden korunursun ve sevdiğin insanlar tarafından korunmayı hak edersin. Ona göre hayat, matematik kadar basitti: İki artı iki dört ederdi. Ta ki... Hayatı, yeni kurulan teşkilat ekibiyle kesişen kadar. Bu ekibin bir parçası olmak, onun için sadece bir görev değil, bir dönüm noktasıydı. Bazılarını tanısa da yenileri ile tanışmak, bugüne kadar üzerine inşa ettiği doğrularını sorgulamasına neden oldu. Ve bu sorgulamalar, onu hiç beklemediği bir gerçekle yüzleştirdi: Sevmenin, korumaktan çok daha fazlasını olduğu. Bu gerçeği ona öğreten, derin yaralarını saklamaya çalışan bir kadındı. Kadının bakışları, içindeki fırtınaları ve geçmişin izlerini yansıtıyordu. Devrim, o kadını sevdi; geçmişin tüm yüküne rağmen hem de . Ve kadın da onu sevdi; onun sert kabuğunun altındaki o sessiz, koruyucu ruhu bilerek. Hayat, onları birbirine bağlayan bir kader ipi gibi kırmızı bir bağla düğümlendi. Onlar bu ipi çözmeye, özgürleşmeye çalıştıkça, ip daha da kördüğüm oldu. Kördüğümü çözmek için çabalamak yerine artık yapılacak tek bir şey kalmıştı: İpe sıkı sıkıya tutunmak ve birbirine bağlanmak. Çünkü bu bağ, sadece geçmişin yaralarını değil, geleceğin umutlarını da taşıyordu. Devrim Özçelik artık sadece korumak için yaşamıyordu. Şimdi, sevmek ve sevilmek için de mücadele edecekti..