... Sonunda suyu kapattım. Ani sessizlik kulaklarımı doldurdu. Belime bir havlu sarıp, buharlı banyodan odamın serinliğine adım attım. Saçlarımdan damlayan suları kurularken başımı kaldırdım ve olduğum yerde dondum. Odamdaydı. Zeynep. Yatağımın kenarına oturmuştu. Üzerinde yine o mevsimsiz, bol, siyah kazaklardan biri vardı. Mavi saçları, henüz doğmakta olan güneşin loş ışığında, odanın griliği içinde parlayan tek şeydi. ... "Neye ihtiyacın var Zeynep?" diye sordum. Sesim dümdüzdü. Ne bir korku ne de bir şefkat vardı. Sadece bir soru. Zeynep, deldiği kağıttan kalemi yavaşça çekti. Başını kaldırdı. O donuk, yeşil gözleri önce yüzüme baktı. Sonra yavaşça aşağıya indi. Islak saçlarımdan süzülen damlaların göğsüme inişini, köprücük kemiklerimi, havluyla örtülü olmayan belimi süzdü. Gözleri dokunduğu her yeri yakıyor gibi hissettiriyor, olduğum yerde kasılmama ve vücudumun belirgenleşmesine sebep oluyordu. © Hayran yapımı eğlence amaçlı parody bir kurgudur. Oylarınızı ve yorumlarınızı ihmal etmeyin