ZBIÓR BIAŁYCH WIERSZY! „Nie musisz mnie rozumieć. Wystarczy, że nie będziesz mnie uciszać." Jeśli tu jesteś, to znaczy, że coś w Tobie drży. Te wersy są dla tych, którzy czują za mocno. Dla tych, co nie potrafią przestać myśleć, nawet o trzeciej w nocy. Białe wiersze, które nie znają litości. O słowach, które kaleczą. O ciszy, która krzyczy. O ludziach, którzy przyszli zbyt późno. Nie oczekuj litości. Tylko prawdy „Czasem piszę, żeby nie przestać istnieć." Zostań jeśli nie boisz się prawdy o sobie. <3

Rubinowe usta to tomik, który nie mówi, on dotyka. Pachnie kadzidłem o świcie i różą ukrytą w zagłębieniu szyi. Szeleści jedwabiem, gdy noc zsuwa się po ciele słowami. To poezja, którą się wdycha, jak słodki dym nad pustynią. Płynie jak miód po ustach, jak granatowy sok na języku. Każdy wiersz jest pocałunkiem, który zostawia ślad w pamięci. Każda strofa dotykiem, który trwa dłużej niż noc. Ten tomik nie opowiada o miłości. On nią oddycha.

Monochromaty - wszystko, co nie mieści się w kolorach. Moja osobista przestrzeń. Nowy wiersz: poniedziałek 16:00

Wiersze-kolejna część. Piszę o miłości (tej spełnionej i nie), o życiu, ludziach, marzeniach, o wszystkim tym, co mnie otacza, o wszystkim tym, co ważne...

Słowa rodzą się pod skórą - tam, gdzie kończy się rozsądek, a zaczyna czucie. To nie poezja, to puls. Drżenie między jednym oddechem a drugim. „Szepty spod skóry" to zapisy chwil, które nie umiały być głośne. Czułość spleciona z bólem, pragnienie z ciszą, prawda z nagim sercem. Autorka powieści „Miasto, które nas widziało". Wszystkie teksty zawarte w tym zbiorze są mojego autorstwa i podlegają ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Kopiowanie, publikowanie lub wykorzystywanie w całości lub w części bez mojej zgody jest zabronione. Jeśli chcesz udostępnić fragment - podaj źródło i autora: Katarina Kalwen, "Szepty spod skóry".

TRZY książki, w których zapisuję cytaty i wiersze? Tak. Patroni: @lovesmoczus @Ash_your_writer @Julie_books012

To nie poezja. To moje myśli, kiedy boli. Zapiski z chwil, w których próbuje się nie rozpaść. To nie historia - to proces. „Notatki z terapii" to moje przeżycie, nie opowieść.

Wejdź do głębokiej wody I zanurz całe swoje ciało. Przygotuj się na świat nowy, Wrażeń nie będzie mało. Odkryj to, co obce całkiem, Choć blisko zawsze było. Wszystko wydaje się małe, Gdy zmierzasz na samo dno. Miej oczy szeroko otwarte. Łatwo zgubić się w miejscu, Które jest niemalże czarne, Jakby trwało w zmierzchu. Umysł w głębiny zaprowadź. Słuchaj głosu, który cię wzywa. Nie patrz już w górę, zobacz To, co w otchłani się skrywa. ☆ Estera, 2025-?

Świat jest miejscem pełnym cieni Może sztuka coś w nim zmieni? Świat jest jeden - Lecz czy na pewno? To kwestia sporna, a prawda od zawsze tkwiła w każdym z nas. *** Każdy ma swój świat, swoją rzeczywistość, w której czuje się dobrze i bezpiecznie. Miliony tych własnych, indywidualnych światów, rzeczywistości przenikają się wzajemnie tworząc jedną całość. *** Świat Złuda Szaleństwo Nieustanna walka z czasem Życie *** Jednakże jeden świat nie wpłynie na tysiące - Tysiąc z nich tworzy jeden, który wpływa na każdy z osobna. *** Jak więc ten wspólny, ukształtowany przez wszystkich świat wpływa na jednostkę? Świat to cień, który tak jak widmo przenika przez wszystko, co się w nim znajduje. Tom poetycki autorstwa Natalii Olewnik Okładka : @idylliczna

Każda myśl to rana. Każde wspomnienie to ślad zębów na duszy. To miejsce to autopsja serca. Spojrzenie w cichą, powolną destrukcję, która przychodzi wtedy, gdy czujesz zbyt mocno.