- κάθε καλοκαίρι έχει την δικια του ιστορια όμως φέτος θέλω η φωνή σου να γίνει ο ήχος του δικού μου καλοκαιριού μου -

Δώσε μου ένα καλοκαίρι ακόμη, ένα καλοκαίρι ίδιο με το προηγούμενο. Θέλω λίγο ακόμη χρόνο μαζί σου, έχω πολλά να σου πω.

Μια φορά κι έναν καιρό, Αύγουστος πρέπει να ήταν, ξεκίνησα να σε θυμάμαι και ποτέ να σε ξεχνάω. Μια φορά και έναν... Αύγουστος πρέπει να ήταν, σε γνώρισα και ούτε που ξέχασα να σε θυμάμαι. 2021

Ήταν αργά το απόγευμα όταν συναντήθηκαν. Εκείνα τα λεπτά που ο ήλιος ανταμώνει για λίγο τη σελήνη. Περπατούσε αργά με τα χέρια στις τσέπες, όταν την είδε. Καθισμένη σε κάτι μαρμάρινα σκαλάκια, ανάμεσα σε μερικά αδιάφορα πρόσωπα. Τα κατακόκκινα μάτια του καρφώθηκαν πάνω της. Εκείνη, σαν από ένστικτο, γύρισε να τον κοιτάξει. Το μαύρο εγκλώβισε στα δίχτυα του το καφέ. Το ρούφηξε ως το μεδούλι και το φυλάκισε μέσα του. Ώσπου έγιναν ένα. Και η ανατολή έσμιξε με τη δύση. Και ο ήλιος αγκάλιασε το φεγγάρι. Και η Αυγή συνάντησε τον Lucas. Η άσπρη σκόνη φαινόταν τιποτένια πλέον στα μαύρα μάτια του. Και τα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής του, φωτίστηκαν από το χαμόγελο της. Γιατί αυτό έκανε. Έδωσε όλο το φως που κρυβόταν τόσο μέσα της όσο και στο όνομα της. Και εκείνος ανταπέδωσε με το δικό του όνομα. Όσο, βέβαια, η γη, φωτίζεται απ'το φεγγάρι.

Καλοκαίρι είναι όπου είσαι εσύ, Μιλάμε για έναν έρωτα που τους καίει και τους δυο, σ ένα νησί που μυρίζει θυμάρι και σιωπή. Αλλά εκείνη φοβάται. Δεν είναι ότι δεν τον θέλει, τον θέλει πολύ. Καλοκαίρι είσαι εσύ, Αλλά φοβάται να παραδοθεί, να αφεθεί, να αγαπήσει τόσο δυνατά. Το βλέμμα σου, η φωνή σου, η στιγμή. Κι εκείνος; Την περιμένει κάθε φορά, ακόμα κι όταν τον σπάει. Μα έμεινα μόνος, με το φως να ξεθωριάζει, Γιατί την νιώθει δική του, ακόμα κι όταν του λέει «δεν μπορώ». Κι ο έρωτας να ταξιδεύει σε θάλασσες που δεν φτάνω. Και μια νύχτα έρχεται. Καλοκαίρι ήσουν κι έφυγες νωρίς, Και κάνουν έρωτα. Όχι απλώς με το σώμα. Όχι μόνο με το σώμα. Με όλα τους τα κομμάτια. Όπως όλα όσα πονάνε όταν είναι αληθινά. Γιατί δεν είναι οι έρωτες που τέλειωσαν αυτοί που στοιχειώνουν, είναι αυτοί που δεν ξεκίνησαν ποτέ.

Ηταν αρχές Νοέμβρη όταν ο κόσμος της 17χρονης Σμαράγδας γκρεμίστηκε σε μερικές λέξεις. Ο αδερφός της, ιπτάμενος της πολεμικής αεροπορίας, υπέγραψε αιώνια τιμή με τον θάνατο εν ώρα υπηρεσίας, αφήνοντας της κληρονομιά το όνειρο να ακολουθήσει την πορεία του. Πέντε χρόνια μετά, η Σμαράγδα μάχεται στο 3ο έτος της Σχολής Ικάρων για την αρχηγεία, καταφέρνοντας όσα ο αδερφός της είχε ήδη χαράξει. Και όλα φαίνονταν στρωτά μέχρι που μια νέα μετάθεση στην σχολή έρχεται και υπόσχεται μονάχα αναταράξεις. //Σμαράγδα και Αντώνης// 2022