EJDERHALAR SERİSİ 1.KİTABIDIR ... Onlar Tanrıların yeryüzüne gönderdiği en güçlü, en kudretli, en korkunç katillerdi. Diz çökmek, yalvarmak bile canınızı kurtarmaya yetmezdi. Ben diz çökmeyi değil, aşık olmayı seçtim. Kendi sonumu, kendi ellerimle yazdım. Aşk bu kadar yakıcı olabilir miydi?

İki gözü de farklı renk olan bir kız düşünün. 12 yıl boyunca yetimhanede kalmış ve çocukluğunu doğru düzgün yaşayamamış bir kız... Gerçek ailesi geliyor, onu yetimhaneden yıllar sonra alıyor. Bir DNA testi ile. 17 yıl sonra biri gelip de ona gerçek ailesi sandığı kişilerin aslında gerçek ailesi olmadığını söylese tabi inanmaz değil mi?! Sonuçta 5 yıl önce onu almak için geldiklerinde yapılan test pozitifti... Peki 5 yıl önce yapılan test, tekrar yapıldığında sonuç bu sefer negatif çıktıysa? Daha da önemlisi yıllar önce doğumda karıştığı ortaya çıktıysa? Mevsim, sözde biyolojik ailesine mi, yoksa okul çıkışı yanına gelip de daha önce duymadığı bir adamla yapılan ve muhtemelen sahte olan DNA testini ona veren adama mı inanacak? 🐣🐤🐥 Yırttığım sahte babalık testi. Bir anda ortaya çıkan biyolojik aile. Muhtemelen sahte testi bana veren adam ve mesajlar... Ve şimdi de aile düşmanı mı? Hadi ama! Neden hiç tanımadığım ailemin kıçını kurtarmam gerekiyormuş gibi hissediyorum? Ya da kendi kıçımı... 🐣🐤🐥 *Konu nereye gidiyor, ben de bilmiyorum 😅* *Kaos kitabıydı..* *Küfür var anne* NOT: Kurgu, sadece abilerin etrafında dolanmıyor. Sadece abi kitabı değil. Sadece aile kitabı değil. Bu yüzden 'lütfen' bunun bilinciyle okuyup yorumlayın. Tşk Kitap Kapağı Tasarımı: ~fırethundercloud❤❤ Başlama Tarihi: 5 Aralık 2021 Yeniden Kurgulanmaya Başlandığı Tarih: 5 Kasım 2022 1K okuma 14.11.2022 10K Okuma 03.01.2023 #1 - Olay 3*.01.2023 #1 - Gerçekler 22.02.2023 50K Okuma 3*.03.2023 #1 - Yetimhane 21.04.2023 #1 - Merak 26.06.2023 100K Okuma 11.07.2023 #1 - Kaos 10.10.2024

Popüler ve yetenekli bir yazardım. Ama bu, en başından beri mükemmel yazdığım anlamına gelmiyordu. Yazdığım ilk roman "Tanrıça'nın Çiçeği" en kötü eserimdi. Acemice yazdığım bu kitabın kötü kadını mı oldum?! Herkesin nefret ettiği bir kişi olarak yaşamak çok zor olacak. Böyle düşünüyordum ama neden 2. erkek karakter olan Charles Exeter benimle arkadaş olmak istiyor? (Yan karakterlerden birisi LGBT üyesidir. Rahatsız olacaksanız okumayın.)

Arızanın ta kendisi olan adam DOĞU ÜZEYİROĞLU! Ne çok iyi ne çok kötü. Onu acımasızlaştıransa kardeşinin bir başka kıza ondan habersiz nakil edilen kalbi. Batu'nun kalbini geri almaya ant içtiği günlerin azabını ise yaşam çiçeği yeni oksijen almış İnanç Gürmen çekecekti. Sessizliğin içinden doğmuş Ekinezya. Bütün sessizliğini Doğu Üzeyiroğluna karşı bozmuş hazırcevap bir dişi. Kızılperestin acılarına göğüs geren, Her darbesinde dimdik ayakta duran, İblisin cazibesine kapılan Gürmen kızı. Nakil edilen kalbi ARIZALI geri alabilecek mi? Peki ya bu savaşta ölüm olsa? Kalbi aldıktan sonra pişmanlıklar sarsa? Geri dönüşümü olmayan yollara direksiyon çevrilecek mi? COPYRİGHT © TÜM HAKLARI SAKLIDIR

Elisa Snow 16. Yüzyılda yaşayan 16-17 yaşlarında bir asilzadedir. Babasıyla ve ablasından kalan tek şey olan yeğeni ile yaşamaktadır. Yaşıtları gibi bir balodan diğerine gitmek yerine kitap okumayı ya da yeğeniyle vakit geçirmeyi tercih eder. Bir akşamüstü yeğeninin doğum günü için hediye arayışındayken bir oyuncak dükkanına girer. Yeğeni için hediye seçerken bayılır. Uyandığında kendisi ile birlikte kaçırılmış 50 kız vardır. Oyuncakçı tarafından kaçırılan bu kızların buradan çıkmaları için tek yol vardır. Oyuncakçının oyunlarından sağ çıkmak... [KAN VE ŞİDDET ÖĞELERİ İÇERİR]

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...