Küçüktüm daha çok küçüktüm... Başıma gelmeyen kalmamıştı. Uçmayı yeni öğrenen bir kuş gibiydim. Umutsuz ve çaresiz...Birisinin beni kaldırmasını bekliyordum. Yaralanmıştım.. Bir çocuk daha küçücükken bu kadar zorluklarla karşılaşmak zorundamıydı? -Sevmeyi sevilmeyi bilmiyordum! Hayat bana daha bu yaşımdan zorluklar çektirmeye başlamıştı. Ayakta kalmaya çalışıyordum. Ailemi bulmak istiyordum. Bulup yüzlerine tükürmek, bir iki laf söylemek istiyordum. Ama ne çare. İçimdeki bu öfkeyi öyle kolay atamazdım. Zaten bir yalan uydurup kendilerini haklı durumuna çıkarırlardı, biliyordum. Tek umudum kardeşimin izini bulup, onun böyle şeyler yaşamasını istemiyordum. -Benim yaşadıklarımı o yaşamamalıydı. Ben de yaşamamalıydım ama yaşamıştım, geçmişe dönemiyordum.