Duru Erdem, bir zamanlara damgasını vurmuş ünlü voleybolcu Gökalp Erdem'in ikiz çocuklarından biridir. Yirmi iki yaşında, üniversite öğrencisidir. Güzel giden hayatının orta yerine düşen sahte bir ilişki onu tüm Türkiye'nin magazinlerden takip ettiği biri haline getirir. Ama sahte bir ilişkiyi yürütmek sandığı kadar kolay değildir. Üstelik ilişkinin içerisindeki diğer kişi babasının seneler önce keşfedip futbola kazandırdığı, lise çağlarındayken ilk kalp kırıklığının sahibi Asil Ulukan'dan başkası değilken hiç kolay değildi. Çünkü aşk, o ne kadar sınır çizerse çizsin tüm sınırları ihlal edecek kadar güçlüydü.

KALP ÇİZGİSİ

Mavi Atabey... Güçlü, gözü kara ve inatçı. Abisinin kanı yerdeyken kimseye merhamet etmeyen, sevdiği adamı bile ardında bırakmaktan çekinmeyen bir kadın. "-Merhamet eden de edilen de ihanet edendir." O, sadece intikam almaya yemin etmedi. Aynı zamanda bir askerdi. Mesleğini, yeminini, timini kalbine mühürlemişti. Ama hayat her zaman bir seçim yaptırır. Mavi de bir gün o seçimi yaptı: Görevinden, aşkından ve hatta kendinden vazgeçerek. "-Herkes haklı olabilir. Ama kimse aynı anda masum kalamaz." Ve Kıraç... Soğukkanlı bir tim komutanı. Liderliği kanında taşıyan, asla yenilmeyen biri. Onun savaşı sadece dışarıdaki düşmanla değil, içindeki yarayla da. Çünkü en çok güvendiği kadın, bir gün onu sırtından vurdu. Mavi'nin yokluğu, en sessiz düşman gibi çöktü üzerine. "-Ben onun için gittim, Kıraç." "-Ama ben bizim için kaldım, Mavi." Şimdi onlar aynı toprakta, ama iki farklı taraftalar. Her mermi, geçmişlerini biraz daha kanatırken... Her karşılaşma, birbirlerine duydukları nefretin ardında hâlâ bir kıvılcımın yandığını hatırlatıyor. "-Ben Esrigün. Ölümün gölgesi değil, ta kendisiyim." Ama bu hikâyede sadece aşk ya da intikam yok. Örgütler, sırlar, ihanete karışmış yeminler ve uğruna can verilecek bir vatan var. Esrigün, sadece bir aşk hikâyesi değil. Bu, aşkın da intikamın da savaş meydanında sınandığı bir hesaplaşma. ‼️Tüm haklar yazara aittir kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır!!‼️

KİTAP OLDU. (30.12.2023) Doksan Artı Dört'ün kitap haline tüm sitelerden ve kitapçılardan ulaşabilirsiniz. ☽ Galatasaray fanatiği genç iş adamı Merdan Efe Yüceer ve olduğu konuma tırnaklarını kazıyarak gelen başarılı avukat İzgi Gökyel. Maç doksan dakika, top yuvarlaktı. Belki maçın skoru uzatmalarda değişecekti, belki de onlar için asıl galibiyet beraberlikte gelecekti. "Maçın seyri değişti," dedi nefesi nefesime karışırken. "Doksan artı dörtte seni kazandım. Bu saatten sonra mağlubiyetin bile bir önemi yok." ☽ Hikayedeki tüm karakterler ve olaylar hayal ürünüdür.

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤

🏀 Sayın sen, ben Deva. Deva Çetinceviz. Adımdan da anlayacağın üzere ben kolay lokma biri değilim. Evet, babam beni erkek gibi büyüttü ama öyle olmasaydı da ben tuttuğunu koparan bir kadın olurdum. Benim hikâyem, kardeşimin başımıza açtığı işler yüzünden babamın benden yardım istemesiyle başladı. Ama bu sandığın kadar küçük bir yardım değildi. Yardımcı antrenörlük yaptığı bir basketbol takımında iki aylığına onun yerine bakmamı istiyordu. Bu benim için çocuk oyuncağıydı. İşi yerine getirebilecek kabiliyete sahiptim. Kolaylıkla üstünden gelebilirdim. Lakin küçük bir sorunumuz vardı. Bu işi erkek kılığına girerek yapmak zorundaydım. Hem de bir erkek basketbol takımında. Anlayacağın üzere olaylar karışık, yolumuz engebeli. Ve ben agresif bir şoförüm. Erkek gibi büyümekle erkek olmak arasındaki farkı göreceğim bu yolda bana eşlik edersen kendimi daha az yalnız hissederim. Hazırsan başlayalım mı?

