Ev arkadaşları ile mutlu ve huzurlu bir hayatı olan Felix, okuduğu üniversiteye o sene gelen ve tesadüfen tanıştığı insan anatomisi okuyan Hyunjin yüzünden bu sakin ve sevimli hayatına veda eder ve kendini yabancı olduğu tüm kavramların ortasında bulur. Tırnaklarında kırmızı lekeler ile.

Hyunjin okulun en zorbasıydı. Tek bir kişi bile sevmezdi onu. O da tek bir kişiyi sevmezdi. Önüne gelen herkesi deli gibi zorbalar ve bazı kişilerin intiharı bile denemesine sebep olurdu. Felix ise çocuksu tatlı birisiydi ve okula yeni gelmişti. Ne şans, Hyunjin ile aynı sınıftaydı.

"Bir pişmanlık mı bin pişmanlık mı..?" ||Angst||

En acınası olan da sevginin nefretten doğmasıydı. İliklerine kadar acı çektiren nefretin, bir anda sevgiye dönüşüp tüm her şeyi altüst etmesi de cabasıydı. Zorba iki adama zorba bi sevgili gerekiyordu, ben de bu görevi üstlendim.

Aşık olduğu gencin kendisini sonunda fark etmesine sevinen Felix aslında hayatının tepe taklak olacağını bilmiyordu.

Ruhları birbirime bağlanmış iki düşmanın hikayesi... İkisi de aynı anın çocuğu. Aynı göğün altında, aynı nefesle, aynı kalp atışıyla dünyaya düştüler. Parmak uçlarında kaderin kırılmaz ipliğiyle birbirlerine bağlandılar. İkiz bağı. Öyle bir bağ ki, biri kanadığında diğeri de sızlıyor; biri düştüğünde ötekinin de dizleri kanıyor. Sevinçleri tek bir damarda dolaşan kan gibi, acıları aynı yarada toplanan irin gibi. Ama işte, bağ ne kadar güçlü olursa, nefret de o kadar derinleşiyor. Birbirlerine dokunduklarında iyileşmek yerine kanatıyorlar. Birinin gülüşü diğerinin yüreğini kesiyor; bakışları yara gibi, sözleri bıçak gibi. Sanki evren, onları aynı saniyede yaratırken aynı cezayı da yazmış: Birlikte acıyacaklar. Ve bu acının içinden, sevgi değil, daha koyu, daha keskin bir şey doğmuş. Nefret. Öyle bir nefret ki, bağlarını koparmaya çalıştıkça daha da sıkı sarılıyor onlara. Öyle bir nefret ki, her biri diğerinin canını yakarken, kendi canını da yakıyor. Çünkü ikiz bağı, hem kurtuluş hem lanet. Ve bu iki insan, kurtulmak yerine yanmayı seçmiş.

İlk ficimiz lütfen yardımcı olun sizi seviyoruz🧚🏻‍♀️🧚🏻‍♀️

"Arkadaşız sadece Jisung. Bu hareketler ne böyle?" "Arkadaşın olmak istemiyorum Lee Minho. Aşığım sana. Anla bunu artık." Angst.

"Bazı insanlar yıldızlara benzer. Parladıkları kadar erken sönerler. Ama arkalarında bıraktıkları iz... karanlıkta bile yönünü buldurur." Han Jisung, hayatının sahnede son bulacağını sanıyordu. Oysa kader, sahneye çoktan son perdeyi çekmişti... Aynı hastanede tanıştığı Minho ile birlikte, kalan aylarını sadece saymak yerine; anlamlı bir dostlukla, yavaşça parlayan bir sevgiyle doldurmaya karar verdiler. Bu, iki yorgun kalbin... birbirine yıldız olmaya çalıştığı bir hikâye. Her gülüşte saklanan bir gözyaşı. Her sarılışta gizlenen bir veda. İlk karede başlayan, son bakışa kadar süren bir bağ. "Son Parlak Yıldız Sendromu" - Her umut, biraz da acı taşır. *Angst Mini fic!

Seungmin, psikolojik sorunlardan dolayı sürekli kendine zarar verir, fakat bu süreçte Chan asla onu yalnız bırakmaz. Yardım etmeye çalışır.