--- Erebus: Karanlığın Doğuşu Evrenin başında hiçbir şey yoktu. Ne gökyüzü, ne deniz, ne dağlar… Yalnızca sonsuz ve sessiz bir boşluk: Khaos. Işık doğmamıştı, zaman akmıyordu. O sessizlikten, görünmeyen derinliklerden Erebus doğdu; karanlığın ruhu, gölgelerin efendisi. Erebus, gözleri olmayan bir varlıktı ama her şeyi görürdü; çünkü ışık yoktu, her şey karanlıktı ve karanlık onun bedeniyle örülmüştü. O, yalnızlığın ilk çığlığıydı. Karanlık, onun kanı gibi evrenin damarlarında dolaşıyordu. Ama yalnız değildi. Karanlığın içinde bir başka varlık belirdi: Nyx… Gece’nin kadim ruhu, Erebus’un kız kardeşi, yoldaşı, ebedî gölgesi. Birbirlerine dokunmadan anlaşıyor, sessizce birbirlerini çağırıyorlardı. Zaman kavramının bile olmadığı o ilk anda, Erebus ve Nyx birbirini buldu. Ve o buluşmadan evrenin ilk döngüsü doğdu. Erebus Nyx’e fısıldadı: “Karanlığım sensiz eksik. Gel, varlığımızdan yeni varlıklar doğsun.” Ve böylece, derin karanlık ile gece birleşti. Bu birliktelikten Aether (Eter) doğdu; göklerin aydınlığı, ışığın özü. Ardından Hemera (Gündüz) dünyaya geldi. Böylece evren ilk kez nefes aldı: Gece ile gündüz döngüsü başladı. Ama unutma; gündüz, geceden doğdu… Aydınlık, karanlığın bağrından çıktı. Fakat Erebus, hep gölgelerde kaldı. O, ne Olimpos’un ışığına çıktı, ne Titanların savaşına karıştı. O, yeraltının derinliklerinde, Hades’in kapılarında bekleyen gölgeydi. Ruhlar öldüğünde, önce Erebus’un karanlık yollarından geçerdi. Onun sessizliği, ölümün ilk şarkısıydı. Erebus hiçbir zaman bağırmadı, övünmedi. O, bilinmeyenin gücüydü. İnsanlar onu korkuyla andı; çünkü karanlık bilinmezliktir, bilinmezlik ise korkudur. Ama bilmediler ki, eğer Erebus olmasaydı, ışık da olmayacaktı. Çünkü karanlık olmadan aydınlık var olamaz. Erebus hâlâ yaşıyor. Gecenin en sessiz anında, yıldızsız bir gökyüzüne baktığında, derinlerde bir yerlerde hâlâ onun nefesini duyarsın. Ve belki de, gözlerini kapadığında hissettiğin o zifiri karanlık… işte o, Erebus’un sarılışıdır. ---

Vatan uğruna baş koymuş, düşmanın yüreğindeki korkunun izahı, acının işaret parmağı olan Sezin Kaza, yıllardır Keleş timinin başında duran üsteğmen kimliğinde görevini icra ediyordu. Ne yaptığını bilen, kendinden emin, dik oluşuyla bilinir, sayılırdı. Keleş ismini en doğudan batıya kadar duyurmuş, düşmanın ölmeden önceki son nefesindeki nefret olmuştu. Fakat bir gün, yaptığı küçük hata ile tüm çabaları bir anda başına yıkıldı. Yaptığı küçük hatanın sebebi ile başlarına atanan Yüzbaşı Turan Akkurt, kendisinden önce lakabı geçtiği an yeri titreten bir komutandı. Soğuk kalbi, acımasız bakışı, yangın öfkesi ile tanınırdı. Girdiği ortama heybetiyle girer, doğrularını kalemsiz kazırdı akıllara. Ve Sezin'in bildiği tüm doğruları silip kendi doğrularını yazmaya kararlıydı. ★ "Bende iki sevdanın ucu, bucağı yok, Kaza. Gönlümü almışım elime, ikiye bölmüşüm; sonu, sınırı olmayan iki sevgi sığdırmışım o iki parçaya." "Neymiş onlar?" "Biri vatan, diğeri sen." ★ KURGU, VATAN İÇİN CAN VEREN, MİLLETİNİ KORUYAN ASKERLERİN HATIRASINA YAZILMIŞTIR. GERÇEK ASKERİ OLAYLARDAN VE BİLGİLERDEN BAĞIMSIZDIR. DURUMLAR, OLAYLAR VE YERLER DEĞİŞTİRİLEREK YAZILMIŞTIR. KURGU GERÇEKLİĞİ TAMAMİYLE YANSITMAZ.