*Abimin arkadaşı konulu mahalle kitabı "Ah be küçük kız. Beni peşinden koşturmayı çok seviyorsun," dediğinde soluklanmak için durduğu kısa saniyede kaslı göğsü sertçe yükseldi. "Koşma o zaman!" Aramızdaki mesafeyi tek adımıyla kapattığında belimin arkasına avcunu yaslayıp esir aldı ve bedenimi kendine sertçe çekti. Göğsüm göğsüne çarptığında soluğum kesilerek başımı kaldırdım ve gözlerinin içine baktım. Bakışları alev almışçasına yanıyordu. "Dikkatimi hiç çekmemeliydin," diyerek sırtımı arkamdaki duvara yaslayarak gözlerimin önünü düşen saçımı çekerek kulağımın arkasına sokup yaklaştı. Dudaklarımızın arasında tek nefeslik yer vardı. "Bensiz bir hayatı unut. Seni almasına asla izin vermem!" AŞK ONLARI ÇOK HABERSİZ VURACAK

"Ondan hoşlanıyor musun?" Kıskanç çıkan sesine ne tepki vereceğimi bilemiyordum. "Ona sarıldın." Kaşları çatıldı. "Hoşlanmasaydın sarılmazdın. Hoşlanıyorsun ki sarıldın." Burnundan nefesini sertçe verdi. "Bana bile sarılmadın." Ters ters baktı. "Bana niye sarılmıyorsun?" Kıskandığı kişi en yakın arkadaşıydı. Ve onun arkadaşı benim babamdı. Hiçbir şeyden haberi yoktu. Eflah kim olduğumu bilmeden beni seviyordu ama ben, onun kim olduğunu bile bile ona âşık olmuştum. Benim günahım daha büyüktü. Bir insanın başına en kötü ne gelebilirdi? Babam gözlerimin önünde öldürüldüğünde ve onu öldüren annem olduğunda en kötüsünü yaşadığıma çok emindim. Artık annem cezaevinde, babam ise mezardaydı. Bundan daha kötü ne olabilirdi ki? 25 yıl geçmişe gitmek? Bu kötünün de kötüsü olabilir miydi? Ölümcül bir kaza sonucu kendimi 1998 yılında bulduğumda o an için bunun bir felaket olduğunu düşündüm. Felaket bir durumdu çünkü bu zaman diliminde anne ve babamla aynı yaşlardaydım. Onların hayatına bir yabancı gibi girmek zorundaydım. Ama aslında felaket sandığım şey mucize de olabilirdi. Mucizevi bir durumdu çünkü bu zaman diliminde annem cezaevinde, babam da mezarda değildi. Onların evlenmesinin nedeni annemin bana hamile kalmasıydı. Ana rahmine düşmeme sadece üç ay kaldığını anladığımda ise kendi doğumumu engellemenin nasıl olacağını düşünmeye başladım. Annemi cezaevinden, babamı da ölümden kurtarmanın tek yolu bu olabilir miydi? Belki de olabilirdi. Planını uygulamak için babamın arkadaşı Eflah'ın evine bir dadı olarak işe girmekse hayatımda verdiğim en kötü karardı. Bunu ona anlatmanın bir yolu var mıydı? Buraya ait olmadığımı, öyle bir uğradığımı anlatmanın bir yolu olmalıydı. Doğru insanı yanlış zamanda bulmak birine verilen en büyük ceza olmalı.

Yel timi hiç birşeyi bilmeden son operasyonlarına gider.Operasyonda teröristler yel timine pusu kurur ve o gün yel timinde 4 asker şehit olur.Timden geriye sadece üç kişi kalmıştı.Bu olaydan sonra üç kişi son bir kez yeni bir timle birlikte görev alır.Bununla birlikte başka gizemler ve büyük yaralar olucak. Layemut.Ölümsüz demekti.Şehitler ölmezdi.Onlar ölümsüzdü.Bu topraklarda ne zamana kadar türk askerleri varsa hiç kimsenin gözü arkada kalmaz.Onların görevleri vatanlarını korumak.Vatanları için ölürlerdi.Canlarını feda ederdi bu topraklar için.Şehitler ölmez.Onlar unutulunca ölürlerdi.Şehit vurulunca değil unutulunca ölür.

Babaları lise arkadaşı olan Efla ile Akgün Tan, aynı gün doğan, yıllarca içlerinde onlarla birlikte büyüyen aşk ile yürüyen iki dost iken yolları yirmi iki yılın sonunda bir sebep yüzünden ayrılır. Her saniyelerini birlikte geçiren bu iki dost ve iki aşık ayrılığın acısını yıllarca göğüslerinde taşır. Sekiz yıl sonunda karşılaştıklarında ikisi de eskisi gibi değildir. Efla Korkmaz, dünyaca ünlü bir oyuncu olmuş, herkesin hayranlıkla baktığı, güçlü, gözü kara, kendinden emin oluşuyla yürekleri dolduran bir kadın haline gelmiştir. Kameralar her zaman onu çekerken o yalnızca gülümsemesiyle yıllardır taşıdığı yalnızlığını saklamaya çalışır. Bir gün içinde bulunduğu dizi projesi yüzünden başı belaya, kariyeri tehlikeye giren Efla ne yapacağını bilemez. Onun imdadına her zaman olduğu gibi çocukluk arkadaşı koşar. Akgün Tan Acar, ser verip sır vermeyen bir adam oluşu yüzünden piyasada 'Kale' lakabıyla bilinen, herkesin çekindiği, bir bakışıyla tüm duvarları yıkabilecek kesinlikte bir avukattır. Ve Efla'yı içinde bulunduğu yalnızlıktan kurtararak geçen zamanı telafi etmeye çalışacaktır. ⚖♛ ❛Bir adımdan bir şey olmaz, Tan.❜ ❛Ben o adımı sana hep atarım, Eflatun. Benim bütün adımlarım senin. İlk adımdan son adıma kadar.❜