Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Unutmak Bir hayatı yerle bir edebilir.. -Seni her gün öldüren ama gömmeyen bir katil düşün. sence o gerçek bir katilmidir -Bence o dünyanına en acımasız katilidir... -Seni her şeyinle unutan ama aklından bir an bile çıkmayan bir insan varmı ? -Var gibi -İşte eğer varsa öyle biri o dünyanın en acımasız katilidir...

Bir kaza bir hayatı bu derece mahvedebilir miydi ? Simay'ın hayatı geçirdiği kazadan sonra bir daha aynı olmamıştı. Çarptığı araçtaki kişinin hayatını kaybetmesi üzerine ne onun dünyaya bakış açısı aynıydı ne de insanların ona olan bakışları... O artık herkesin gözünde katil olarak bilinen birisiydi. Pusuda bekleyen düşmanları gün yüzüne çıkmış onu yenilgiye sürüklüyorlardı. Simay'ın sığınacağı tek yer ailesinin yanıyken ailesi ona onu anladıklarını söyleyip deli muamelesi yapıyordu. Ne kalmıştı geriye ? Ailesi bile onu anlamazken diğerlerinin onu anlamasını nasıl bekleyebilirdi ? Her şeyin üzerine en yakın arkadaşları da ona sırtlarını dönmüşken onu hayata ne bağlayabilirdi ? O artık eskisi gibi bir kız değildi. Hiç gitmemesi gereken ortamlara girip hiç edinmemesi gereken alışkanlıklar edinmişti. Artık herkes ondan korkuyor ve çekiniyordu. O artık herkesin gözünde psikopat bir kızdan ibaretti. ~5 Haziran 2015 Tarihinde Yazılmaya Başlanmıştır~

O kaza sonrası aslen olmasada aslında hayata gözlerimi yumdum ben. Ailemi kaybettim , bunun yanı sıra artık hayatı siyah görmeye başladım ama ben bundan şikayetçi deyilim bi nevze olsun vicdan azabımı dindiriyo ... Benim geri dönüşüm aşk sayesinde olacak bir zamanlar bana bunu deseler gülerdim . Meyersem gerçekmiş . Okuyun ve görün.

"Ben uzun zamandır hiçbir şeyden emin olamıyorum. Bir sabah kalkıyorum, yaşamak istemediğimi düşünüyorum. Hayatta kaybettiklerin kazandıklarından fazlaysa yaşamanın ne anlamı var ki? En son ne zaman bir şeyi kazandığımı, en son ne zaman mutlu olduğumu hatırlamaya çalıştığım anda da..." derken gözlerim yine dolmuştu. "... cevap hep sen oluyorsun,'' dedim ve gülümsemeye çalıştım. Yanaklarımın üstünden süzülen gözyaşlarımı hissedince silmek için elimi kaldırdım. Tam yanağıma götürecekken Demir benden önce davrandı ve başparmağını yanağımda ve gözümün altında gezdirerek gözyaşlarımı sildi. Avucunu açtı ve başımı onun avucuna yaslamama izin verdi. Bu kitap KARANLIK LİSE serisinin ikinci kitabıdır.Önce ilk kitabı okumanız tavsiye edilir. Karanlık Lise serisi Epsilon Yayınevi ile tüm kitapçılarda! Karanlık Lise ve Karanlık Lise 2'yi tüm kitabevlerinden ve internetten satın alabilirsiniz. Bu yolda hiçbir zaman desteğini çekmeyen, daima yanımda olan Gölge Ailesi'ne çok teşekkür ediyorum. Sizler benim ikinci ailemsiniz. Sizleri çok seviyorum. Twitter: @alyaoztanyel Facebook: Karanlık Lise sayfası, Alya Öztanyel sayfası