Πίσω από κάθε ήρεμη φωνή, μπορεί να κρύβεται ένα τέρας. Και πίσω από κάθε χαμόγελο, μια εκδίκηση που ωριμάζει σιωπηλά. Η Μαργαρίτα τον γνώρισε σε μια στιγμή αθωότητας. Πριν μάθει ποιος είναι. Πριν καταλάβει τι της πήρε. Όταν ένιωσε την αλήθεια να ξεγυμνώνεται, δεν ένιωσε φόβο. Ένιωσε μίσος. Καθαρό, απόλυτο μίσος. Χρόνια μετά, έχει έναν μόνο σκοπό: να τον δει να πληρώνει. Κάθε του λέξη, κάθε του βήμα, κάθε του ανάσα, να του τα στερήσει όπως της τα στέρησε κι εκείνος. Μια υπόθεση χωρίς σημασία φέρνει ξανά τα ονόματά τους στο ίδιο φάκελο. Μια συγκυρία τούς ενώνει, με τρόπο που δεν μπορεί να αναιρεθεί. Κι εκείνη πρέπει να παίξει έναν ρόλο. Όχι αυτόν της αστυνομικού. Αλλά της συζύγου του... Γιατί κάποιες φορές, ο πιο επικίνδυνος εχθρός είναι αυτός που κοιμάται δίπλα σου.

"Δεν υπάρχει άλλος τρόπος Σπήλιο." είπε η Θεοφανώ με νόημα στον αδελφό της και επικεφαλής του τμήματος Ανθρωποκτονιών της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής. "Δε θα σ'αφήσω να μπεις στο στόμα του λύκου." "Αυτός ο σκύλος είναι υπεύθυνος για όσα γίνονται τελευταία. Και θα τον ξετρυπώσω πάση θυσία." Δολοφονίες, μαστροπεία, λαθραία τσιγάρα και ποτά, αυτή είναι η καθημερινότητα της Θεοφανώς τους τελευταίους μήνες. Ως νέα αστυνομικός ξέρει πως η άκρη του νήματος είναι στο νυχτερινό κέντρο «Πανδώρα» της οικογένειας Λάσκαρη. Δεν υπάρχει όμως ουδεμία απόδειξη. Και έτσι αποφασίζει να γίνει η ίδια. Θύτης και θύμα εναλλάσσονται σα το ποντίκι με τη γάτα ή καλύτερα την αλεπού όπως αποκαλούν όλοι τον Αντρέα Λάσκαρη ή "Ρώσο" όπως είναι γνωστός. Ποιος θα πέσει τελικά στην παγίδα; all rights reserved. #alternateuniverse #andreixtheofano #au #explicit #longfic #magissa #modernau #ratedm #μαγισσα

Μια φορά κι έναν καιρό, Αύγουστος πρέπει να ήταν, ξεκίνησα να σε θυμάμαι και ποτέ να σε ξεχνάω. Μια φορά και έναν... Αύγουστος πρέπει να ήταν, σε γνώρισα και ούτε που ξέχασα να σε θυμάμαι. 2021

Μέσα από τα μονοπάτια της ζωής, κάποια ευλογημένα με φως και άλλα σκοτεινά και δύσβατα, διαμορφώνεται το ταξίδι μας. Κάθε στιγμή, κάθε συνάντηση, αποτελεί μέρος ενός μυστηρίου που μας πλάθει. Όμως, έρχεται μια στιγμή, όπου μια απροσδιόριστη καταστροφή αλλάζει τα πάντα. Δεν πρόκειται για κάτι που μπορείς να αποφύγεις ή να αγνοήσεις. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Το τέλος είναι μια απάτη. Αν δεν έχουμε βρει την γαλήνη, τότε το ταξίδι μας συνεχίζεται, αναζητώντας την αυγή που θα φέρει την ισορροπία και το φως.