''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Hayat bize fırsatlar sunar. Bizde onları değerlendiririz. Yaşananlar hep aynıdır. sadece kişiler, isimler değişir. işte hikayemizde bir fırsat veriliyor. O fırsatı iyi değerlendiriyor. Fırsat aslında iki seven kalbin birbirini bulmasıyla değerli hale gelir. Bakalım bu çift için zaman yeterli olacak mı???

Bir başka komedi hikayesi, fakat söz konusu olan Irmak, Deniz ve Ege'yse kesinlikle sıradan değil!

"Çünkü her yeri gece olan bir kadını ışıkları kapatarak korkutamazsın."

Emir; annesinin vasiyetini gerçekleştirmek için sevdiği kızı bırakıp gitmek zorundaydı. Emir çaresiz bir gençti. Arya; aşık bir genç kızdı. Sevdiği adamın gidişinin ardından zor günler yaşamıştı. Peki Emir geri döndüğünde her şey eskisi gibi olacak mıydı? Emir ve Arya aşkı kaldığı yerden devam edecek miydi? *Tüm hakları saklıdır.

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Ela gözlerinin içinde bir karanlık yaşıyordu, günbegün büyüyen, onu ele geçiren bir karanlık... Ona baktığımda kalakalmama sebep olacak derecede belirsizdi bu karanlık. Gözleri güzelliğin her tonunu içeriyordu fakat o güzellikleri yutuyor, geriye çözülemez bir karanlık bırakıyordu. Yeşili, kehribarı, maviyi yutmuştu karanlık, duyguları yutmuştu, düşünceleri yutmuştu. İçinden çıkılamaz karanlık, beni de yutmuştu.