Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

✨MAHALLE KURGUSUDUR✨ 🍂🍂🍂 Leyla Akgün. Mahallenin saygı görülen ailesinin ortanca çocuğudur. Dışarıdan her ne kadar umursamaz, şımarık, farklı görünse de gerçekler bunun tam tersiydi. Babası tarafından yüzü hiç gülmeyen bir kızdır. Bunu yansıtmamak için de asla olmadığı gibi davranır. Bir gün yine babası yüzünden yaşadığı hisleri içinde tutamaz ve evden çıkıp bir sahil kenarına gider. Orada mahallenin sözü geçen bir adam olan Yavuz Aslan ile karşılaşır. Yavuz, genç kızın farklı halini ilk defa görünce peşinden gider bu olayın. Anlamak ister, böylece Leyla ile birçok kere bir araya gelmek durumunda kalır. Kimseye derdini, içindekileri anlatamayan Leyla, Yavuz'un sürekli onu düşünmesiyle yelkenleri suya düşürecek ve bir tek ona anlatacaktı... *** "Babası tarafından sevilmeyen, hor görülen tüm kız çocuklarına ithafen..."

Kapanmış dosya ve bir sürü sırlarla dolu cinayet..

Çocuk daha yeni on sekizine basmıştı .Her şey mutlulukla dolup taşacakken, beklenmedik bir vedayla yarıda kaldı hayatı. Bir dostun soğuk toprağa düşüşüyle geride kalan her şey ,yarım kalan kahkahalar, tutulamayan eller ve asla bitmeyecek bir kaderin hüznüydü. Harun, on sekizinci yaş gününden sonra bir daha asla toparlanamadı. Yıkıldı, ayağa kalktı belki, ama her kalkışında daha derin bir çukura yuvarlandı. Düştüğünde kaldıracak kimsesi yoktu. Elini uzatan her şey bir duman gibi dağılıyor, onu biraz daha yalnız bırakıp gidiyordu. Arkadaşının ölüm haberi, kalbini delen bir kurşun gibiydi. O günden sonra mutluluk, bir daha uğramamak üzere terk etti kalbini. Yerini sonu olmayan bir hüzün kapladı. Bu hüzün, onun gölgesi oldu. Her adımında, her nefesinde, onu takip etti. Düştü, kalktı, savaştı, ama nihayetinde yine kaybetti. Kalbi, artık huzurun uğramadığı, kilitli bir kapıydı. Ta ki o mavi gözlerle karşılaşana kadar. Bir rüyadan fırlamışçasına çıkmıştı karşısına. Bakışları, uzun zamandır kaybolduğunu bile unuttuğu bir sıcaklığı taşıyordu. O mavi gözlerde, kendini buldu Harun. O mavi gözler, onun huzuru oldu. Rüyasında gördüğü, belki de hiç var olmayan o kıza tutuldu. Bu, hayata tutunmasını sağlayan tek gerçek umut oldu. Dipteki karanlıkta, ona doğru süzülen bir ışıktı...