Donuk gözlerini ucunda durduğu uçurumdan çekti. Bakışları beni bulduğunda gözlerindeki acı ifadenin ne kadar can yaktığını hissedebiliyordum. "Ve ben o gün..." durakladı. Kelimeler boğazına diziliyor, nefes almasını engelliyordu. "Ben o gün annemin tavanda sallanan cesedini izledim... "

Polisiye roman yazmak için kendini tüm dünyadan soyutlayan bir kız, bir gün karşısındaki apartman dairesine taşınan fazlasıyla tuhaf olan adamdan ilhamla bir dedektif karakter yaratır ve bu sebeple adamı her gün izlemeye başlar. Ve bu, peşinden fazlasıyla ilginç, komik ve romantik olayları da peşi sıra getirecektir. "Masalın başında, zehirli elmayı onun avucuna bırakıp, kendi masalımı terk edeceğim." TÜM HAKLARI, EPSİLON YAYIN EVİ TARAFINDAN KORUNMAKTADIR. ÇALINTI DURUMUNDA, YASAL HAKLARA BAŞVURULACAKTIR.

Geçmişindeki acıların külünden doğmuş zeki bir dolandırıcı; siyah kelebek. Yaşamadığı için ölmeyi bile beceremeyen hayata küskün bir kız; sudan korkan balık. Tanrının birbirlerinde çare bulmaları için bir araya getirdiği iki kişi. Peki ya bir gün ömrü olan bir kelebek yarına aşık olursa ne olacak? "Yürüyemiyorsan uçarsın dedi "Ölüme Fısıldayan Adam", ben de O'na uçtum..."

Şarap rengi yalnızlığın içinde siyah bir boşluktayım, oturuyorum. Gözlerimin mavisi soluk. Dudaklarımda kan tadı var, emdikçe kokusunu da alıyorum. Uzuvlarım kımıldamak için gün batıracakken, güneş batmamak için ay taklidi yapıyor. Dünya bana ters dönüyor. Hep ters mi döneceksin Dünya, yoksa bir güneş batımında hayatıma yeni bir yön verebilecek misin? Rotayı sen mi çizeceksin, elçin mi çizecek? ••• 'Ağlayınca gözlerin kızarıyor, gün batıyor. Yine de ağlama. Gerekirse yakarım dünyayı. Hiçbir şey senin gözlerinden daha güzel batıramaz güneşi.'

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

"Kimseye güvenim kalmadı benim." dedi kuru bir sesle. "Yanından gitmem için mi söylüyorsun bunu bana?" Sesimi onunki kadar ifadesiz tutmaya çalışmıştım ancak boğazıma oturan yumru buna engel olmuştu. "Yanımda kalman için söylüyorum." diye itiraf ettiğinde sesi acı çekiyormuş gibi çıktı. Yıkılmaz Doğu Keskin'i ilk defa yıkılırken görüyordum.