İnsanlar hep mi böyleydi? Yoksa kendi hatalarını örtmek için mi böyle davranmayı mı tercih ediyorlar? Bakalım M'ars da işler nasıl yürüyor?

Yaprak; küçükken, markette annesinden sürpriz yumurta istediği için bulgur reyonuna sıkıştırılıp çimdiklenenler, ilkokul önlüğünün altına eşofman giyip okula gidenler, yeşil silgisini diş izi yapanlar ve kırmızı kapaklı tüm dersler kitabının saman sayfalarını silerken yırtanlar kadar sıradan bir kız çocuğuyken; birlikte büyüdüğü dört çılgın erkek arkadaşı yüzünden akranlarından biraz farklı bir kız haline gelmiştir. Dünyası, on iki yıllık dostları, gamzeli kahramanı Ali, tek ideolojisi 3P (pizza, pijama, pislik) üzerine kurulu bir çılgın, Oğuz, sevgilisini kendi vesikalık resminden bile kıskanan demirli, Gökhan ve notları toplamda bile 100'e ulaşamayan çorap fetişisti tatlı çapkın Sinan'dan ibarettir. Kalbi dördüyle tıka basa dolu, hayatı onlarla rengârenk olduğu için aşka ne inancı vardır ne de ihtiyacı... Ama bir gün rutin (!) hayatı, doğum gününde gelen bir paket ile tümden değişir. Paketin içinde, gizemli bir âşıktan gelen, kızımızın asla giymeyeceği türden gösterişli bir elbise ve içinde de bir not vardır. 'İçindeki prensesi öldürmeye çalışsan da, o can çekişerek içinde bir yerde saklanmayı başarıyor. Bu, içindeki prensese hediyem... Her ne kadar içindeki o yaramaz kız çocuğuna da aynı oranda âşık olsam da...'

Geçmişindeki acıların külünden doğmuş zeki bir dolandırıcı; siyah kelebek. Yaşamadığı için ölmeyi bile beceremeyen hayata küskün bir kız; sudan korkan balık. Tanrının birbirlerinde çare bulmaları için bir araya getirdiği iki kişi. Peki ya bir gün ömrü olan bir kelebek yarına aşık olursa ne olacak? "Yürüyemiyorsan uçarsın dedi "Ölüme Fısıldayan Adam", ben de O'na uçtum..."

4N1K serisinin ikinci kitabıdır.

Kimsenin kimseden bir farkı yoktur aslında. Sadece biz görmek istediğimiz gibi görürüz. Fakat bir gün o gözümüzdeki kördüğüm çözüldüğünde, ya da şöyle mi demeliydim? Gerçekler sırtımızdan bıçakladığında. Bir gün gerçekler sırtımızdan bıçakladığında ölürüz. Aslında bir taraftan da yaşıyoruzdur. Nasıl, neden, kim için yaşadığımızın farkında dahi olmadan. Kısaca özetlersek; yaşayan bir ölü gibi. Buydum işte ben. Sırf gülmek için gülüyordum hayata. Oysaki hayatımda hiç içtenlikle gülmemiştim. Ta ki o gelip beni derin, karanlık ve sessiz çukurumdan çekip çıkarana kadar. Güvenemiyordum da ona bir yandan. Çünkü bunun öncesinde o kadar çok güvenmiştim ki artık beynim algılamak istemiyordu. Önümde engellerim vardı benim. Bitmek bilmeyen engellerim. Geçmişim bir hançer gibi saplanıyordu. Her şey üst üste geliyordu ve ben boğuluyordum. Belki de ben hayatım boyunca bir daha asla mutlu olamayacaktım. Ta ki o tüm engelleri karşısına alıp yaralarımı sarıncaya kadar.