"Her yıkımın küllerinden bir hikâye doğar. Benim hikâyemse kanla, acıyla ve sırlarla yazıldı." Derin bir nefes alarak yoldan ormana doğru indim. Titreyen bedenimin aksine ayaklarım ileriye doğru hareket ediyordu. Ne kadar korksam da biraz daha ilerledim. Birkaç dakika sonra durduğumda karanlıkta gözüme bir şey ilişti. Nefesimi tutup biraz daha görmek için yaklaştığımda yerde ölü bir adam görmemle korkuyla bağırıp geriye doğru sıçradım. Arkamı dönüp kaçmadan önce gördüğüm son şey adamın paramparça olmuş bedeniydi. Katilin hâlâ buralarda olma ihtimaline karşı bütün gücümle koştum. Yandan gözüme ilişen karartıyla ağzımın kapanıp geriye doğru çekilmem bir oldu. Bağırmaya çalıştım ama sesim çıkmadı. Çırpınıp adama vurmaya çalıştım ama beni bir anda önümüzdeki ağaca yaslayıp üzerime eğildi. Karanlıkta gördüğüm ela gözler beni öldürmek ister gibi bakarken korkudan kımıldayamadım. Kahverengi saçları gözlerine inip bakışlarını daha da ölümcül kılıyordu. "O arabadan inerek büyük bir hata yaptın." diye fısıldadı. Gözlerimin önünde görüntüsü her geçen saniye bulanıklaşırken nefeslerim hızlandı. "Buraya hiç gelmemeliydin." duyduğum son sözler bunlar olurken kendimi karanlığa bıraktım.

Her insanın içinde bir kavanoz vardır. Kimimiz içine hayallerimizi, kimimiz yarım kalan dualarımızı koyarız. Lâle yıllar boyunca kavanozuna umutlarını sakladı her birini bir deniz kabuğu gibi topladı. Ama bir gün anladı ki, hayaller korunarak değil, Allah'a teslim edilerek yeşerir. "Tüm Hayallerim Kavanozda" - bekleyişin, sabrın ve tevekkülün hikayesi. Sahile vuran her taş, bir duanın cevabı; her dalga, kalbe dokunan bir hatırlatma... Bazen Rabbim, en sessiz denizlerde bile cevap verir.